Smaak. De een is dol op broccoli en vindt melk super vies, terwijl de ander een paar glazen melk per dag drinkt.
Smaak
Broccoli
Eigenlijk lust ik alles. Bijna alles. Heb wel mijn voorkeur (liever vlees dan vis) maar als het moet eet ik mijn bord netjes leeg. Behalve als het op melk drinken aankomt. Dat krijg ik echt niet naar binnen. Nou ja; ik krijg het wel opgedronken maar kots het zo weer uit. Bijzonder toch? Mijn ouders zijn beiden melkdrinkers en hebben me vroeger vaak aan tafel laten zitten tot ik mijn glas melk had opgedronken. Mission Impossible. Bij mijn kinderen was het vergelijkbaar. Mijn zoon at bijna niets als ukkie en mijn dochter lustte alles. De kinderarts destijds vond het juist een voorbeeld van instinct volgen. Hij had misschien wel een voedselintolerantie. Niet dwingen maar wel blijven aanbieden was het motto. Alles komt uiteindelijk goed.
Genetisch bepaald
Koriander
Ik heb me laten vertellen dat het proeven (bitter, zout of zoet) ook een beetje in je genen zit. Wetenschappelijk onderzoek leert ons dat er verschillende soorten proevers zijn. Superproevers, non-proevers en normale proevers. De superproevers bijvoorbeeld blijken door hun genetische opmaak vooral gevoelig voor bittere smaken. Voor hen smaken broccoli of spruitjes vies bitter. Onze geurgenen bepalen (onafhankelijk van cultuur of omgeving) of je de geur van schimmelkaas lekker of juist vies vindt.
Ik snap wel dat als je met rijst opgroeit, je dit de rest van je leven makkelijk tot je zal nemen. Eet je als kind bijvoorbeeld nooit paprika, moet je dat op latere leeftijd misschien leren eten. Geen idee. Stel je bent een keer heel erg ziek geworden van kabeljauw, zul je vast een soort afkeer ontwikkelen. Je lichaam heeft geleerd dat zulk eten niet goed voor je is en waarschuwt je om hier niet nog een keer aan te beginnen. Je lichaam is best wel slim dus. Een slechte herinnering aan bepaalde soorten voedsel is ook sociaal bepaald. Zo kunnen ook hele families, generaties of volkeren gruwen van bepaalde soorten voedsel.
Leren eten
zure appel
Je smaak verandert ook naarmate je ouder wordt. Als je vroeger geen witlof lustte, wil dit niet betekenen dat je op latere leeftijd daar een afkeer van blijft houden. Ik lust geen koriander omdat dit (voor mij) naar zeep smaakt. Dat is ook genetisch bepaald. Ik eet het wel als ik het aangeboden krijg omdat ik me heb laten vertellen dat je vanzelf went aan de smaak. Koffie, bier en bijvoorbeeld olijven moet je bijvoorbeeld ook ‘leren’ drinken c.q. eten. Letterlijk ‘door de zure appel heen bijten’ . Vergelijkbaar met het blootstellen aan bepaalde stoffen waar je allergisch voor bent. Gewoon een beetje proeven, uitproberen en leren waarderen. De meest bewezen aanpak om van een voedselafkeer af te komen is dus ‘repeated exposure’.
Mijn smaak is in ieder geval met de jaren sterk veranderd, zo lust ik nu een heleboel dingen die ik vroeger echt niet lustte. Sterker nog sommige dingen zijn zelfs favorieten geworden zoals garnalen en asperges. Verder ben ik dingen gaan waarderen door ze anders klaar te maken zo gril ik tegenwoordig een aantal groentes zoals aubergine en courget. Of ik eet ze liever rauw in salades en stamppotten, zo vind ik witlof in een salade heerlijk, maar gekookt niet echt lekker. En andijvie rauw door een stamppot ook heerlijk, maar gekookt maar een snotje brrr.Een aantal dingen vi nd ik echt niet lekker zoals gebonden soepen, humus en ook koffie heb ik nooit leren waarderen. En leren eten? Nou alleen als dat voor mijn gevoel iets toevoegt aan mijn leven of belangrijk is voor mijn gezondheid.
Precies. Dat heb ik met Koriander. Je krijgt dat op zoveel gerechten dat ik mezelf ‘dwing’ het regelmatig te eten.
Nou met spruitjes is het me echt niet gelukt me er aan te laten wennen en het te eten, ik weet dat het zo’n gezonde wintergroente is. Altijd als het ergens werd geserveerd, ook in Frankrijk en Italie geprobeerd en als salade. Maar te groot “jeugdtrauma” ervan. We woonden naast oma en opa en opa had alles graag goed doorgekookt, de spruiten tot ze bruin waren. De kooklucht kwam door de kieren ons huis in en ik rook het in mijn kamertje.
Melk lust ik ook niet.
Ik ben van 1950 en met AGV en pap na opgegroeid, maar vond dat vrijwel allemaal niet lekker en was ook heel mager.
Toen ik jaar of 14 was kregen we buitenlandse buren en daar ontdekte ik dat er eten is wat ik wel lekker vind. Vooral Surinaams heeft mijn voorkeur. Het grappige is dat we als familie van beide kanten uit Groningen komen maar er in Suriname mijn achternaam ook veel voorkomt.
En ik hou van bittere smaken.
Wat interessant om te lezen. Zo zie je dat veel smaak gewoon in je DNA zit.