Schelden doet misschien geen pijn, maar een paar goedgemikte sarcastische opmerkingen doen dat vaak wel.  Negeer je schreeuwers of sta jij hier boven en ga je over in de negeermodus? 

Schelden

voor mij nieuw; schelden als een viswijf

Een paar weken (maanden) geleden was er in de buurt een bijzondere (heftige) situatie. Om een lang verhaal niet te vertellen … er was politie en er werd gescholden. Hele harde (kwetsende) woorden,  tegen toevallige voorbijgangers. Ook ik kwam ‘per ongeluk’ voorbij.  Bij het zien van de hulpverleners stonden veel mensen stil.  Combinatie van bezorgdheid en nieuwsgierigheid. Dorpsgenoten die dus volstrekt niets met de situatie te maken hadden. Toch ben je verbijsterd en aan de grond genageld als iemand uit je buurt, zo hard schreeuwt.

Niemand reageerde of begon terug te schelen. Misschien ook wel het beste. Verlaag jezelf niet tot hetzelfde niveau; sta er boven als je dat kunt. Uit respect zou je iemand (de schreeuwer) uit die situatie moeten halen. Neem ze mee naar binnen; laat het schreeuwen stoppen. Scheld niet tegen elkaar; schelden doet namelijk best wel pijn.

Waarom

jezelf voor schut zetten

Zou degene gespannen zijn, of gewoon chagrijnig? Zou ze misschien in een uitzichtloze situatie zitten? Ik vroeg het me af en mijmerde die middag toen ik napraatte met een paar buurvrouwen. Zit degene niet lekker in het velletje of voelt hij of zij zich onzeker? Als je het van een afstandje bekijkt, met de ogen inmiddels gericht op de ondergaande zon,  staat zo’n scheldpartij in eens in een heel ander daglicht. Ik vroeg me af of ik het ooit zou begrijpen. Zelf ben ik niet snel van het schreeuwen en schelden.

Het maakt je belachelijk, dom en zeker niet sterk. Erger nog; je staat compleet voor schut en bent voer voor roddel. Zo hebben mijn ouders me dit ooit uitgelegd. Opvoeding dus. De woorden ‘viswijf en aso’ waren in de gesprekken achteraf bij de toehoorders rijkelijk aanwezig maar ook gevoelens van plaatsvervangende schaamte.

Sociale lagen en Nederlandse gewoonte

sociale uitsluiting

In alle lagen van de bevolking wordt geschreeuwd en gescholden. Sommige woorden verwijzen naar termen in geslachtsverkeer, godslastering, viezigheid, dieren etc. Voorbeelden kun je er zelf wel bij verzinnen. Het wordt gebruikt als een soort van stoom afblazen. Het is net als toeteren in de auto. Vaak ligt er frustratie, woede en machteloosheid aan ten grondslag. Schelden en vloeken met ziektes is zelfs typisch Nederlands. Gelukkig zijn de meeste vloekziektes overwonnen en hebben deze woorden hun kracht verloren.
Sommige mensen schelden in een situatie van sociale uitsluiting. Zij weten vaak dat ze door de rest van de wereld uitgekotst worden. Het zou kunnen zijn dat ze jaren in angst geleefd hebben doordat ze iets verschrikkelijks hebben gedaan en dat ze ineens door de mand vallen. Zij horen niet meer bij de groep, raken gefrustreerd en schelden als intimidatiemiddel.

Wat te doen?

Mocht je in je naaste omgeving last hebben van asociaal gedrag of intimidatie van bijvoorbeeld de buren, kan er sprake zijn van woonoverlast. Als de situatie bedreigend is en er geen gehoor wordt gegeven aan verzoeken om te stoppen met de overlast (bijvoorbeeld bij buurtteams of een vereniging van eigenaren), kun je naar de burgerlijk rechter. Schakel een advocaat in om je hierbij te helpen. De rechter kan een verbod uitspreken tegen de overlastgever. Ga in ieder geval geen eigen rechter spelen en meld de overlast (schreeuwen, muziek, loslopende honden, intimidatie) altijd bij de politie. Elke melding draagt bij aan het bewijs. Zorg (eventueel samen) voor bewijslast. Plaats een camera en houd een dagboek bij. Als je niet overgaat tot aangifte kun je wel vragen om registratie van de melding. Gooi geen brief bij je buren in de bus en geef geen koekje van eigen deeg. Hoe verleidelijk het ook is. Frustratie op papier ziet er meestal heel lelijk uit. Dit gaat je nog jaren achtervolgen en is een leuk onderwerp tijdens een goed gesprek.

Glimlachen en negeren is dodelijker dan een opbod aan woorden.