Innerlijke dialoog; dat stemmetje in je hoofd

Innerlijke dialoog. Iedereen heeft zo’n stemmetje in het hoofd; dat van alles vindt van wat je doet. Meestal erg kritisch, niet vriendelijk. 

Innerlijke dialoog

innerlijke dialoog

Wat is nou eigenlijk die innerlijke dialoog? Vaak zijn we innerlijk in gevecht met onszelf. Een diepe onbewuste overtuiging die de hele dag over je schouder meekijkt, voorziet van commentaar en dan meestal op een negatieve manier. Stressvolle gedachten, onbewust. Als je jezelf aankijkt in de spiegel, geeft die innerlijke stem veel commentaar. Over je haar, over je rimpels enz. Je zelfvertrouwen breekt af en je kunt jezelf dan alvast maar beter vermanend toespreken voordat iemand anders dat doet. Kost veel energie omdat je het nooit gaat winnen en is (dus) onveilig voor je lijf. Verzetten heeft geen zin. Wees je er van bewust dat  onze hersenen geen verschil maken van wat van buiten komt, of wat je hoort van jezelf. Het komt dus even hard aan. Niet fijn.

Stemmetje in je hoofd

Toevallig sprak ik er over met een collega die zelf een heftige burn-out heeft doorstaan. Genezen en sterker dan ooit tevoren. Ik had nog nooit met iemand gesproken over dit fenomeen. Het klinkt misschien raar maar ik hoor geen stemmen. Die stem in mijn hoofd waar ik die innerlijke dialoog aanga, is van mezelf. Eigenlijk hoort zo’n innerlijke stem gewoon bij je. Volgens mij. Altijd en overal. Toen je jong was en nu nog steeds. Mijn innerlijke stem roept de hele dag dat ik ongeneeslijk ziek ben; ‘je hebt kanker’. Of ik nu op de fiets zit of als ik bij de supermarkt in de rij sta. De echo galmt constant maar door. Volgens mij nergens voor nodig maar meestal niet te stoppen. Voordat ik het weet is die stem er weer. Op die momenten dwing ik mezelf iets te gaan doen. Ramen lappen of strijken. Als ik maar afgeleid ben. Wandelen is dan lastig omdat die stem dan genadeloos toeslaat.

Eigenlijk  is dit het tegenovergestelde van lief zijn voor jezelf.  Het bepaalt natuurlijk voor een belangrijk deel hoe ik me voel. Vooral als ik in de verdrietige, negatieve spiraal terechtkom. Pijnlijke emoties worden beantwoord met een pijnlijk innerlijke stem (gedachten). Hoe lang heb ik nog te leven? Hoe lang duurt het nog voordat ik me echt ziek ga voelen? Wat is de zin van het leven? Te veel om op te noemen.

Hoe kan ik hier beter mee omgaan?

tips

Op internet vond ik een aantal handige tips om dit een halt toe te roepen. Ten eerste meer proberen in de feitelijke werkelijkheid te leven. Ik zit nu achter de computer, ik drink een kopje thee of ik zit voor de televisie. Aandacht bij het nu. Je lichaam kan maar op één plek tegelijk zijn. Volgens kenners is dat een moment waarop je je gevoelens en gedachten kunt observeren. Wees je bewust van je lichaam en probeer te ontspannen. Observeer je gedachten; neutraal. Kijk kritisch. Ben je boos, verdrietig of juist blij? Merk je dat die hersenspinsels vooral negatief zijn en geen enkel nut hebben? Kijk dan eens op een afstandje van jezelf en beloon jezelf met een glimlach. Bang hoef je niet te zijn. Alleen als er een tijger in de gang staat die jou wil bijten. Je merkt dat deze gedachte over de feitelijke werkelijkheid gewoon weer wegvalt. Die negatieve stem had even geen invloed; geen macht. Haal rustig adem en voel je stiekem gelukkig.

Respect voor jezelf

wees lief voor jezelf

Vraag je dan ook regelmatig af of het nodig is dat je luistert naar die innerlijke stem. Helpt deze innerlijke dialoog je goed op weg? Probeer deze gedachten dan te verwerpen en maak ruimte voor iets anders. Het is heel belangrijk dat je vriendelijk tegen jezelf bent. Kies bewust je eigen gedachten, heb respect voor jezelf en ga liefdevol met jezelf om.