Sollicitatiegesprek aan het einde van de wereld. Nog een paar kilometer verder rijd je zo het water in. De tijd genomen om over de zee te staren. Mijn vader bracht me de liefde voor het water en de scheepvaart bij. Herinneringen. 

Sollicitatiegesprek

onder een dikke laag ijs

Na een vrolijke kennismaking met de intercedente van een uitzendbureau op gesprek bij mijn eventueel toekomstige werkgever.  Natuurlijk was ik veel te vroeg. Mijn auto zat onder een enorme laag ijs deze ochtend (begin van 2019). Het liefst had ik een pikhouweel gebruikt. Maar ja; Alfa heeft hier geen rekening mee gehouden. Dus al heel vroeg naar buiten getogen om met een krabber en ontdooier de Brera weer tevoorschijn te laten komen. Zelfs de kofferbak zat muurvast. Vooraf had ik alles ingesmeerd met vaseline. Niets hielp tegen deze streek van de natuur. Uiteindelijk ging de deur (na veel liefde en smeekbedes) moeizaam open.  De auto start gelukkig zonder problemen. Mijn remmen zaten wel enigszins vast en piepten met zachte stem tegen, toen ik wegreed. Rustig aan opgetrokken en een paar kilometer gereden zodat alles goed warm was. Veel meldingen in de display maar ook die verdwenen bij het warmrijden als sneeuw voor de zon.

Koffie en een broodje

koffie en een broodje voor vertrek

Al vroeg in de morgen een broodje te eten met een heerlijke kop koffie. Nog een keer gezocht naar een informatieve website. Niet te vinden (later snapte ik ook wel waarom). Nette kleren aan want de kledingvoorschriften (dresscode) stonden in de uitnodiging.  Lippen gestift. Casual maar wel representatief. Dat snapte ik want bij de functie hoort ook receptiewerk. Klanten helpen dus. Ik ben wel van de menskant en kan er van genieten als iemand tevreden de deur uitgaat. Ik had zin in om kennis te maken. Nieuwe uitdaging, nieuwe mensen leren kennen. Zou allemaal perfect aansluiten in mijn ideale wereld.

Gebouw op een pleintje

eenzaam op een stoel in een grote hal

In een wijk (aan het einde van de wereld) stond een gebouw. Eenmaal binnen kreeg je het gevoel dat hier ooit iets was neergegooid op een pleintje. De klinkers lagen nog op de vloer. Ik zat in een hal waar je met gemak 100 man in kon proppen. Daar stonden her en der wat stoelen en tafels gerangschikt. Mijn wachtmoment vulde zich om het bijzondere trappenstelsel te volgen. Naar boven en een halve verdieping naar beneden. Kabels in de lucht zonder eindpunt. De balie was een zielig hoopje hout ergens in een hoek. Vrolijke teksten op minder vrolijk canvas.

De deur naar de voorraadkamer stond open. Chaos van de bovenste plank.  Opengescheurde dozen en aangebroken pakken toiletpapier. Toch bleef ik positief gemutst.  Je baan is nooit alleen maar gelinkt aan de omstandigheden.  Ooit werkte ik achter een in hoogte verstelbaar bureau met een ingewikkelde koffieautomaat. Klinkt heel interessant.  Ter plekke was alles ook nog eens duurzaam en energieneutraal. Als vervolgens de werkzaamheden en de collega’s om te janken zijn,  is niets meer leuk.

Gesprek met een glimlach

vreemd verloop van de trappen

Tijdens het gesprek viel me op dat ik te netjes gekleed was. Gezien de sfeer wist ik dat ik een niet al te actieve gesprekshouding moest aannemen.  Geen chemie. Tijdens het doorvragen kwam ik er achter dat er veel verloop op de afdeling was en dat  frustratie (of misschien wel onmacht) de boventoon voerde. Digitaal werken? Nee dat deden ze niet. Alles ging nog op papier. Ook zou er iemand van P&O bij het gesprek aanwezig zijn maar die was er niet … waarom wisten ze niet. Over een van de aanwezige schouders zag ik planten in de vensterbank. Verrotte bruine stengels in wit uitgeslagen, verdroogde aarde. Bijna een symbolische vertaling van mijn gevoel deze ochtend op deze plek.

Mijn gevoel raakte vervolgens in een soort staat van paraatheid. Voelde ik wat ik zag? Naast taken als kopiëren en de koffieautomaat schoonmaken moest je ook de rollen in het toilet aanvullen. Niet efficiënt; kostentechnisch ook niet handig. Net nu ik me voorgenomen had meer naar mijn gevoel te luisteren, overkomt me dit.

Wordt vervolgd.

prachtig plaatje en mooie herinneringen

zelfs met windmolens nog een mooie foto