Huilen. Waarom huilen we eigenlijk? Heeft het nut? Schept het een band of is het gewoon gezond?
Huilen
Waarom huilen we?
In het kort kun je zeggen dat onze traanbuizen soms overstromen. Want als we gaan huilen worden de traanklieren en de traanbuisjes ingeschakeld. Maar traanklieren maken dan zoveel vocht aan dat de traanbuisjes niet alles kunnen afvoeren. Achter in je hersenen wordt bepaald of je iets erg vindt of niet. Daarvandaan worden er prikkels naar het limbisch systeem gestuurd (de zetel van emoties). Vanuit dat gebied reageer je boos, blij of verdrietig. Tranen worden gemaakt door de traanklieren aan de achterkant van je iris. Bij dieren is zo’n verbinding niet gevonden.
Op de meest gelegen en ook ongelegen moment kan ik in tranen uitbarsten. Vaak voel ik het wel aankomen maar ik had laatst in m’n uppie een spontane huilbui. Dit kwam omdat het ineens water beter ging met mijn dochter die doodziek in het ziekenhuis lag. Ik had op dat moment, door allerlei andere omstandigheden, het incasseringsvermogen van een natte dweil. Op dat moment was ik dus overweldigd door allerlei emoties. Ik was moe, nog vermoeider dan ik de laatste weken al ben. Stress verhoogt je cortisolniveau wat je reactiviteit op een emotionele situatie kan verhogen.
Schamen
Emoties
Het is niet iets om je voor te schamen natuurlijk, maar het komt niet altijd goed uit. Op je werk bijvoorbeeld wil je niet huilen. Daar laat ik mijn emoties liever niet zien. Tenminste niet de diepste emoties. Maar ook daar moest ik een traantje wegpinken omdat een collega ons moest verlaten en de andere vrijwel direct daarna zelf voor een andere baan had gekozen. Ik heb gehuild omdat mijn zoon vader wordt. Ben ik dan gevoelig? Ik denk het wel. Het komt ook omdat we een paar jaar ‘roller-coaster’ achter de rug hebben. Varierend van de leukemiediagnose tot de hersenoperatie van mijn lieve P. en alles wat daar nog zo tussendoor is gekomen. Zoveel dat een wel denkend mens het niet voor mogelijk kan houden.
Eigenlijk zou ik wat tijd voor mezelf moeten nemen om het een en ander te verwerken, maar de tijd is me nog niet gegund. Komt allemaal wel.
Empatisch
Daarbij komt nog dat ik altijd al makkelijk huil. Zielige film of een emotioneel heftig programma? Ik huil mee. Ben ik super blij op opgelucht; de tranen staan me direct achter de ogen. Is dit aangeleerd gedrag? Bij mij zeker niet want mij moeder huilde nauwelijks. Ben ik misschien iets hooggevoelig? Ik zou me het kunnen voorstellen. Ik ervaar emoties best wel heftig en intens. Heb ik hier last van? Nee, niet meer. Ik laat de waterlanders graag de vrije loop als de situatie het ook maar enigszins toelaat.
Geef een antwoord