Onafhankelijk zijn tot welke prijs?

Onafhankelijk; een kernkwaliteit. Leven zonder invloed van wie dan ook.

Onafhankelijk

onafhankelijk

In mijn leven als mantelzorger (al meer dan 20 jaar) zie je dat mensen niet meer onafhankelijk zijn of kunnen zijn. Tot welke prijs zou ik mijn onafhankelijkheid willen bewaren? Als je zelfstandig woont en je valt, volgt er een opname in het ziekenhuis.  Geen ziekenhuis naar keuze zoals vroeger, maar naar een ziekenhuis die nog plek heeft. Na deze opname volgt meestal (vooral als je wat ouder bent dan 80) vaak nog een revalidatieperiode. In een tehuis naar keuze? Nee. Alleen maar daar waar nog plek is. Betekent dat misschien dat je 60 kilometer van huis af moet, dan is dat maar zo. Te bizar voor woorden maar het is wel de keiharde realiteit.

Revalideren

schone onderbroeken

Helaas heb ik ervaring in het ondersteunen van een patiënt in een revalidatiekliniek. Soms naar aanleiding van hartproblemen, herseninfarcten of een heftige valpartij met restschade. Vanuit het ziekenhuis gaat de afdeling logistiek aan het werk. Waar kan iemand opgevangen worden als de tijd rijp is voor ontslag? Overleg met het thuisfront? Nee; alleen een mededeling. Wat ik ook aangeef, het verandert de situatie niet. In spanning dus maar afwachten of ik de komende periode 20, 30 of nog meer kilometer moet rijden met alle schone onderbroeken en pyjama’s.  Afhankelijk van openbaar vervoer of je bewust van alle tijd en stikstofuitstoot? Nee, daar wordt in deze wereld geen rekening mee gehouden.

Afhankelijk

veel te klein

Eenmaal binnen, ben je totaal afhankelijk van de verpleging (en rest ondersteunende diensten). Wil je de eerste avond niet eten met de groep omdat je om 5.30 uur al gewekt was in het ziekenhuis, met de ambulance naar een volstrekt vreemde organisatie wort gebracht (pijn hebt) en het je dan als bejaarde allemaal een beetje teveel werd? Nou … dan krijg je gewoon geen warm eten. Chantage en macht? Ik weet het niet. Volgens mij is het meer te zoeken in te hoge werkdruk en daardoor niet meer inlevend.

Als bejaarde dame lig je dan in een kamertje van 3 x 4 meter die je ook nog eens moet delen. Onlogisch ingedeeld dat als de buurvrouw met de rolstoel in bed is gegaan, je als duo-kamergenoot niet meer bij je eigen kast kunt. Wil je een lampje aan doen? Daar kun je niet bij omdat de lamp hoog aan de muur zit, achter je bed. Telefoon of tablet opladen … (er zijn ook ouderen die digitaal meebewegen) kan ook niet omdat het stopcontact ver buiten handbereik ligt. Onhandig bedachte nachtkastjes. Tanden poetsen vanuit je rolstoel? De wasbak zit zo hoog dat je net met je kin er boven uit steekt.

Pies en poeplucht

depressief

Zou dit soort opnames te maken hebben met het feit dat iedereen zo snel mogelijk weer op de been moet? Misschien zijn er wel honderd wachtenden na u. Dat moet wel. Als je niet depressief wordt, word je het wel van het gros van de verpleeg c.q. revalidatieklinieken. Een voorbeeld van voedselverspilling, chaotische overname van medicijnschema’s en de ziekmakende pies en poeplucht. Dwars door alles heen zie ik verpleegkundigen die zich helemaal het vuur uit de sloffen lopen, toegewijd zijn en in al deze misère er nog het beste van proberen te maken. Ik neem mijn petje voor iedereen af. Zij doen bijna onvoorstelbaar goed werk in verschrikkelijk slechte en onmenselijke omstandigheden en dat terwijl zij hebben gekozen voor de zorg. Zorg voor onze medemens. Onze ouderen.

Ben jij onafhankelijk? Ben jij nog niet stokbejaard en/of ziek? Wat een ongekende luxe.