Werkloos. Het is nu al weer iets meer dan 6 jaar geleden dat ik mijn baan kwijt raakte. Het blijft een beladen woord. Ik besef nu wat tevreden zijn betekent.
Werkloos
#werkloos #trots
Op 1 maart in 2015 kwam het bericht dat mijn functie overbodig was. Mijn aandeel in dat grote bedrijf kwam te vervallen door een vergaande reorganisatie. Dat risico loop je als je bij een multinational werkt. Logisch want ze moeten overleven. Automatiseren staat hoog in het vaandel. Ik wist het maar het kwam toch als een mokerslag in mijn leven. Mijn ziel en zaligheid lag in dat bedrijf. Op 1 januari 1985 startte ik op de afdeling HR (toen nog P&O). Mijn werkzame carrière begon al eerder (in 1981) bij Ir F.J.J. Driesens CV. Mijn collega’s waren door de jaren heen mijn vrienden en vriendinnen geworden. Het was mijn houvast; mijn trots, mijn fabriek.
Verdriet
nieuwe werkplek
Het verdriet was dan ook groot. Je denkt dat het allemaal wel een beetje meevalt maar als je dan daadwerkelijk thuis komt te zitten, na vier maanden (braaf doorgewerkte) opzegtermijn, slaat de rouw je om je oren. Hard en meedogenloos. Je bent uitgerangeerd; je telt even nergens meer mee. Onzin natuurlijk, maar zo voelt het. Het enige waar je druk mee bent is om je te verantwoorden naar het uitvoeringsinstituut werkgevers verenigingen. Zij zien je als een halve crimineel en behandelen je in de eerste gesprekken als iemand die het niet verdiend een uitkering te krijgen. Coaches die op de automatische piloot je verhaal aanhoren. Uiteindelijk zat ik als een lamgeslagen musje te luisteren naar de vermanende woorden.
Als je dat allemaal overleeft kom je op een punt. Een soort reset-knop-punt-moment. Kiezen om door te gaan met huilen en zwelgen in zelfmedelijden of het roer omgooien. Dus ging ik met rechte rug naar dat grote witte (uwv) gebouw aan het Harm Buiterplein in Groningen. Ik was trots op mezelf en wist dat het me zou gaan lukken. Wat me ging lukken wist ik nog niet, maar dat was niet belangrijk.
Schouders er onder
Dromen over een eigen bedrijfje
Na wat goede gesprekken met iedereen die me lief is en vooral een samenvattend gesprek met mezelf lieten me inzien dat ik deze tijd moest pakken. Voor iedereen die dit overkomt … pak die tijd. Neem tijd om te huilen en om boos te zijn. Neem de tijd om tot jezelf te komen als je werkloos bent. Het solliciteren wordt een loodzware dagtaak. Vakantie aanvragen bij je werkcoach terwijl je alle dagen thuis zit. Verplicht vier sollicitaties de deur uit sturen terwijl je wel twintig verstuurd. In die tussentijd heb ik veel van mijn lijstje gestreept. Nadenken over een eigen bedrijf, plannen maken om een boek te schrijven en een start te maken met een blog. Wat een veranderingen die maakten dat ik nu weer een hele fijne werkgever heb gevonden met hele fijne collega’s. Alle schepen achter me gelaten en plaats gemaakt voor liefdevolle herinneringen.
Leven in het nu
tevreden
Je ziet nu wat er in Afghanistan gebeurt. Mensen vluchten voor de Taliban. Bang voor onderdrukking en de dood. Alles achter je laten waar je jaren hard aan hebt gewerkt voor strijders die niet snappen dat mannen en vrouwen gelijke rechten hebben. Wat Peter R. de Vries zo mooi verwoorde: On bended knee is no way to be free. We zijn aan niemand ondergeschikt. Niemand kan ons kan overheersen. Dat wil zeggen dat we nooit ever, never iemands slaaf zijn. Gebaseerd op een statement van zijn vader: Liever staande sterven, dan op je knieën leven. Hier sluit ik mijn herinneringsblog mee af. Ik ben tevreden (heel erg tevreden) en een intens gelukkig mens.
Je kunt wel zeggen “neem de tijd om te huilen of boos te zijn”, maar dat schiet niet echt op en het gevaar dreigt dan ook dat je min een eindeloze neerwaartse spiraal komt.
Ikzelf heb ook enige ervaring op dat gebied; in november 1996, ik was toen 52, waarde door het bedrijf waar ik werkte een golf van ‘boventalligheid’. Die was al ongeveer een jaar ervoor aangekondigd omdat de aard van werk wat veranderde. Ik werkte bij een onderzoeks- en keuringsinstituut, maar deed op dat gebied niks. We hadden ook een goedlopend adviesbureau binnen onze gelederen, waarin ik actief was.
Groot was zowel mijn verrassing als ook mijn woede toen ik op de bewuste dag hoorde ook bij de boventalligen te behoren omdat ‘er geen werk voor me was’ In mijn geval was het een een-tweetje tussen P&O en het afdelingshoofd bleek later. De PO-functionaris en het AH bleken grote vrienden te zijn en ik had ooit eens ruzie gehad met het AH over iets wat de sectie aanging.
Ik heb mijn woede omgezet in meteen een proces te beginnen, want het argument ‘geen werk’ was volkomen uit de lucht gegrepen. Nota bene twee dagen voor de bewuste dag had ik nog voor twee jaar lang 24 uur werk per week erbij gekregen. De opdracht ervoor was al rond en beklonken.
Na ruim 2 jaar procederen en contacten via een advocaat kwam de uitspraak die er op neer kwam dat de werkgever zich een slechte werkgever getoond had en ze mij weer een werkplek en functie moest geven. Mijn werk was wel overgenomen door een collega, want al die tijd was ik niet welkom op het terrein en dus ook niet op de werkplekken buitenshuis. En dat bleef zo na de uitspraak. Ze hadden het er kennelijk voor over om mij gewoon door te betalen. Ja, principes kosten nou eenmaal geld.
In afwachting van de uitkomst van de procedure hebben ze me wel doorbetaald, dus dat was geen probleem, maar dat zou meteen stoppen als de uitspraak er was, werd steeds op dreigende toon in ieder schrijven dat ik kreeg, erbij gezegd.
Na de uitspraak hebben ze me nog ruim 7 jaar moeten betalen, maar ik had in die tijd al contact met een ander adviesbureau, waar ik geregeld inviel op uurbasis, maar wel altijd gedetacheerd vanuit mijn werkgever.
Na een jaar of 10 waren ze wel bereid om met een regeling te komen die me van een volwaardig pensioen verzekerde en waarin ik de vrije hand kreeg.
Heb toen nog een aantal jaren bij het adviesbureau dat mijn vrouw had opgericht, gemiddeld 4 dagen per week gewerkt en daar hebben we een leuke extra oudedagsvoorziening aan overgehouden, naast het volledige pensioen.
Wat een verhaal. Je hebt gelijk, soms schiet het niet op om de tijd te nemen om te rouwen maar in jouw geval was dat wel een ander verhaal. Voor mij was de reden helder en duidelijk. Het rouwproces begint dan ook anders denk ik. Weet ik natuurlijk niet zeker, want voor iedereen is het anders. Ik vind wel dat je dit hele proces (van jaren) heel sterk verwoord en denk dat je ook iemand bent die nu vast en zeker geniet. Samen met je vrouw.
Wat een mooie samenvatting van een hele nare (en rare) periode! En fijn dat je nu weer een leuke job hebt! Ze zeggen niet voor niets: waar een deur dicht gaat …..
Enne… dat heb je allemaal aan jezelf te danken, mag je ook trots op zijn! #doorzetter! xx
Dank je.
XXX