Mantelzorg, het verhaal van overbelasting

Mantelzorg. Waar ligt de grens vraag ik me deze dagen vaak af. Wanneer stopt reguliere zorg en waar begint de verantwoordelijkheid van de mantelzorg. Waar kun je wat vinden?

Mantelzorg

mantelzorg

Wanneer ben je eigenlijk mantelzorger? Dat hangt af van veel verschillende factoren. Nergens is een formele definitie te vinden. Stiekem denk ik bij mezelf dat een mantelzorger iemand is, die hulp verleent wat meer is dan de normaal, gebruikelijke hulp. Meer dus dan je in redelijkheid kunt verwachten van familie, ouders of kinderen. Als je niet in die wereld verzeilt raakt (zorg bij ziekte, administratieve hulp bieden, bezoekjes aan de medische wetenschap en taken in huis, enz. enz. ) heb je geen idee waar je wat kunt vinden en wie jou kan ontlasten.

Wie bel je voor wat? WMO overheid, gemeente, zorginstellingen? Die zouden er voor moeten zorgen dat mensen zo lang mogelijk thuis wonen. Die ervaring heb ik niet hoor. Het houdt snel op bij 2,5 uur (huishoudelijke) zorg per week (…). Terwijl de kosten van opname in een tehuis vele malen hoger zijn. Maar ja. Dat is het stukje bureaucratie waar je tegen aan blijft lopen. Bij het plakken van een pleister of het wassen van de rug kun je weer een andere instantie benaderen. Iemand die meekan naar het ziekenhuis? Makkelijk? Zeker niet. Ik kan er wel een boek over schrijven.

Verlofregelingen voor mantelzorgers

verlofregelingen

Bij mij op het werk is het allemaal perfect geregeld. Mijn leidinggevende steunt me waar ik kan; verlofregelingen zijn goed te vinden.  Collega’s die begripvol reageren. We kunnen op veel betaalde of gedeeltelijk betaalde regelingen terugvallen. Toch blijft het een zware taak. Vooral het regelen, intelligente vragen stellen en het eindeloze heen en weer rijden. Onder bepaalde omstandigheden kun je al deze ritjes aftrekken van de belasting. Iets in mij zegt dat de drempel wel erg hoog zal zijn en de meesten hier niet voor in aanmerking komen.  Per gemeente is er een soort van waardering voor mantelzorgers, door bijvoorbeeld een waardebon te geven. Dat ik vanaf 2004 gebukt ga onder alle extra mentale druk is nooit meer recht te zetten. Niet met een cadeaubon. Ik wil gewoon geholpen worden. Helemaal nu ik zelf ziek ben en mijn partner op de wachtlijst staat voor een grote en zware operatie.

Vanzelfsprekend of niet?

wat is vanzelfsprekend

Op dit moment heb ik mijn handen meer dan vol. Ik sta in deze periode van mantelzorg altijd een soort van ‘aan’.  Op het werk kijk ik regelmatig op mijn telefoon.  ’s Avonds in bed komen de piekermomenten. Zijn er nog verontrustende berichtjes of is er gewoon weer gezeur? Mijn moeder is onverwacht tijdelijk opgenomen in een woonzorgcentrum. In de weken er naar toe was de belasting bijna ondraagbaar (continue schreeuw om hulp door ernstige rugpijn overdag maar zeker ook in de nacht). Nu ze is opgenomen ben ik nog steeds niet van alle stress en frustratie af. Terwijl je zou denken dat we hier samen als maatschappij wel op voorbereid zijn.

Dat je zelf veel zorgen hebt of gewoon werkt overdag telt allemaal niet mee. Ik heb tijdens een ‘loyaliteitspiekermoment’ vaak gedacht dat ik gewoon maar op z’n beloop moest laten. Geen optie. Dan gaat het gegarandeerd fout in de communicatie tussen alle verschillende disciplines. Problemen met het verstrekken van incontinentiematerialen of het niet overdragen van medicijnen (Baxterrol).

Nuttige vragen

nuttige vragen

Tijdens het nadenken over nuttige vragen zoals wie is nu de behandelend arts (zorg buiten de gemeente) en wie gaan de medicijnen verzorgen? Heen en weer rijden met wasgoed, pleisters en paracetamol (dat wordt niet verstrekt aldaar … bizar …) . Staat de kachel op standje energiebezuiniging en liggen er nog boeken van de bibliotheek? Wat voor post kan ik nog verwachten en wat tref ik aan als ik op bezoek ga? Bezoek is niet ontspannend. Tassen vol spullen meebrengen, ter plekke uitpakken en wasgoed inpakken. Luisteren naar bizarre verhalen. Sommige verpleegkundigen praten tegen mijn moeder op het niveau van een 10 jarige. Mijn moeder is 85 jaar en heeft alles in de hersenpan goed gerangschikt. Zeg ik daar iets van? Nee … ik houd me maar zo veel mogelijk stil. Niet in de drek gaan roeren. Geen zin meer in. Moeilijke gesprekken heb ik helaas al genoeg.

… vroeger gaf ouderdom waardigheid, tegenwoordig is het vaak een last.

Of zoals Confucius al zei: Men moet zich in de jeugd een stok snijden, zodat men er in de ouderdom op leunen kan. Eentje om over na te denken.