Vermoeidheid. We kennen verschillende soorten. Je bent moe, fysiek of mentaal moe en je kunt last hebben van hormonale vermoeidheid. Niets is fijn.
Vermoeidheid
Vermoeidheid
We kennen het allemaal. Soms ben je moe als je in een nachtdienstrooster werkt, herstelt van een ziekte (griep, corona bijvoorbeeld), operatie of een ingewikkelde medische behandeling (chemo, immunotherapie), bij ziektes van je hart of bloedvaten, suikerziekte en schildklierproblemen of in een periode van verdriet (rouw). Het blijft vaak een abstract probleem. Als je HB/ijzer geen afwijkende waarde laat zien is het moeilijk om er de vinger op te leggen. Het kan natuurlijk ook zijn dat je te veel hooi op je vork hebt, je somber bent door problemen thuis (geldzorgen) of op het werk (onderbezetting bijvoorbeeld). Mijn B12 tekort is onder controle dus daar kan het niet aan liggen.
Weinig energie
energieniveau
Vrij vertaald is vermoeidheid een gebrek aan energie. Je bent niet zo fit als dat je graag zou willen. Je geheugen laat je vaak in de steek en je dagelijkse activiteiten kosten meer moeite dan normaal. Ik ben deze dagen ook moe. Bijna iedere dag sta ik vermoeid op. Ik snap wel hoe het kan maar vind het niet fijn. Na een periode van veel stress (mijn eigen ziekte en de daarbij horende controles en infecties en de brughoektumor en wachten op de operatie van P.) laat mijn energieniveau het afweten. Alle spanningen en het maanden op de tenen lopen eisen hun tol. Ik kan geen enkele tegenslag handelen. Ben direct van de kook en zie alleen maar problemen. Het gevoel zo onder aan de berg te staan ondanks dat we veel stappen vooruit maken.
Toegeven
lusteloosheid
In de toch best wel hectische periode na de operatie ben ik mezelf al een paar keer tegengekomen. De emmer raakte vol en mijn tranen lieten hier het meer overstromen. Toch kan ik mezelf niet trakteren op een ontspannen momentje op de bank met een kruiswoordraadsel of een goed boek. Het gevoel van lusteloosheid overheerst. Ik ben prikkelbaar (kort lontje), ben niet altijd even goed geconcentreerd en vergeet veel. Heb nu eigenlijk een beetje een hekel aan mezelf omdat ik deze gevoelens niet onder controle heb. Constant huilen is echt slecht voor je oogleden. Daar word je ook nog een keer weer extra moe van. Na een paar goede gesprekken en overpeinzingen ben ik van plan hier wat aan te gaan doen. Anders verander ik straks in een grote azijn pissende, zeur.
Aanstaan
voorjaar
Slapen is gelukkig meestal geen probleem. Ik ben ‘s avonds uitgeteld en slaap als een blok. Bewegen gaat gelukkig prima. Omdat P. revalideert, loop ik mee. Eerst als mantelzorger en straks weer als blije echtgenote. Het zich ontluikende voorjaar is een mooi plaatje als je buiten bent. Bij mij zal het constante ‘aanstaan’ vast de grootste boosdoener zijn. Constante prikkels en weinig ruimte voor ontspanning. Het boek waar ik mezelf op had getrakteerd ligt ongelezen op een stapel andere, ongelezen boeken. Het voornemen om te ‘niksen‘ moet weer op de agenda komen.
… signaleer je dit bij je zelf en heb je er geen verklaring voor; ga altijd langs je huisarts.
(Bron foto’s: Pixabay)
Lieve Herma, ik lees je blog laat in de avond en schrik er wel een beetje van.
Je had het al zwaar, maar je hebt het dus nog steeds heel zwaar. Ben je zelf ook naar de huisarts geweest? Heeft hij ook gezegd dat je “niksen” in je agenda moet inplannen?
Ik heb met je te doen en gun je snel uren van niksen toe!!! Heel veel sterkte en een dikke kus van mij XXX
Ik denk dat het een combinatie is van een lange periode van stress, nu niet meer (minder). Helemaal omdat P. ook problemen had met zijn nog enig overgebleven goede oor. Dat bleek een acute ontsteking te zijn. Gelukkig heeft onze huisarts de goede dingen gedaan en het ziekenhuis de rest. Controle liet zien dat dit oor weer helemaal de ‘oude’ is. Toen mijn lontje steeds korter werd, was het tijd om af te remmen. Doe ik dan nu ook. Veel slapen, wandelen en ontspannen. Gaat allemaal weer de goede kant op.