Verdriet en vreugde; binnen twee weken een rollercoaster aan emoties.
Verdriet
Verdriet
Na jaren van zorg en maanden van intense gesprekken overleed mijn moeder een paar weken geleden na een voltooid leven, zoals ze dat zo mooi zeggen. Wanneer is je leven voltooid? Als je veel pijn hebt; je lichaam oud en versleten is? Als je niet meer zelfstandig kunt functioneren; na het verlies van je onafhankelijkheid? Als je leven heel klein wordt doordat je niet goed meer kunt zien en je oren het begeven? Veel vragen en weinig antwoorden.
We hebben tot het laatste moment veel gedeeld en intense beslissingen genomen; respectvol. Onze band was bijzonder. Ik heb de laatste jaren voor haar gezorgd zodat ze thuis kon blijven. Wonen in een verpleeghuis was, na drie traumatische opnames, niet meer bespreekbaar. Voor mij was deze hele tijd, een periode van verdriet en een knipoog met blijvende aandacht voor het leven om ons heen. Ook voor de praktische zaken die voor, tijdens en na het overlijden geregeld moesten worden.
Nalatenschap
Nalatenschap
De eerste dagen en weken zijn druk; heel druk. Veel regelzaken, in en om het nu bijna lege huis. Een huis zonder bewoner. De koelkast moet leeg en de prullenbakken schoon. Banale taken, maar ze horen er wel bij. Shampoo samen met een aangebroken tube tandpasta en een oude handdoek in de container. Je ziet jezelf staan met een vuilniszak vol geschiedenis. Papieren verzamelen, trouwboekje en testamenten in de map voor de notaris. Abonnementen stopgezet en melding naar instanties. Hulpmiddelen laten ophalen. Al deze taken helpen om je gedachten te ordenen na deze ingrijpende en heftige gebeurtenis. Ondertussen moet ik goed blijven nadenken om zoveel mogelijk de wens van mijn moeder te respecteren. Een uitvaart organiseer je niet iedere dag. Gelukkig zijn er veel professionals die dit gedeelte van je overnemen.
Rouwen
Rouwen
Als je bedenkt dat er gemiddeld zo 3250 mensen per week overlijden in Nederland; weet je dat er veel mensen met verdriet achterblijven. Ik zag het naderende afscheid als een soort climax. Eerst het aanvaarden van de realiteit, daarna het doorleven van het afscheid. Tussen alles door probeer je je aan te passen in je nieuwe levensmodel. Jezelf zien lopen zonder dubbele boodschappenbriefjes in de supermarkt, het sorteren van enkel alleen je eigen wasgoed, geen ritjes meer naar wat voor instantie dan ook en het niet meer soms dagelijks heen en weer rijden naar het huis van je moeder voor administratie en klusjes. De tientallen telefoontjes (al dan niet naar of van mijn moeder) per week maakten mijn dagindeling vaak gedwongen heftig.
Plekje geven
veel emoties
Het emotioneel een plekje geven komt regelmatig als ongenode gast. Soms ben ik verdrietig, chagrijnig of opgelucht. Het is klaar. Het is goed zo. Ik heb gedaan wat ik kon en kan mezelf recht in de ogen kijken omdat ik haar de zorg heb gegeven die ze op dat moment, tijdens deze laatste reis, nodig had. Wat ik al zei, soms met een lach maar zeker ook met een traan. Ik ben blij dat ik leef en dat heb toch echt ik aan mijn ouders te danken. Ook mijn moeder. Per slot van rekening was zij degene die mij het leven heeft geschonken en op haar manier van mij heeft gehouden.
Mooi geschreven
Dank je. Uit het hart …
Gecondoleerd met je moeder. Ik hoop dat het de komende weken rustiger en kalmer wordt. Ik denk dat je inderdaad heel tevreden mag terugkijken op wat je allemaal voor haar hebt kunnen doen. Nog veel sterkte gewenst met het verwerken van het verlies.
Dank je. Het blijft een soort van emotionele rollercoaster.
Sterkte met het vinden van een weg om om te gaan met dit gemis. Ik hoop dat alle mooie herinneringen ook veel steun geven.
Geef het de tijd, heel veel sterkte!
Lieve Herma, gecondoleerd met het verlies van je moeder. Je hebt een mooie blog geschreven over haar sterven. Ik wens je sterkte met het verlies, met de afwikkeling en ook met de emotionele periode die er nu volgt.
Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Het is een intensieve tijd en ga ervanuit dat je het allemaal goed hebt gedaan, de beslissingen nam je soms op gevoel, en soms omdat het zo moest. Neem er de tijd voor en laat alles komen zoals het komt. Verdriet komt en gaat in golven, ook na 10 jaar.
Gecondoleerd en sterkte. Niks toe te voegen aan je eigen verhaal en analyse hierboven. Verdriet maar ook rust, voor jullie beide. liefs, Linda
Beste Herma,
Gecondoleerd met het overlijden van je moeder en ik wens jou veel kracht en sterkte bij dit grote verlies.
Een fase in je leven die de meeste onder ons doormaken en waarvan eenieder zijn eigen leed het hardste voelt en dat is heel begrijpelijk.Gelukkig zijn we onder de moeilijkste omstandigheden vaak het sterkste is mijn ervaring.Mijn man en ik stonden er in die zorgelijke jaren dat wij dit alles doormaakten niet alleen voor maar ondervonden veel saamhorigheid en onderlinge hulp van onze kinderen,kleinkinderen en verdere naaste familie,we deelden lief en leed.
En dat hadden we zeker nodig met een hele nare nicht die alles maar dan ook alles wat er te regelen was tegen hield.Totdat we een goed en eerlijk gesprek met onze notaris hadden en zij alles overnam en het ging regelen voor ons.
Nare nicht kreeg als wettig erfgenaam natuurlijk ook waar ze recht op had,maar ook de rekening van de hele procedure onder haar eigenwijze neus geschoven.
Dat soort mensen kom je overal tegen. Daar hebben wij bij een vorige afhandeling in een nalatenschap heel veel last van gehad. Details kan ik helaas niet delen (privacy) maar zou het wel graag doen. Heb ooit geblogd over ‘geldwolven’…