Tewaterlating, corona en koningsdag 2020

Tewaterlating van onze Rover. Op een prachtige dag in april heeft P.  zijn eigen gebouwde boot in het water gelaten. Drie jaren noeste arbeid en veel doorzettingsvermogen, kwamen vandaag bij elkaar. Met champagne; een officieel doopmoment.

Riva Aquarama

met de brera in Italië

Het begon allemaal zo’n drie jaar geleden. P.  had de wens om, net zoals zijn vader ooit deed, zelf een boot te bouwen. Interesse in de Riva boot ontstond in 2016 en werd versterkt door een rondvaart in een echte Aquarama op het Lago d’Iseo. Bij de officiële werf.  We werden rondgevaren door Battista Bellini. De eigenaar. Dat kostte ons een nacht besluiteloos wakker liggen om vervolgens een rib uit ons lijf te zagen bij de lokale pinautomaat. Achteraf een onbetaalbare herinnering in die boot daar in Italië. Maar dat besef je niet als je (verplicht aan boord stappend zonder schoenen, zittend op wit leer) wordt verblind door het glanzende lak en geniet van het geluid van de oorverdovende, ronkende Lamborghini V12. We voeren rond het eiland San Paolo; eigenaar van de familie Beretta (leverancier van wapens).

Op de werf liggen deze kostbare boten te wachten op hun eigenaren (George Clooney, Brigitte Bardot, president G

vol verwachting klopt ons hart

.W. Bush etc …).  Die eigenaren gaan niet richting hun boot, nee de boot gaat op een trailer naar de eigenaar. Waar dan ook.
Als je geld hebt, kun je de duvel laten dansen is een bekend spreekwoord. Ik snap nu wel waarom.

Runabout

… hier ligt voor een half miljoen

Al snel bleek dat het nabouwen van een echte Riva veel praktische problemen met zich zou meebrengen. Ruimte, gewicht en materialen. Na veel avonden filosoferen, zondagen achter de IPad en de pc, kwam P.  tot de conclusie dat het een zelf ontworpen Runabout  werd. Dus van scratch af een (eigen ontworpen) tekening gemaakt, diverse schaalmodellen in elkaar geplakt en daarna hout besteld bij de Bootbouwer in Steenbergen (vlak bij Roden). Het bijbehorende boek c.q. gebruiksaanwijzing voor ‘hoe bouw ik een boot’ werd dan ook stelselmatig bijgewerkt. Houten platen werden gezaagd en de potten lak gekocht bij diverse leveranciers. Schroeven van RVS natuurlijk, kwasten met het beste haar en uiteindelijk een door onszelf in elkaar (op maat) genaaide hoes.

Foto’s te over. In 2020 dan de uiteindelijke tewaterlating in Harkstede, naast de Cascadeborg.

Schuren, lakken, schuren en lakken

schuren, lakken, zagen, lijmen …

Veel avonden, veel weekenden voor deze tewaterlating, was P. in de garage te vinden. Schuren, zagen, schuren, zagen en lakken. Peinzen over veilig werken en veel voorbereidingen treffen. Vooruitdenken en nadenken over de kleuren en soorten lak. Niets was te veel. Ik had het geduld niet gehad. Onze kinderen, vrienden en kennissen leefden mee. Ieder bezoek werden ze braaf (vrijwillig verplicht) meegenomen naar onze garage.

safety first

Buurmannen die hielpen en hun bewondering met ons deelden. Lovende woorden over de details en het eindeloze geduld.

Koningsdag 2020

voorbereidingen of lijmtangen

Uiteindelijk was het dan zover. Op (corona) koningsdag 2020. Met behulp van de buurman van nummer 6 zou de boot in het water gaan. Ook voor deze tewaterlating waren de nodige voorbereidingen getroffen. Zelf een handtrailer gemaakt en een hulpstuk voor op de houten beschoeiing. Dat glanzende lak zou op geen enkele manier beschadigd mogen worden.

Het enige wat ik hoefde te doen was zorgen voor foto’s, film en champagne. Iedereen die van dit evenement wist of spontaan langs kwam, hield gepaste afstand (1,5 meter). Na noeste arbeid op de wal werd de boot eigenlijk vlekkeloos in het water gelaten. Als een kleine koning van het Borgmeer

heel veel noeste arbeid

kabbelde de scherpe boeg zachtjes door het water in Harkstede.

Wij genoten inmiddels van champagne in een plastic beker.

schip ahoy