Evenwicht zoeken. Mijn leven is veranderd. Ik heb geen baan meer. Soms bekruipt me het gevoel niets zinnigs bij te dragen in deze, zich snel ontwikkelende, maatschappij. Hoe vind ik het ultieme evenwicht. Ben jij in balans? Heb jij het perfecte evenwicht gevonden?
Solliciteren
Ik zoek werk (solliciteren heet dat) en heb genoeg interessante vacatures gevonden. Uitgenodigd, gesprekken gevoerd. Zonder resultaat. Bijzonder? Voor mij niet meer. Voor de werkende buitenwereld ongeloofwaardig. Als we mijn levenservaring in lentes uitdrukken, zijn het er (nog maar net…) 53. Nog wel 50 te gaan dacht ik zo. Heb ik wat te bieden? Ja zeker; levenservaring, grijze haren, rimpels en opgedane kennis. Rust en evenwicht. Met dit alles zou ik best nog wat kunnen betekenen voor deze maatschappij.
Thuis
Ik heb een ‘goddelijk’ leven, zeg ik vaak. Geen zorgen, lieve echtgenoot (kan goed luisteren en op het juiste moment zinvolle raad geven), nieuwe hobby (waarin ik dit verhaal dus kwijt kan …), warme sociale contacten (vriendinnen) en lieve kinderen. Het leven komt, na lange tijd in sneltreinvaart, nu eens rustig voorbij. Geen deadlines, geen wekker. Gewoon eigen baas. Geen volle wasmanden of boodschappenstress. Ik kan bovendien veel aandacht en liefde geven aan de mensen waar ik van hou; en dat is heel fijn. Ben ik gezond? Ja, kerngezond. Slaap ik goed? Ja uitstekend.
Frustratiemomentje
Ik ben af en toe toch gefrustreerd. Maar dat had ik ook in de dagen tijdens mijn werkzame carrière. Beetje klagen en zeuren; mijn leventje is niet alleen maar koek en ei. Vroeger wilde ik meer tijd voor mezelf. Nu heb ik tijd voor mezelf en heb ik toch nog af en toe een klaagdag. Het is ook nooit goed. Alles wat ik nu doe is, in tegenstelling tot ‘vroeger’ vrijblijvend. Stofzuigen wordt niet betaald. Wel gewaardeerd. Ons leventje thuis is een stuk relaxter geworden. Ik ben de ultieme ’thuismanager’ en heb al menig uurtje besteed aan dingen die ons normaal gesproken veel snipperuren hadden gekost.
Toch merk ik op zo’n klaagdag dat ik stiekem bij een team wil horen. Samen lachen en samen huilen. Samen een grote klus klaren. Trots en eigenaarschap voelen. Lastige, zeg maar gemengde gevoelens. Wie herkent zich hierin?
Mission impossible
Ik denk dat dit alles te maken heeft met de zoektocht naar evenwicht (innerlijke rust) en balans. Als rode draad door het leven. Horizontaal, diagonaal en verticaal. Bijna een ‘mission impossible’. In het Westerse leven zit je in de sneltrein of je staat er naast in een soort niemandsland. Iets er tussen in is volgens mij niet mogelijk. De sprong die je maakt als je van de trein af moet (verplicht of niet) is heftig. De evenwichtsperiode die daarna komt is van heel andere orde. Blijf je staan, probeer je weer in die trein te springen? Ga je vrijwilligerswerk doen? Zoek je verplicht een hobby? Wil je niet klagen? Is dat een uitdaging? Zo voelt het niet altijd.
Goddelijk leven en toch uit evenwicht
Ik ben niet in staat dit op te lossen. Mijn evenwicht is na het verlaten van die sneltrein, nog steeds verstoord. In mijn, altijd positieve, zoektocht om een nieuw evenwicht te vinden kom ik van alles tegen. Ziekte en zeerte in mijn naaste omgeving (zorgen en dus nachtelijke piekerpartijen) en momenten van frustratie die ik alleen maar meemaak omdat ik geen baan heb. Gedwongen solliciteren. De onbevangen lol is er al af. Soms moet je dus op een andere manier je best doen. Het leven is kort en we moeten zoveel mogelijk genieten. Ik wil geen moppersmurf worden. Ik weet het allemaal wel.
Opgeteld heb ik, ondanks de verstoorde balans, een ‘goddelijk leven’.
Goede tijden worden goede herinneringen. Slechte tijden worden goede lessen.
Evenwicht beschrijft een situatie waarin zonder verstoring geen verandering zal plaatsvinden. Dit kan zowel een maatschappelijke, psychologische, economische alsook een natuur- of scheikundige betekenis hebben.
Wordt het persoonlijk evenwicht echter verstoord (gewenst of ongewenst) dan zal (in dit geval de mens) zoeken naar de snelste (dus niet altijd de beste) manier om weer in balans te komen.
Lukt dat niet op korte termijn (zoals bij jou in het begin stadium om weer een betaalde baan te bemachtigen, dan vindt er veelal een bepaalde vorm van berusting plaats. Deze berusting kan zich in twee richtingen ontwikkelen.
De verkeerde richting:
Ben ik nog wel wat waard voor de maatschappij en wat is mijn bijdrage aan deze wereld? (een valkuil dus op weg naar een burnout zonder werk en heel erg dicht bij de noodzaak van psychische hulp.
De juiste richting:
De door Herma omschreven weg.
Ik denk dat ondanks dat (zoals Herma zelf zegt) haar evenwicht nog steeds verstoord is maar dat voor iedereen geldt:
Uit de trein gezet?………….Er zijn meer middelen (wegen) die leiden naar,………Rome?
Of zie ik het nu even te goddelijk??????
Lieve vriendin, ik heb zelf aan den lijve ondervonden hoe het is om de verkeerde richting in te slaan maar ben gelukkig weer op weg (in dezelfde trein) en blijf voortdurend op mijn hoede want uit de praktijk blijkt dat geen enkele trein(machinist?) echt op lange termijn blijkt te vertrouwen.
Wees blij met jouw evenwicht en verlang niet meer naar de trein.
Liefs Miriam
Wat een heerlijk antwoord. Hier kan ik iets mee. Ik denk dat het voor mij de laatste ‘stuiptrekkingen’ zijn in dit niemandsland. Ben op weg om andere, nieuwe initiatieven te ontplooien maar neem overal de tijd voor. Tijd is iets dat ik eigenlijk niet of nauwelijks heb gehad door zeg maar ervaringen in het verleden. Nu wel. Nu heb ik tijd voor mezelf om te komen tot, wat jij zegt, nieuwe inzichten.
?
Uit evenwicht raken is voor mij herkenbaar. Door het verlies van mijn zoon en nu schildklier toestand en daarmee allerlei psychische klachten plus overgang ben ik al een hele poos uit evenwicht. wat mij helpt is vooral lief zijn voor jezelf. De dingen doen waar ik blij van word en vooral ze mezelf gunnen! Dat niemandsland vullen komt dan vanzelf weer denk ik zo.
lees ook eens bij minofmeer.blogspot.nl zij geeft vaak mooie ideeën en inspiratie door het omgaan met ziekte, maar dat geldt natuurlijk voor het leven in het algemeen 🙂
Ik word er stil van als ik je verhaal lees. Je kind verliezen is als een deel van jezelf verliezen volgens mij. Het leven wordt dan nooit weer zoals het was. Dat van die baan van mij valt dan nog wel behoorlijk mee he?! Dat niemandsland van mij is te overbruggen. Ik ga het blog eens lezen. Sterkte.
Dank je! Toch begrijp ik je niemandsland wel hoor, met het verlies van iets in je leven krijg je toch een soort van rouwproces waar je doorheen moet. En dat je dan uit balans bent lijkt me logisch. Ik ben niet van ik heb er erger dan een ander ofzo;) ieder heeft zijn eigen dingen waar hij of zij mee moet dealen.
wat een lief en warm antwoord.
Ik ben hoe dan ook trots op je mam! Ik vind het knap hoe je deze weg hebt bewandeld tot dusver. Je bent een geweldige vrouw en mijn grote voorbeeld in veel aspecten van het leven.
xxx
tja … een mooier antwoord had ik niet kunnen krijgen. xxx