Wegrestaurant Marke. We verbaasden ons over dit wegrestaurant in België. Het was oud, vies en vervallen. Waar tref je nog zoiets? Wij hebben beiden al veel gereisd maar dit sloeg werkelijk alles. De plank mis zeg maar rustig. 

Wegrestaurant

hoezo welkom in België?

Wat is een wegrestaurant? Voor degene die altijd fietsen of met het openbaar vervoer reizen: Een wegrestaurant is een eetgelegenheid aan of nabij een snelweg (autoweg). Meestal bezocht door automobilisten (afhankelijk van de locatie ook wel fietsers en voetgangers …) en vrachtwagenchauffeurs. Soms met een voetgangersbrug of tunnel zodat je vanuit beiden richtingen het wegrestaurant kunt bezoeken.

Vroeger Hajé en Van der Valk

Nederlands niveau aan de weg

De bedrijven Hajé en Van der Valk zijn polderpioniers.  In de zomer van 1986 kon je een pitsstop maken bij het eerste wegrestaurant van Nederland (Hajé). Huiselijk en gezellig.  Met de Oostervaardersplassen in de achtertuin kon vader Hajé de Jager in de keuken werken, moeders (Feikje) deed de bediening en opa zat met een brede glimlach achter de kassa. Nu bestiert Thierry de Jager diverse winkels, hotels en restaurants. Ooit als idee achter op een servetje geschreven omdat ze nergens een restaurant tegenkwamen toen ze over de snelweg reden; nu een groot concern.

meestal kun je heerlijk eten

In 1939 begon de familie Van der Valk al een restaurant in Voorschoten.  Het werd in Nederland al snel een begrip. Op gunstige locaties konden zowel zakenreizigers als dagjes mensen genieten van de royale porties uit de Hollandse keuken. Hun zaak werd mede door hard werken en een gastvrije, huiselijke aanpak (appelmoes met een plastic vrucht) een groot succes.

Van der Valk Breukelen

In 1958 kwam Gerrit van der Valk terug uit Amerika en had daar in diverse motels overnacht. Hij bedacht toen het ‘slapen aan de snelweg’. Ze bouwden veelal in een mooie landelijke omgeving; nu niet meer weg te denken uit het beeld langs de snelwegen. Wij waren onlangs in Breukelen. Het ziet er uit als een Chinees, Keizerlijk Paleis. Dat was ook zo. In hoogtijdagen werden de koks uit China ingevlogen. De eigenaar Wong investeerde destijds 30 miljoen gulden. Na het faillissement kocht Gerrit van der Valk het complex. Nu wordt het grondig verbouwd.

Marke in België aan de E17

richting Gent …

bijna alles kapot

Net over de grens in België was onze tank bijna leeg. Dus meestal tanken, eten en drinken we efficiënt op de terugweg.  Geen haast maar we wilden nog een Intratuinwinkel in Breda bezoeken. Stoelen kijken voor op ons balkon. Ietwat tijdplanning was er wel dus.
Bij het binnenlopen in Marke, zagen we vanuit onze ooghoeken, dat dit wegrestaurant (naast de pizzahut) last had van smoezelige, afbladderende verf. Binnen was de hygiëne eigenlijk op geen enkel punt echt goed. Het toilet werd na ieder bezoek kletsnat schoongemaakt. Als je binnenkwam leek het alsof iemand ruim over de vloer had staan te plassen.  Maar dit bleek schoonmaakwater te zijn.  Uitglijgevaar dus. en zeker niet hygiënisch.

Fawlty Towers

niet om aan te zien

De dame achter de voedselverkoop-balie was druk in gesprek met een paar wijn drinkende vrachtwagenchauffeurs en siste ons (na 5 seconden van overleg) chagrijnig toe dat we de deur van de koeling dicht moesten doen. Voor de kenners: Wij lachen dan altijd stiekem om de uitspraak  in Fawlty Towers D’not mention the war.  En houden ons maar wijselijk stil. Ze had vast geen leuke baan of was met het verkeerde been uit bed gestapt. We konden gelukkig nog op een paar onbeschadigde stoelen zitten.  Het overige meubilair zag er niet uit. De foto’s zeggen genoeg denk ik.

vieze bende

Hoe het er in de keuken uitzag weten we niet en willen we dan ook maar niet weten. Ons broodje was verhit gelukkig. Alles dood gebrand. Eten met de handen en vasthouden met een servet. Het enige voordeel was dat er geen sterveling was rond lunchtijd. Geen wachttijd bij die ene kassa. Bijzonder.

Daar waar de zon niet schijnt

troosteloos

Wat we ons dan ook afvroegen is natuurlijk ten eerste hoe we het in de vredesnaam voor elkaar kregen om tussen al die prachtige wegrestaurants, deze uit te kiezen. Karma? Ten tweede dat een dergelijk bedrijf nog bestaansrecht heeft.
Achteraf hadden we direct een deur verder moeten gaan. Maar ja, als je eenmaal binnen bent en je wordt geholpen door een over-de-datum-dame, zeg je ook niet dat ze het geroosterde paninibroodje in haar daar-waar-de-zon-niet-schijnt-plekje kan steken. We bleven beleefd, leken niet op wijn drinkende Belgische chauffeurs en waren vooral vrolijk van de vakantieweek in Normandië.

Tegenstelling: In de loop van de avond (bijna thuis) zaten we in een overvol restaurant van Van der Valk in Spier. Heerlijke maaltijd, prachtig (sfeervol) restaurant en toegewijd personeel. Geen speld tussen te krijgen.

NB: We hebben geen stoelen gekocht bij #Intratuin Breda. Op de site stonden nog 2 exemplaren voorradig maar bij aankomst werd ons haarfijn uitgelegd dat ze al druk met kerst bezig waren. Dat hadden we toch moeten weten … tijdens deze zomerse dag in oktober. De stoelen stonden wel in het magazijn maar daar konden ze echt niet bij. Tja; ook hier legden we vrolijk uit dat we in Groningen wonen. Maakte allemaal niet uit. Hier was ruimte voor de kerst gemaakt … en wij hadden vooraf moeten bellen. Klein beetje Fawlty Towers misschien?