Brughoektumor. Waar ik het al in mei 2023 over had. P. is geopereerd aan een brughoektumor in maart van dit jaar.
Brughoektumor
In maart was het eindelijk zover. De tumor (goedaardig) is verwijderd in een operatie die een kleine dag duurde. Vooraf enorme stress en op de dag zelf een bijna ondraaglijke spanning. Gelukkig had ik steun en kon ik terugvallen op een liefdevol netwerk. Het heeft me veel gedaan. De spanning, de gesprekken en de angst. Onzekerheid hoe de operatie zou gaan en hoe P. uit de operatie zou komen.
Intensive Care
Misschien wel het meest traumatisch in onze herinneringen. Maar we hebben alles een plekje kunnen geven. Schouders er onder en weer door. Door met herstellen en re-integreren. Hij is goed op weg. Loopt af en toe over zijn kunnen en de gestelde grenzen maar ik denk dat dit erg menselijk is. De mondhoekspier herstelt niet maar de rest van het aangezicht en de oogzenuwen hebben alles perfect opgepakt. We klagen niet zouden Groningers zeggen.
Controle
De 1e controle MRI is een feit en de 1e controle afspraak met de neurochirurg ook. De ‘start’ van de tumor in het oor zit er nog maar de rest is weg. Dit ‘tuutje’ (vergelijkbaar met een cornetto) hebben ze laten zitten omdat juist daar de meeste zenuwen lopen. Het risico op schade (onherstelbaar) is te groot. De bol van de cornetto (klinkt raar maar is dan wel beeldend) is blijven zitten. Het kan weer aangroeien, daar nog 30 jaar blijven zitten of zelfs afsterven. Al met al een perfect resultaat. We zijn zo blij als blik. Opgelucht. De volgende controle is pas over een jaar. Dat zegt ook iets over het vertrouwen van de arts.
Leven
We gaan lekker door met leven. Staan af en toe stil wat ons is overkomen en nog steeds overkomt. We hebben verdriet over naasten die ernstig ziek zijn en te horen hebben gekregen dat ze niet meer herstellen. Het eten van een portie bitterballen met een glaasje bitter lemon kan een top moment zijn. Onze geplande vakantie naar Noorwegen is de vervulling van een lang gekoesterde droom van mij. Zo makkelijk kan het dus allemaal zijn.
Sta af en toe eens stil en tel je zegeningen. Ren niet als een bezetene door de supermarkt en luister vol respect naar de mensen waar je van houdt.
Om met de laatste para te beginnen, je we zijn er als 70-ers erg van bewust dat we nog redelijk gezond zijn, ouderdomskwalen normaal voor onze leeftijd en we kunnen, op eigen tempo, vrijwel alles nog. Als ik in mijn mooie omgeving rondfiets (wel op een driewieler) ben ik zo blij dat ik hier terecht ben gekomen, ver van mijn geboortestad Amsterdam. Ja zegeningen genoeg.
Fijn te lezen hoe jullie het leven weer hebben op kunnen pakken, ook in eigen tempo, dat is wennen natuurlijk.
De stiefdochter van H komt vandaag (met man en 2 pubers) langs, zij zijn 3 weken in Noorwegen geweest, ondanks het vrij natte en koude weer hebben ze zoveel gedaan en gezien. Huttentocht en met kano op Zweedse meren en overal elke dag gezwommen. Fijn dat we tegenwoordig via een vlogdagboek zo kunnen meegenieten van hun belevenissen.
Geweldig. Wij willen ook naar Noorwegen. Rust en ruimte. Of het slecht weer is of niet, dat maakt niet uit. We zijn voorbereid en nemen jassen met capuchon en mutsen mee.