Drop goed voor je maag of slecht voor je bloeddruk?

Drop. Waar het Nederlandse woord vandaan komt is een redelijk mysterie.  We weten zelfs niet wie de eerste dropeter was. Wel dat het een populair snoepje is.

drop of liquorice

In Engeland gebruikt men het woord liquorice, de Italianen hebben het over liquiritia en de Duitsers spreken van lakritze.  Deze woorden zijn afgeleid van de Latijnse verbastering liquiritia van de Griekse naam glyyrrhiza (van glukus = zoet,en riza = wortel). Bij ons zou het kunnen komen van het woord ‘drup’ (Arabisch gom). Maar het kan ook zijn omdat er vroeger geen drop bestond, alleen ‘druppels / drops’ van de zoethoutwortelplant werden verkocht als geneesmiddel tegen hoest. Niet alleen het extract werd zo genoemd, maar ook alles wat er uit voortkwam – het dropje zoals wij dat nu kennen.

In de provincie Groningen komt één van de oudste vermeldingen van het woord drop. In 1681 spreekt men van ‘drop van zoethout’. Nog steeds staan er een aantal fabrieken die drop produceren in deze prachtige provincie.

Maar wie heeft drop uitgevonden?

dropland

De uitvinder van de dropjes zoals we die nu vaak eten is een Engelse apotheker. Hij maakte gebruik van een eerdere uitvinding waarbij het sap van de zoethoutwortel werd omgetoverd tot een echt dropje. Zoethout (wortel) eten we nl. al vele duizenden jaren.  Een papje van een mengsel van de wortels van die struik gemengd met water; ingedikt en gefilterd. Wat van die pap over blijft is een geconcentreerd extract. Dit noem je blokdrop (deze blokdrop is nog niet zo lekker). Deze blokdrop gaat de hele wereld door, om als basisbestanddeel in elk dropje terecht te komen.  dan wordt het natuurlijk nog in een vormpje gegoten en voorzien van (soms) een laklaagje.

Maar Nederland heeft de titel dropland.  Onze dropconsumptie is dan ook de hoogste van heel Europa; zo ongeveer 2 kilo per persoon, per jaar. Ook in het noorden van Duitsland en in Scandinavië wordt veel drop gegeten. Het zou kunnen zijn dat we op zee gericht zijn en daarom een voorkeur hebben voor zoute dingen.

NB: Blokdrop is de zuivere vorm van drop en is keihard. Om je dropje een aangenaam mondgevoel te geven en een beetje kauwbaar te maken, voeg je er Arabisch gom aan toe (hars die vrijkomt als de schors van de Senegalese acacia beschadigd raakt). Vervangbaar door gelatine of zetmeel.

dorstlesser

In oude Babylonische spijkerschriften staat vermeld dat de zouthoutwortel een geneesmiddel is tegen infecties, hoest (en keelpijn). Goed voor het gebruik in zalfjes en als slijmoplosser. Als je zelf aan de slag wilt: ‘een man die zoethout gemengd met geklaarde boter en honing drinkt, gevolgd door melk, en die zich van de omgang met vrouwen onthoudt, zal honderd jaar leven. Als je dit niet wilt kun je ook naar een recept zoeken waarin je gewoon heel erg oud wordt. Suiker was in die tijd onbetaalbaar, dus gebruikte men honing. Pas in de 18e eeuw gebruikte men suiker overal. Het lest de dorst blijkt uit de verhalen over en van Alexander de Grote. Die liet zijn manschappen sabbelen op zoethout. Napoleon bracht drop mee op zijn veldtochten als dorstlesser voor zijn gardesoldaten maar ook tegen de maagpijn.

… duivels

Weetje: Zoethout was zwart en bestempeld als duivels. Drop dankt zijn zwarte kleur dus aan het bekende zoethout.