Opvoeden is echt niet makkelijk. Voed je kinderen op vanuit je eigen gevoel; vooral met veel liefde. Volg je intuïtie, blijf in gesprek en leef met een knipoog. Dan is het toch best te doen?
Opvoeden
kijken naar een ander
Het blijft een uitdaging waar we vooral kijken naar hoe slecht een andere ouder het doet. We hebben graag kritiek op een ander terwijl we zelf ook best wel steekjes laten vallen. Perfectie in vader- en/of moederliefde bestaat niet. Ik heb vast en zeker genoeg steken laten vallen maar weet dat ik een redelijke fundering neer heb gezet, gevuld met ontzettend veel liefde. Wees jezelf daarvan bewust. Niemand is perfect en er bestaat geen uitgeschreven handleiding voor het opvoeden van je kinderen. Ook bij die kinderen krijg je geen instructies of handvatten aangereikt. Het gaat allemaal om liefde en gevoel, niet om geld, status en aanzien.
Compensatiegedrag
compenseren
vrolijke ouders
Soms zie je bij het opvoeden compensatiegedrag bij ouders. Zelf nooit de top met voetballen gehaald? Dan moet de zoon gedwongen meedoen aan de wekelijkse training. Geen basketbal maar verplicht lid van de plaatselijke voetbalclub. Geen hoge cijfers gehaald? Samen er voor zorgen dat kind-lief in ieder geval een Havo diploma haalt. Kijk je dan naar het geluk van je kinderen? Of kijk je dan naar je eigen trots?
Ouders die vinden dat hun zoon of dochter hun beste vriend(in) is. Kinderen zijn je ultiem trouw maar maken zich los (met door jou aangeleerd zelfvertrouwen) om hun eigen keuzes te maken. Zij moeten hun eigen vrienden maken. Mee op sollicitatiegesprek, eindeloos meepraten in het schoolbestuur? We maken het allemaal mee. Thuis wonen als ze boven de 25 zijn? Het gevoel dat je dan nog kunt zorgen omdat je anders in een gat valt? Misschien komt het omdat je je schuldig voelt over de tijd die je er niet was in hun prille jeugd en je dan gaan bemoeien met de sollicitatie van je kind. Stiekem bellen om uit te leggen dat die van jou het allerbeste is. Fout. Zorg ‘gewoon’ goed voor jezelf; blijf je eigen leven van waardevolle inhoud voorzien. Ieder kind wil graag vrolijke en gelukkige ouders.
Bemoeizuchtig
dictator
geef ze de kans
Ik heb smakelijk gelachen om de afleveringen van de Luizenmoeder om te zien hoe bemoeizuchtig ouders zijn. Sommige ouders hebben blijkbaar niets te doen en moeten zich laten gelden op het schoolplein. Zij willen alleen maar het beste voor hun kind. Tja, wie niet? Van verantwoorde traktaties tot het zwaaistoplicht. Ouders die meer moeite hebben met afscheid nemen dan hun kotertjes zelf. Het is natuurlijk erg uitvergroot maar volgens mij komt het vaak door overcompensatie en een gebrek aan zelfvertrouwen. Schreeuwend aan de zijlijn en nog harder schreeuwend bij de selectiedagen van de sportclubs. Je gedragen als een soort personal coach om op te scheppen bij je vrienden. Dat ze door dit gedrag risico lopen niet hun eigen keuzes te maken, te leren van fouten en (onder dwang) cum laude van school afkomen met een burn-out, neem je dan maar op de koop toe.
Laat je kinderen om advies vragen als ze daar behoefte aan hebben. Geef antwoord zonder te oordelen. Op universiteiten komt nu vaak het advies dat studenten niet altijd naar hun ouders moeten luisteren. Laat ze los, ze zijn geen gasten op jouw feest. Het zijn je kinderen. Gaan ze voor het eerst op de fiets naar school of vertellen ze je straks dat ze een half jaar in Australië gaan wonen. Incasseren. Loslaten is houden van. Of ze gelukkiger dan jij worden, bepalen ze zelf wel. Geef ze in ieder geval de kans.
Digitale kooi
draadloze navelstreng
Deze generatie maakt van alles mee. Wij ook maar deze jonge generatie zeker. Op dit moment leven we in een grenzen stellende pandemie. Geen bezoekje aan de kroeg, geen festivals maar wel iedere week andere maatregelen. Geen broodje op het grasveld bij de school maar digitaal onderwijs. Niet samen sporten maar met je broertje gamen op de bank. In dezelfde ruimte waar je ouders hun werk proberen te doen. Digitaal; op afstand.
Het gaat de laatste maanden in een vliegende vaart. De digitale kooi waarin ze (we) leven kan heel benauwend zijn. Ouders volgen hun kroost met gps en op school via het leerlingvolgsysteem. Ouders willen te pas en te onpas de prestaties op school inzien. Geef ze zelf, stukje bij beetje, de verantwoordelijkheid. Blijf vragen stellen en ga het gesprek aan. Laat zien dat als ze fouten maken, je nog evenveel van ze houdt. Blijf liefhebben en troosten. Gedraag je tijdens het opvoeden (en later) niet als een dictator. Knip die draadloze navelstreng door als je echt van ze houdt. Wellicht ten koste van je eigen gemoedsrust maar ten voordele van al die jonge mensen die het straks voor ons moeten gaan doen.
Wij hebben een 25plus kind thuis, vanwege een combinatie van veel kortdurende contracten voor de jeugd, en het onbeschikbaar zijn van betaalbare woningen in onze woonplaats. En ik ken meerdere ouders, waarvan de kinderen na de studie of na een verbroken relatie weer (tijdelijk of langer) bij pa en ma intrekken. Meestal is dat een flinke dobber voor beide partijen.
Bij ons is het einde van het inwonen, dankzij een vast arbeidsverband, in zicht. Het is nodig en ook heel erg leuk om te zien hoe de vleugels worden uitgeslagen. Tegelijkertijd heeft het gedwongen langer thuiswonen in corona zeker zijn pluspunten gehad. We hadden gezelligheid aan elkaar en ook steun in een lastige tijd.
Heerlijk dat je dit voor je kind kunt doen. Ik had ook een verbroken relatie maar ben niet bij mijn ouders ingetrokken. Dat zou niet goed zijn geweest. Maar je kunt vroeger niet met nu vergelijken. Ik heb me destijds een week kwaad gemaakt en had al snel een woning gevonden. Dat is nu onbegonnen werk.
Bij ons twee midden twintigers, nog thuiswonend vanwege geen vast contract en woningschaarste. Beiden zeer alert op corona maatregelen en daardoor zeer beperkt in sociale contacten buitenshuis. Ze zijn behoorlijk gefrustreerd door mensen die willens en wetens de regels aan hun laars lappen met stijgende besmettingen en voortdurende beperkingen als gevolg. Ze kijken met verlangen uit naar komende week, maar zijn daarnaast erg bezorgd hoe het zal gaan.
Maar wel goed dat ze er zo in staan. Wij houden ons ook nog steeds aan de regels. Ik wil zelf niet ziek worden en het niet op mijn geweten hebben dat iemand anders ziek door mij kan worden. Soms begint goed gedrag dus gewoon bij jezelf.
Er zijn ontzettend veel factoren, bijvoorbeeld welke leerkrachten echt invloed op je hebben. Soms snap ik het ook niet. Ken van dichtbij een ouderpaar met verwende man (nakomer) met een lastige vrouw en die hebben nu 2 leuke en goed relativerende kinderen met humor. Bij mij heeft het slechte voorbeeld goed geholpen. Vader die elke ochtend een halfuur hoestte vanwege het vele roken. Aan roken ben ik dus nooit begonnen. Een oudere broer die de hele tijd lawaai maakte met een opgevoerde brommer. Dus ook nooit aan een bromer begonnen en zelfs niet aan een auto.
Heerlijk he? Om zo de verhalen van anderen ook te lezen. Sommige dingen blijven je zo bij. Wij kregen altijd beschuit met aardbeien na de avondvierdaagse. Sindsdien is dat een toptraktatie voor mij. Soms helpt een slecht voorbeeld en soms doen fijne herinneringen je bepaalde beslissingen nemen.