Wachten kan voor je gevoel dagen, jaren duren. De tijd wil maar niet om. Voor je gevoel duurt het te lang, en soms vliegt de tijd voorbij. Heeft het met ouder worden te maken?
Wachten
wachten duurt lang
Je moet vaak wachten. Nou ja vaak? Regelmatig. Wachten zonder dat je weet hoe lang het gaat duren. Op de bus, bij de huisarts of tijdens het wachten in de rij bij de supermarkt. Niet leuk, niet spannend. In je hersenen gebeurt op dat soort momenten dan ook van alles.
Onze hersenen zijn best groot. De linkerhelft van je hersenen helpt de andere helft om na te denken. Je kleine hersenen weten bijvoorbeeld waar je hand is en laten de grote hersenen zeggen dat je met je hand de voordeursleutels moet pakken. Samenwerking daar in die bovenkamer van een ongekende grootsheid. De hersenstam is weer en soort van ontvangsthal van binnenkomende informatie. Alle informatie gaat vervolgens naar je spieren. Je geheugen zit linksvoor en in het midden verwerk je informatie. Hier proef, hoor, ruik en voel (neemt de grootste plek in) je ook. De frontale schors houdt alles onder controle en zorgt er voor dat je geen rare dingen doet. Aan de zijkant zit weer een stukje dat er voor zorgt dat je ergens bewust voor kiest. Te veel om op te noemen eigenlijk.
Tijdsbesef
wachten is niet fijn
Ons brein heeft verschillende functies en wordt dus op verschillende manieren aangestuurd. Maar om tijd in te schatten wil je brein (frontale schors) graag weten waar het aan toe is. Is dat niet zo ben je eigenlijk een beetje onthand. Zit je ergens bij een prachtig concert, lijken de uren bijna minuten. Ben je op een gezellig feest, vliegt de tijd voorbij. Gezellig bezig met hapjes, drankjes en kletsen met vrienden. De tijd gaat super snel. Moet je een tijdje op één been staan, lijken de minuten weer uren te duren. Ook als je bang bent, lijkt de tijd langzamer te verstrijken. Je interne klok tikt sneller en dat zorgt er weer voor dat de ‘echte’ tijd voor je gevoel langzamer loopt. Hetzelfde gebeurt als je moet luisteren naar een irritant geluid. Vreemde verwarrende sensaties dus.
Hoe ouder, hoe sneller
wachten en herinneringen
In mijn leven lijken de jaren nog korter te worden. Zelf heb ik het idee dat de tijd sneller gaat naarmate je er weer wat jaartjes bij plust. Als kind maak je blijkbaar veel nieuwe dingen mee en daarom (denkt men) duurde je jeugd voor je gevoel heel lang. Die ‘nutteloze’ zondagen kan ik me nog goed herinneren. Vriendjes en vriendinnetjes op familiebezoek. Iedereen was weg. Niets te doen. Wachten.
Nieuwe ervaringen maken veel indruk. Je maakt met deze nieuwe ervaringen herinneringen. Des te meer herinneringen, des te langer lijkt die periode te hebben geduurd. Als kind, als puber en als jong volwassene. Dat doet tijd dus met je.
Als je ouder bent, heb je al veel gedaan en beleefd. Dat maakt dan vaak niet zo veel indruk meer.
Nu leven van de ene uitslag naar de andere
wachten op uitslag
In april moet ik weer naar het ziekenhuis. Wachten op uitslag. Vooral de laatste minuten in de wachtkamer zijn erg en duren lang. Het is dat fijn dat er iemand naast je zit. De uitslagen die je krijgt, kunnen heftig en confronterend zijn. Soms geeft het ook een gevoel van opluchting. Soms is het bericht zo overweldigend dat je zelf geen vragen meer kunt bedenken. Valt het mee of valt het tegen? Wat is er aan de hand en wat kunnen we er aan doen. Je leven kan na dat wachten op die ene uitslag, er heel anders uitzien.
Ik probeer mezelf, na dat lange wachten, tijd te gunnen om aan al die uitslagen te wennen en om het in te laten werken. Deel je de informatie (en/of je verdriet en angst) direct met anderen? Wacht je? De één kan het wel en de ander niet.
Het tegenovergestelde van praten is niet luisteren. Het tegenovergestelde van praten is wachten. (bron: F. Lebowitz).
Prima uitleg.
En sterkte met de “wachttijd”.
Ik heb weinig geduld en vind wachten erg vervelend. Maar ik heb nu wel geleerd dat ik mezelf de wachttijd moet gunnen, dat het niet meteen verspilde tijd is. Bij de kassa knoop ik dan bijvoorbeeld een praatje aan met iemand voor of achter me. Als ik een medische afspraak heb neem ik een boek mee. En als het wachten onverwachts is dan probeer ik te ontspannen en me niet te ergeren. Grappig toeval: ik bezocht vandaag mijn vader en van hem leende ik het boek Vergeetboek van Douwe Draaisma!
Net even opgezocht maar dat lijkt me een fantastisch boek. Dank je voor de tip.
Waarom hebben we zo’n slecht geheugen voor dromen? Bestaat verdringen? Wat gebeurt er met gedeelde herinneringen als degene waar je die herinneringen mee deelde er niet meer is? Hoe kan het dat een collega wel uw idee heeft onthouden, maar vergeten is dat het úw idee was? De lastigste vragen die je over het geheugen kunt stellen gaan niet over het herinneren maar over vergeten, schrijft Douwe Draaisma in Vergeetboek. Waarom bestaat er eigenlijk geen vergeettechniek? Waarom hebben portretten de neiging onze herinneringen aan gezichten te wissen? Wat gaat er mis in de hersenen van iemand die geen gezichten kan onthouden?