Lymfeklieren. Op dit moment geven ze me gevoelens van onrust. Ik weet zo langzamerhand wel wat ze doen en waar ze zitten. Niet waarom ze bij mij vergroot zijn.
Verhalen
De wereld ziet er stiekem wel een beetje anders uit. Je leest op internet de meest verschrikkelijke verhalen. Ook de verhalen van mensen die niets merken maar toch al lang behoorlijk ziek zijn. Behoor ik straks ook tot deze categorie? Ben ik de Sjaak? Wat zou de huisarts vertellen? Ik weet het allemaal niet. Houd me er maar aan vast dat het ‘gewoon’ opgezette lymfeklieren zijn. Ik eet en drink nog lekker, ben niet misselijk en niet vermoeider dan normaal. Het jaar 2021 was voor ons een rot jaar. Ziekte (hernia) van P., een drukke zomer en daarna het overlijden van mijn schoonmoeder. Mijn moeder ook nog opgenomen. Moe? Ja best wel soms. Maar dat was dit jaar niet vreemd. Ik probeer mijn B12 peil keurig te houden en ga braaf eens in de vier weken een prik halen. Samen met m’n dochter.
Slapen
koken met liefde
Dagen slecht geslapen en dagen geslapen als een roosje en alles wat daar zo tussen zit. Piekeren over lymfeklieren. Negatieve stress mat je af. Weten we allemaal. Als ik terugrijd van het onderzoek met de echo, zien de bladeren van de herfst er toch een beetje anders uit. Intenser van kleur. Het lijkt ook wel of ze anders vallen. De auto rijdt soepeltjes over de hoofdweg naar Scharmer. Soms staat je leven even stil. Donderdag waren de kinderen hier te eten. Volgens mij heb ik nog nooit met zo veel liefde eten op tafel gezet. Zo kostbaar die liefde en warmte die ze met zich meebrengen. Gepraat, gelachen en geluisterd naar alle verhalen. Fijn en oprecht. Houden van in de puurste vorm heet dat. Ik neem me voor met nog meer liefde te koken dan dat ik normaal al doe.
Uitslag van de echo
naar de internist
Dan toch maar zelf even de assistentes gebeld. Nog geen uitslag. Blijft spannend. ‘Als er iets bijzonders is, belt de huisarts’, aldus de assistente.
Tot mijn grote schrik gaat de volgende ochtend al de telefoon. Aan de naam op de display zie ik direct wie het is. De dokter zelf. Mijn hart staat stil. Wat gaat hij zeggen? Rustig blijven en vooral goed luisteren prent ik mezelf in. Op de echo is in eerste instantie niets kwaadaardigs te zien. Hij geeft geen garanties natuurlijk. Omdat er wel veel opgezette klieren te zien zijn, adviseert de radioloog een doorverwijzing.
Wat het wel is, weet ik dus nog niet. Mijn grootste angst heeft plaatsgemaakt voor optimistische nieuwsgierigheid. Nu wachten op de uitnodiging van de internist. Ondertussen zal ik wat dingetjes voor mezelf opschrijven. Hoe het onderzoek er verder uit gaat zien weet ik natuurlijk niet. Punctie? Scan of bloedonderzoek. Het ligt bij de specialist.
… wordt vervolgd.
Hoe eerder het onderzoek, hoe sneller de uitslag. Beter weten dan gissen. Sterkte!
ja … wachten duurt lang. Ik heb nog geen uitnodiging van de internist.
Dat is goed nieuws!
ja. Nu nog de oproep van het ziekenhuis afwachten. Hopen dat hij me meer antwoorden kan geven.
Probeer niet te veel te lezen op het internet. Het maakt je soms ongeruster dan nodig is. Hopelijk laat de internist niet te lang op zich wachten zodat je niet zo lang in onzekerheid hoeft te zitten. Sterkte !!!!
Ik lees toch af en toe wel wat op internet. Maar dan meer hoe en waarom je lymfeklieren werken. Al die enge ziektes sla ik over. Dat laat ik aan de internist over.