Privéomstandigheden kunnen behoorlijk ingrijpend zijn

Privéomstandigheden. Wie kent ze niet. Maar ze kunnen behoorlijk ingrijpend zijn en je uit balans brengen. Bespreek ze op je werk zodat je leidinggevende en je collega’s er rekening mee kunnen houden.

Privéomstandigheden

privéomstandigheden

De geboorte van een kind, het overlijden van een naaste, een verhuizing, financiële problemen of problemen in je relatie. Het kan van alles zijn. Wat voor de één een probleem is hoeft dat voor een ander niet zo te zijn. In dit geval gaat het om jezelf. Natuurlijk heb je gewoon de plicht om je werk te doen. Daar word je per slot van rekening voor betaald. Maar overleg met je familie, je huisarts en je leidinggevende. Het probleem van (zware) privéomstandigheden wordt dan niet opgelost maar het kan wel een beetje lucht geven. Denk na waar je behoefte aan hebt. Extra vakantiedagen, zorgverlof of andere werkzaamheden oppakken. Ga het gesprek aan. Zet je trots opzij.

Mantelzorg

mantelzorg

Op een bepaald moment heb je zorg voor je kinderen maar er komt ook een periode dat je de zorg voor je ouders krijgt. Je wordt ouder (lees: krakkemikkiger) en ook in je vriendenkring gebeuren akelige dingen. Ziekte maar ook overlijden. Dit is zwaar; helemaal in combinatie met een baan. Je wilt er zijn voor die lieve vriendin toch? Die zijn er ook voor jou. Pas op dat de mantelzorg niet zo zwaar wordt, dat je niet goed meer voor de oudere kunt zorgen.

In Nederland zorgen zo ongeveer 4 miljoen voor een zieke ouder, buur of vriend(in).  Het gaat er natuurlijk ook om hoe je de zorg ervaart en hoe lang (intensief) de zorg is.  Ook het verschil tussen het ondersteunen bij lichamelijke of psychische problemen. Ook als je alles alleen moet doen en je het gevoel hebt, geen keuze te hebben, raak je sneller overbelast. Je moet het zien als een baan naast een baan.

Overlijden

zorgen

Wij hebben dit jaar ook redelijk wat te zorgen; zorgen voor. Privéomstandigheden met een mooi woord. Het overlijden van mijn schoonmoeder eind september kwam volledig onverwacht. De drukte na het overlijden van schoonvader een paar jaar geleden is niets vergeleken met nu. P. heeft destijds veel administratieve zaken afgehandeld en opgelost.  Veel werk achter de schermen, waar velen geen weet van hadden. Toen zijn moeder alleen kwam te staan wisten we al dat ze het thuis eigenlijk niet kon bolwerken.  We moesten regelmatig haar kant op om te helpen met van alles en nog wat.
Haar overlijden kwam volledig onverwacht. Gezond op bed gegaan, geen medische geschiedenis en dan tijdens het lezen onder een warme deken, je laatste adem uitblazen. Iedereen zou er direct voor tekenen. Voor ons kwam het als een klap bij heldere hemel. Naast het verdriet moet er ook veel geregeld worden. Dan heb ik het niet over het uitzoeken van spulletjes maar ook over al die administratieve, bureaucratische en traag werkende administratieve processen. Bellen en mailen. Mailen en bellen.  Zware privéomstandigheden dus.

Ziekenhuis

ziekenhuis

In al deze hectiek kwam mijn moeder ook nog eens in het ziekenhuis te liggen. Als de telefoon midden in de nacht rinkelt, weet je dat het niet best is. Waarschijnlijk een lichte beroerte. Groot alarm omdat ze in 2003 ook een herseninfarct heeft gehad met veel blijvende gevolgen. Zichtbaar en onzichtbaar. Dus alles uit de kast en met de ambulance naar het UMCG. Helaas ben ik tig-keer midden in de nacht opgeroepen en weet hoe ik goed voorbereid op pad moet. Al met al zat ik flesje spa Rood en een broodje kaas om half vier ’s nachts in een lege wachtruimte.  Te wachten op wat ging komen. Na de scans en foto’s konden we richting de Stroke-afdeling.  Na een gesprek met de verpleging kon ik iets voor 6 uur weer naar huis.  Ook op dat tijdstip is er toegewijde aandacht en begrip. Daar ben ik altijd weer van onder de indruk. Toch legt de zorg voor mijn moeder een zware druk op mijn schouders; als dochter en als mantelzorger. Gelukkig heb ik een lieve man en lieve kinderen die me helpen waar ze kunnen.

(Langdurend) Zorgverlof. Begin september had ik zorgverlof aangevraagd.  Door het begripvolle gesprek met mijn leidinggevende was ik vrijwel direct opgelucht. Trots opzij gezet. De schaamte voorbij. Ik werk bij een ‘mantelzorg-vriendelijke-organisatie’ en ben gezegend met begripvolle collega’s.