Kanker. Eind december kreeg ik te horen dat ik kwaadaardige bloedkanker heb. CLL/SLL. Nu is het eind maart en eigenlijk kan ik het nog geen plekje geven.
Kanker een heftig woord
kwetsbare weegschaal
In mijn geval CLL/SLL. Kwaadaardige bloedkanker; chronisch lymfatische leukemie. De woorden dreunen nog vaak door mijn hoofd. Hoe nu verder is de eerste vraag (naast de andere duizenden) die in je opkomt. Hoe ziet mijn toekomst er uit? Kan ik genezen? Nee dus. Kan ik oud worden? Ja dus. Geeft de arts garanties? Nee. Je maakt in je normale leven al veel mee maar nu drukt er nog een zware last op je schouders. Alles is blijvend anders. Vooral het vertrouwen in mijn lichaam is anders. Weg; alsof het nooit heeft bestaan. Ook de angst die zich van me meester heeft gemaakt is aanwezig. Iedere dag. Wanneer gaat het fout? Slaat de nu zo kwetsbare weegschaal om naar de verkeerde kant? Moet ik straks wel een keer aan de chemo? Valt mijn haar dan ook uit?
Familie, vrienden en collega’s
archiefkast
Dit hele verhaal moet je delen met je omgeving. Hoe moeilijk en hoe lastig de diagnose ook is. Ik moet het zelf niet alleen een plek geven, maar ook iedereen die met me meeleeft. Sommigen vragen me op de man af wat het precies inhoudt en sommigen ontwijken me. Mijn streven is het voor mezelf en ieder ander zo makkelijk mogelijk te maken. De wegstopplek is alleen nog zoek. Zit het ergens ver weggestopt in mijn hoofd? Veilig opgeborgen in dat onzichtbare archief? Dat archief waar zo langzamerhand alle doorgemaakte ellende zit opgeborgen? De deurtjes van dat onzichtbare archief kon ik altijd best wel goed sluiten. Tot december 2021.
Paniek; een nieuwe bobbel
Adrenaline en angst
Vorige week bijvoorbeeld voelde ik zo maar een bobbel op mijn achterhoofd. Die zat er een paar dagen geleden niet was mijn angstige reactie. Huisarts gebeld en dezelfde dag nog contact. Lang verhaal kort; dit hoort bij het ziektebeeld. Gelukkig heb ik een huisarts die me begrijpt en vooral met me meedenkt. Hij had contact met de hematoloog en het ziekenhuis belde mij weer. Geen reden tot ongerustheid. De adrenaline gierde volop door mijn systeem. Meestal heeft dat wel een dag nodig voordat ik weer rustig ben. Al met al weet ik dat ik in perfecte handen ben. Niet alleen medische ondersteuning maar ook door de mensen die van me houden. Zij vragen en koesteren. Oprecht en vol liefde.
Emoties delen
Emoties toelaten door ze te delen. Tja; daar heb ik wel moeite mee. Ik praat er met gemak over maar om mijn hart open te stellen vind ik lastig. Misschien helpt het toch in mijn strijd om me staande te houden. Zou het opluchten en zie ik de dingen van een andere kant? Vult dit het gat op waar ik in ben gevallen. Schrijven helpt me bij dit proces. Daarom ook dit blog.
Praten over gevoelens kan moeilijk zijn, ook voor je omgeving. Maar het kan toch ook helpen. Door je gevoelens en zorgen te bespreken, kun je je opgelucht voelen. Je omgeving kan je helpen de dingen van een andere kant te bekijken. Afleiding zoeken is één van de andere opties. Als de kinderen hier zijn en met ons genieten van een lekker maaltje, geniet ik op en top. Binnenkort gaan we ook een midweekje weg ondanks dat ik er moeite mee heb om uit mijn veilige cocon te stappen. Alles achter te laten in de auto te stappen en af te reizen. Wat gedachten met je kunnen doen. Bizar en beangstigend.
NB: Tot zover eerst maar weer. Hoe ons weekje weg was, lezen jullie natuurlijk in één van de volgende blogs.
Sterkte en laat je niet door jezelf het hoofd op hol brengen. Dat laatste lijkt me ook niet gezond.
Soms lukt dat prima en soms is mijn hoofd even helemaal op hol. Eerst maar eens grip op de situatie krijgen.
Fijne dagen gewenst
Veel sterkte! Kom je niet in aanmerking voor Immuno-therapie? Schijnt minder erg te zijn dan chemo.
Mijn oudste nichtje (52) heeft het gehad en het gaat nu heel goed met haar en mijn beste vriendin ondergaat het nog steeds en heeft er weinig hinder van.
Ik weet niet of het geschikt is voor jouw vorm van kanker anders zeker de moeite waard.
Ik heb geen klachten die een chemo of immuno nodig hebben. Gelukkig maar. Bij mij is het vooral afwachten en monitoren.
Heel veel sterke! Hopelijk zul je op een gegeven moment vertrouwen krijgen dat je lichaam dit zo goed mogelijk aankan.
Ik ben er van overtuigd. Dank voor je lieve woorden.