Wonen&Co Groningen. In de Martiniplaza om precies te zijn. De laatste interieur trends spotten. Gezellig met mijn beste vriendin.
Vouchers
workshops en werkplaatsen …
Vooraf op internet de entreekaarten besteld, vouchers afgedrukt. Goed voorbereid en vooral efficiënt op pad. Zo veel tijd hadden we nl. niet. De volgende dag moest er gewoon weer gewerkt worden. Nu eens niet met de beentjes op de bank naar Temptation Island kijken. Vanavond liep ik met de steunzolen in de gympies. Niet te warm gekleed want op die beurzen is het meestal verschrikkelijk warm. Klotsende oksels en dikke vingers krijg ik er van. We konden gelukkig parkeren op het bedrijventerrein in de buurt. Vlak bij Seatrade. Wel ff betalen natuurlijk. Toch lekker zonder jas van de auto naar de Martinihal gewandeld door een stevige oostenwind. Lekker koud. Dan kan ik op de terugweg nog een keer lekker afkoelen; bedacht ik me. Ziek word ik er heus niet van.
workshop takkenwijven
Sinds eind jaren zestig staat dit tentoonstellingscomplex al in Groningen. Dit gebouw kreeg verschillende namen maar uiteindelijk kreeg deze expositiehal in 2002 de naam Martiniplaza. We waren er regelmatig te vinden met de kinderen, om naar de (uitverkochte) goddelijk spannende basketbalwedstrijden van Donar te kijken. Op dit moment loop ik onhandig de kaarten uit mijn tasje te pulken; de leesbril paraat en klaar voor de beurs. De strenge maar vriendelijke bewaker scant onze kaarten en laat ons met een glimlach binnen.
Wonen&Co tas
… vetbedden? nooit van gehoord.
Op=Op stond er op de voucher. Net alsof het management zou bezuinigen op deze plastic tas. Direct bij binnenkomst de vouchers overhandigd. Wij hebben op deze avond natuurlijk recht op die speciale tas. Een collectorsitem. Onzin naar onze mening. Ik heb er nog nooit over gehoord. Laat staan dat er vechtpartijen op straat ontstaan door deze unieke plastic tas. Deze Wonen&Co tas is dit jaar strak zwart, afgewerkt met een zacht vergrijsde roze zijkant. De trendkleur van 2018. Zo lees ik het op internet. Heb je al kippenvel?
niet duur voor een intieme vriendschap
Niet alleen vrouwen kaapten deze prachtige ‘boodschappen’ tas maar er waren zelfs mannen met een eigen handvat. Waarschijnlijk vulden zij dit museumstuk snel met informatie over zonnepanelen, 50 plus bedden en de perfecte eetkamerset. Voor een euro koop je een dergelijke shopper bij de supermarkt. Maar ja. Ook wij liepen als kuddedieren met de zwarte Wonen&Co tas.
Woonaccessoires
Het was wel een gevarieerde beurs. Minimalistisch, uitbundig, zakelijk, industrieel, romantisch, supersonisch en vintage. Genoeg om inspiratie op te doen. Revolutionair vernieuwend? Nee, dat niet. Dat zoek je hier ook niet. Ik wilde gewoon een gezellige avond met leuke accessoires voor de heb. Die waren er genoeg. Je kon ook zonnepanelen, kant en klare schuurtjes of een jacuzzi kopen. Maar die pasten niet in onze tas. Veel interieurzaken presenteerden zich op een gezellige manier. Ik maakte nog snel even een babbeltje met onze interieurman, Pieter Nijhof (aanrader). We zijn nog steeds erg blij met onze keukenverbouwing.
neusmokken. wat doe je er mee?
De aangeboden lampen, keukens en schilderijen zouden ons huis tot een waar paradijs maken werd ons verteld. Onze portemonnee ging niet zo ver open op deze donderdagavond in maart. Wij beperkten ons tot een kop koffie en een lekker warme sjaal.
Reclame
Op deze beurs krijg je overal folders die je vervolgens in je prachtige Wonen&Co tas doet. Mijn oog viel deze avond op de bijzondere reclame borden met veelal (voor mij) vreemde teksten. Ik zal een paar met jullie delen. Misschien zijn het marketing trucjes want de inschrijfformulieren met wedstrijden werden ons met de regelmaat van de klok aangeboden toen we kriskras als een kip zonder kop door het beursgebouw liepen. We wisten eigenlijk niet waar we moesten beginnen en waar we moesten eindigen.
… beter 1 koe aan de wand …
Geen workshop vanavond; geen tijd voor een tuinontwerp. Hoezo letters plakken of een hout mozaïek maken. Vanuit onze ooghoeken zagen we dames met accuboormachines, zelf een soort koperen lamp maken. Zweet op het voorhoofd. Aan diezelfde tafel zat een man om de een of andere reden, de handvaardigheidstaken van zijn vrouw over te nemen. Zij zat wezenloos voor zich uit te staren. Was waarschijnlijk volledig het spoor bijster. Ook de workshop ’takkenwijven’ sprak ons niet aan. Toch zaten hier een tiental vrouwen ademloos te luisteren naar een dame die uitlegde hoe je takken vast moest spijkeren op een stuk hout. Zij schuifelden ongemakkelijk op de oncomfortabele plastic stoelen. Wij liepen geruisloos verder; met een vette knipoog naar elkaar.
Eetplein
omgedraaid ook onleesbaar
Zelfs het culinaire eetplein kon ons niet bekoren. De streekproducten, cupcakes, broodjes beenham, chocola, honing en worsten waren niet aan ons besteed. De lasagne van de Lidl zat immers nog vers achter in de keel en 1 euro voor een makaron vonden we overdone.
Uiteindelijk ben ik moe, m’n rug doet zeer en mijn steunzolen knellen. Een mens heeft maar een beperkte hoeveelheid aandacht te vergeven. Gelukkig zijn dit, hoe dan ook, voor mij genotsmomentjes. Vooral als ik later op de avond toch nog even, met de beentjes op de bank (en een glaasje rode wijn), naar de uitgestelde uitzending (leve de KPN) van Temptation Island kan kijken.
Geef een antwoord