Loyaliteitsproblemen. Herkenbaar? In de band tussen kind en de ouders of de ouders en het kind gebeuren veel verschillende dingen.
Loyaliteitsproblemen
loyaliteitsproblemen
Wat is loyaliteit? Wat zijn loyaliteitsproblemen? Het gaat over de band tussen kinderen en hun ouders. In deze periode van het jaar kijk ik vaak terug en mijmer een beetje vooruit in de tijd. Je bent op deze wereld gezet (gemaakt en opgevoed) door je ouders en op deze manier altijd verbonden. Uniek. Loyaal voor de rest van je leven; zichtbaar en onzichtbaar. In deze krachtige (ingewikkelde) relatie kom je van alles tegen. Complexe gevoelens van trouw.
Ik voel me vaak verantwoordelijk voor het geluk van mijn ouders. Nu ik zelf ouder ben en ik op een andere manier in het leven sta, merk ik dat ik loyaliteitsproblemen krijg in de verhouding met mijn moeder. De dwingende zorgbehoefte van mijn moeder ligt nu als een hunebed op mijn schouders. Ik steun en organiseer, ben braaf en zo meegaand mogelijk. Praten over mezelf voelt vaak ongemakkelijk. Helemaal als het gaat om mijn gevoel. Kwetsbaar opstellen is geen optie. Ik probeer het wel eens maar dat heeft geen (zichtbaar) effect.
Modderrace
Mijn broer heeft afstand genomen door precies het tegenovergestelde te doen in het leven dan waar mijn ouders voor staan. Helaas heeft hij mij in deze modderrace ook meegenomen waardoor ik er nu helemaal alleen voor sta. Als dochter, als mantelzorger. Overbelast door mijn eigen wankele gezondheid en de zorg voor mijn lieve P. straks.
Vroeger (en nu ook nog best wel … ) was ik een harde werker. Hoge cijfers op school omdat ze zelf geen kans had gehad om een opleiding te volgen. Vaak onderdrukte ik mijn eigen gevoelens en deed er alles aan om het hun naar de zin te maken. Ze moesten toch trots op mij zijn? Veel sporten en hard trainen om daar de beste te zijn. Dat lukte ook. Ik denk dat ik me vroeger niet veel bewust was van mijn eigen verlangens. Ook als jong volwassene deed ik wat er van me gevraagd werd. Motorrijden werd mijn uitlaatklep. Misschien mijn enige vorm van stil protest omdat mijn ouders dit afkeurden.
Onzichtbaar
Als je er over nadenkt vraag je je af waarom deze loyaliteitsproblemen zo diep zitten. Is het omdat ik mijn leven aan hun te danken heb? Volgens mij zitten er onzichtbare en onherkenbare, diep gewortelde patronen in je brein.
Heeft het te maken met de vanzelfsprekendheid? Geen waardering maar er van overtuigd zijn dat dit de normale taken zijn van je kinderen? Vroeger werd hier niet (nooit) over nagedacht. Tijden waarin de vrouw thuis was, zonder baan. Tijd en ruimte om de zorg voor de ouders over te nemen. Automatisme en maatschappelijke druk (verplichting). Nu is het anders. De tijd die ik kwijt ben aan de zorg voor mijn moeder, kan ik niet gebruiken om te genieten van mijn man en mijn kinderen of om mijn eigen (fijne, warme) sociale contacten te onderhouden. Of moet ik dan maar minder gaan werken en mijn sociale zelfstandigheid opofferen? Lastig.
Energie en loslaten
Moet ik meer stilstaan bij mijn eigen gevoelens? Zo langzamerhand raak ik qua energie leeggezogen. Mijn codewoord hierin is ‘loslaten’. Me bewust worden van mijn eigen gedrag en de daarbij door mij gemaakte keuzes. Niet altijd maar bedienen. Kleine stapjes nemen om een andere koers proberen te varen. Ik las laatst ergens: Je eigen beste vriendin worden. Jezelf niet afbreken maar reageren zoals je dat ook bij je beste vriendin zou doen. Mooi voornemen voor 2023 toch?
Allemaal een gezond en voorspoedig 2023 gewenst. Nieuwe kansen en grootse dromen …
Gezond 2023
Bijzonder vind ik het om van redelijk leeftijdgenoten de “problemen ” in hun jeugd te lezen. Ik ben van 1950 en heb me eigenlijk nooit beperkt gevoeld in mijn doen en laten. School interesseerde me niet zo erg, heb er ook weinig herinneringen aan, maar was wel braaf in het leren en ik heb dan ook een stevige basis.
Mijn moeder heeft ooit een merklap voor me g33333eborduurd met de tekst: vaar je eigen koers. en dat heb ik ook wel gedaan.
Dat geef ik mijn kinderen ook mee. Volg je hart; dat klopt altijd.
Heb ooit eens een liedje gehoord waarin de familieband en in het bijzonder de ouder/kindband een draadje genoemd werd dat sterker is dan de tros waaraan een oceaanstomer mee aangemeerd wordt.
Daar moest ik in ieder geval aan denken bij jouw loyaliteitsproblemen. Mijn zeer zorgzame vader, -mijn moeder is op vrij jonge leeftijd overleden, maar ik herinner me haar ook als zorgzaam-, zei het altijd al; je kind blijft je kind en wij kinderen hadden hadden tot de dood van mijn vader een vergelijkbaar gevoel naar hem.
wat een heerlijk gevoel moet dat zijn geweest zo’n zorgzame vader en moeder.
Er waren ook echt wel eens momenten dat je die zorgzaamheid even liever niet. Vooral in je pubertijd, toen je de wereld zelf even wilde ontdekken. Gelukkig, achteraf gezien, kreeg je dan ook vaak wel die ruimte, maar dan was het ‘spook’ van de zorgzaamheid toch altijd op de achtergrond aanwezig. Dat zelfde ‘spook’ dat je in je volwassen wereld weer ging waarderen en omarmen.
Betrap mezelf er wel eens op dat ik naar mijn kinderen toe, het zijn beiden inmiddels vijftigers, soms dezelfde zorgzaamheid heb als mijn ouders hadden naar hun kinderen en moet er dan altijd even aan denken dat het volwassenen zijn met hun eigen besognes en echt wel komen als ze problemen hebben of een luisterend oor nodig hebben.
Precies. Maar het zorgzame lijkt me geen probleem. Als het niet omslaat naar ‘opgedrongen geluk’. Vooral je kinderen in hun waarde laten en zelf de beslissingen laten nemen. Advies geven als ze je er om vragen.