Gevoel van eigenwaarde

Gevoel van eigenwaarde. Af en toe loop ik er tegen aan dat ik het niet (of niet genoeg) meer heb. Hoe kom je aan dat gevoel en hoe kun je de brokstukken lijmen?

Gevoel van eigenwaarde

gebrek aan eigenwaarde

Wat is dat eigenlijk? Ik zou het uitleggen als een soort zelfwaardering. Hoe ontstaat je gevoel (of juist een gebrek aan) van eigenwaarde?  Vroeg in je leven blijkt dus. Je ouders (of omgeving) geven je niet genoeg het gevoel dat je waardevol bent. Voor elk kind is het belangrijk om te voelen dat je ouders van je houden. Onvoorwaardelijk.  Verbondenheid en veiligheid dus. Je wordt door deze lage eigenwaarde (lees: minderwaardigheid) kwetsbaar. Complimentjes blijven niet hangen en je wilt fouten vermijden. Vaak heb ik het gevoel dat ik tekort schiet in mijn rol als dochter. Schuldgevoelens die er voor zorgen dat je constant een betere ik wilt zijn (en worden). Daarbij de angst hebt dat je zelf ook fouten maakt en niet goed genoeg bent voor deze wereld.

Cultuur

sporten en afvallen

Vaak wordt er gepraat over sporten en afvallen. Ook zo’n dingetje. Ik weet dat ik de kilo’s er niet af blijf houden. Alles komt er weer bij na een periode van intensief afvallen en sporten. Veel mensen zijn aan het hardlopen, wielrennen of gaan fanatiek naar de sportschool. Sterke spieren en veel uithoudingsvermogen. Je moet voldoen aan het ideaalbeeld; dus slank en sportief. Helaas voldoe ik niet aan dat beeld. Ben ik jaloers op die slanke, sportieve en fanatieke mensen? Heel erg. Het stemmetje in mijn hoofd praat constant. ‘Je moet sporten, je moet afvallen, je moet sporten, je moet afvallen’. In de vakantie en op zondagavond vooral; ultieme momentjes voor dat zich herhalende, kritische gesprek met mezelf. Twijfel en schaamte vieren dan hoogtij. Mijn eigen, gekleurde (verkleurde) interpretatie is natuurlijk niet altijd de waarheid. Maar het kost wel veel energie. Soms eindig ik het gesprek met mezelf op een positieve, sterke manier en probeer tevreden te zijn met mezelf. De verbinding met mezelf is dan weer terug. De imperfectie heeft een plekje gekregen.

Maar als dan iemand in je naaste omgeving iets kwetsend zegt over je kleding of je uiterlijk, begint alles opnieuw.  Stel je moeder zou voor de zoveelste keer tegen je zeggen dat je er verschrikkelijk uitziet. Stel. Het kost op zo’n moment, veel (te veel) energie om dan te denken dat iemand anders ook zijn (of haar) lelijke kanten heeft. Je hart breekt of wordt beter gezegd doorboord met een enorme dolk en je gevoel van eigenwaarde is weg.

Oordelen

wat is mooi en wat is lelijk

Ik probeer daarom niet te oordelen. Daar heeft niemand iets aan. Ook niet te piekeren over die altijd extra kilo’s, niet wakker liggen over onbenullige zaken.  Ik moet beseffen dat ik een mens ben, met gevoelens en onzekerheden.  Wat is mooi en wat is lelijk.  Af en toe zijn we vrolijk maar ook verdrietig.  Vrouwen zijn vaker onzeker; niet iedereen praat daarover.  Misschien zijn mannen ook onzeker en praten ze daar ook niet over. Ik probeer een lief mens te zijn, los van mijn uiterlijke gebreken.  Geïnteresseerd in mijn medemens. Aan de andere kant is het een onmogelijke missie om door iedereen aardig gevonden te worden.  De toekomst is een uitdaging. Me vergelijken met anderen is een onmogelijke opgave.

Kwetsbaar

Na lang nadenken en veel lezen snap ik waar dit gevoel is geboren en door suddert op een plekje waar ik geen beton over kan storten.  Verbinding met anderen is voor mijn één van de belangrijkste dingen in het leven.  Kwetsbaarheid is er dus eentje om te accepteren en te omarmen.  Iedereen is min of meer kwetsbaar. Mijn leven moet niet beheerst worden door mijn gebrek aan zelfbescherming en een gebrek aan gevoel van eigenwaarde.  De momenten samen met mijn allerliefste, mijn kinderen en vrienden/innen doen me weer eens beseffen dat ik me hier vooral op moet focussen en nergens anders op.