Lymfeklieren. Weer een bezoek aan het ziekenhuis. Nu naar de afdeling oncologie/hematologie. Met een behoorlijke verhoogde hartslag en klotsende oksels naar de hematoloog.
Lymfeklieren
afspraak hematoloog
Tijdens de feestdagen goede gesprekken gevoerd met mijn altijd luisterende (vol geduld) steun en toeverlaat. Begrip van de kinderen en onze vrienden op deze nieuwe, onbekende weg. Proberen mijn gevoel open te zetten en soms uit te schakelen. Lastig. Aan wie kan ik het zelf vertellen en wie hoort het via via? De dagen tussen kerst en oudejaarsdag waren best intens. Ik deel niet alles maar mijn gedachten vlogen tussen allerlei rampscenario’s heen en weer; haaruitval door chemo’s en het niet halen van ons gezamenlijke pensioen.
Redelijk vroeg in de middag op de eerste maandag van het nieuwe jaar, weer richting het UMCG. We moesten ons op tijd melden omdat in de uitnodigingsbrief stond dat ik minstens 60 minuten voorafgaand aan het bezoek bij de hematoloog bloed moest laten prikken. Diverse buisjes bloed werden afgenomen door een dorpsgenoot. We raakten aan de praat en kwamen er achter dat we beiden in Harkstede wonen. Leuk toch? Fijne dame (dat zijn ze daar allemaal volgens mij) die een soort slangetje in mijn arm aanbracht omdat er meerdere buisjes gevuld moesten worden.
Apotheek
Apotheek
Na het bezoek aan de prikpoli konden we verder naar de apotheek. De afspraak met de apotheker ging er vooral om, om in kaart te brengen wat ik gebruikte aan medicijnen. Bijna niets maar ook de B12 injecties en de vitamine D die ik als oudere vrouw slik, kwamen aan bod. Het plaatje moest netjes en compleet. Naast de allergie voor bruine pleisters, uitgebreid gesproken over het cytochroom p450 verhaal. Dame met veel vakkennis die veel heeft genoteerd en ook weer goed luisterde.
Fonteinstraat Oncologie
wachtkamer
Toen was het zo ver. Mijn eerste stappen op de afdeling oncologie. Deed me wel wat toen ik daar liep. Hier heerste een rustig en een soort serene cq. buitengewoon vriendelijke sfeer. We werden verzocht naar boven te gaan omdat de wachtkamer beneden te vol was. Boven werden we ontvangen in een verblijfsruimte (de Stee) die deed denken aan een fijne huiskamer. Prachtige stoelen, aparte zitjes en twee dames die ons van alles wilden voorzien. Schermen om te gebruiken en appels in de fruitmand. De meeste (wachtende) mensen zagen er voor mijn gevoel een stuk zieker uit dan ik. Schijn kan bedriegen, dat weet ik nu als geen ander.
Uitslagen
afspraak over 4 maanden
Tot mijn grote vreugde (hoe bizar het ook klinkt misschien) vertelde de arts dat mijn uitslagen geruststellend waren. Geen extreme afwijkingen en weinig kankercellen in het bloed en beenmerg. Dat was een gunstig teken voor de ziekteprognose. Wel kanker in de lymfeklieren maar ook hier weer met goede onderzoeksresultaten (gezonde organen, geen bloedarmoede enz.). Stadium III. Dus opgezette lymfeklieren boven en onder het middenrif. Weer een lichamelijk onderzoek gehad. Alles prima in orde; geen ‘obstructies’ (vergrote lymfeklieren die ergens iets blokkeren). Het gesprek was uitgebreid. Veel informatie en veel vragen. Onze vragen duidelijk uitgelegd en op verzoek sommige dingen herhaald.
Maar al met al kreeg ik te horen dat ik pas over vier maanden terug hoefde te komen omdat alles er zo goed uitziet dat ik wordt opgevolgd (‘wait and see’). Ik was (eindelijk) blij en opgelucht. Mijn fundering stond de laatste weken behoorlijk te schudden. Maar hier kan ik het best mee doen. Samen 100 worden blijft wat mij betreft een realistische optie.
vreugdetranen
Vreugdetranen en champagne. Wordt vervolgd of blijft vervolgd worden.
Herma,
Ik vind het geweldig hoe je het allemaal kunt verwoorden en respect dat je het met ons wilt delen. Mocht het je allemaal teveel worden, en je wilt iets stuk gooien? bel me!!, ik heb nog oude borden!!! Ik kan zeggen “blijf positief” maar het is heel menselijk om qua emoties heen en weer te vliegen. Geniet van de dingen die kunnen en de langere dagen die er weer aan komen! Je bent een topper hoor!!
Samen oud worden toch? Die borden gooien we in het bejaardentehuis stiekem stuk. Daar gaan we voor.
Wat een goed nieuws toch. Je bent er op tijd bij geweest denk ik.
Ik kan me heel goed voorstellen dat er zoveel gedachten door je hoofd gingen met de feestdagen. Het is nogal wat wat je voor de kiezen kreeg.
Nu maar samen gaan genieten!!!!!!
Dat is dan een heel geruststellend dagje geworden gelukkig en je wordt goed in de gaten gehouden zo. Als er iets tussentijds verandert zal je ook wel kunnen bellen?
De sfeer die je omschrijft zal steeds vaker gemaakt worden bij deze ernstige ziektes, het veranderd niet veel aan de mededelingen maar wel aan je eigen gemoedzucht.
Ja. Vertrouwen in het ziekenhuis, vertrouwen in de dienstdoende en behandelend arts. Dat scheelt voor mij al 50% van alle ellende. Daarnaast veel mensen die me steunen en naar me luisteren. Minstens de andere 50%.