Huilen van geluk en huilen van verdriet. Het ligt allemaal dicht bij elkaar. Naarmate je ouder wordt, huil je volgens mij vaker. Maar ook topsporters huilen.  Huil jij vaak?

Huilen

huilen van geluk

Het is me de laatste weken al een paar keer overkomen. Huilen om kleine dingetjes. Appje van m’n zoon die terugkomt van een weekendje met vrienden, filmpje van m’n dochter die oorbellen krijgt en als klap op de vuurpijl krijg ik een verrassingspakketje met verse aardbeien, nootjes en bananenbrood. Niet voor Moederdag maar ‘gewoon’. Huilen met dikke tranen. Alleen, bij het aanrecht met een papieren verpakking van Meinardi. Ik laat het allemaal maar gaan.  Net als de kilo’s, de opvliegers en de extreme behoefte aan chocola en Franse kaasjes. Ouderdom of overgangsverschijnselen? Soms weet ik het niet meer.

Alles de vrije loop

In tegenstelling tot je verwachting laat je je emoties ook de vrije loop als je blij bent. Bij pijn en verdriet komen diezelfde tranen, uit dezelfde buis onder in je oog. Soms een bevrijding maar soms zit je er echt niet op te wachten.  De buurvrouw die vertelt hoe ze huilde toen ze een mooie jurk kocht voor het huwelijk van haar dochter. Niet van ellende kan ik je vertellen; maar van intens geluk. Je ziet de topsporter die zijn tranen niet meer bedwingt; ik huil dan makkelijk mee. Ellende op het journaal? Ik heb de waterlanders al klaar liggen.

Emotioneel evenwicht

Ik heb dit fenomeen voor je opgezocht. Je huilt van geluk om je emotionele evenwicht te herstellen. Omgekeerd kan ook. Je kunt lachen en tegelijkertijd zeer ongelukkig zijn. Het één heeft het andere als het ware op. Natuurlijke reacties van onze bovenkamer. Euforie en slappe lach gaan soms samen met diepe ellende. Dat hebben we allemaal wel eens meegemaakt. Lachen bij een enge film bijvoorbeeld. Wat ik ook las is dat als je deze emoties niet hebt, je je zorgen moet maken.  Dat ook nog eens in samenhang met de overgang betekent een enorme impact. De hormonen gieren in deze fase regelmatig door je lijf, je houdt veel ballen in de lucht en huilt de godganse tijd. Zou het dan goed voor je zijn?  Het lucht in ieder geval niet op als je huilt van ellende, is wetenschappelijk aangetoond. Maar in emotionele tranen zitten wel meer (gemeten) hormonen met proteïnen (pijnstillende werking). Dit zegt nog niets natuurlijk. Ach; we hoeven ook niet alles te kunnen verklaren. Laat lekker gaan.

Plakkende kleren

In de overgang zit je niet alleen met klotsende oksels in plakkende kleren. Je oksels gaan ook nog eens extra stinken. Hilarisch als je met je knalrode hoofd rustig een kopje thee zit te drinken met collega’s die minstens 25 jaar jonger zijn dan jij.  Na het weekend vertel je heus niet dat je huilt omdat je op zondagmiddag een portie bitterballen op een mooie locatie bestelde, je wilt midden in de kantoortuin het liefst in tranen uitbarsten als een van de collega’s je complimenteert met je inzet. Het kost moeite dan moeite om me te beheersen. Extreme emoties dus; momenten waar ik makkelijk de controle verlies. Huilen om een kat die in de regen op z’n baasje zit te wachten. Voor de toeschouwer hilarisch; niet als je er zelf midden in zit en je om de twee uur je mascara bij moet werken.

Gelukkig is het allemaal te verklaren. Maar ik huil regelmatig lekker verder. Helemaal na een kaartje met onderstaande tekst.

Huilen van geluk …