Nalatenschap en de bijbehorende frustraties

Nalatenschap. Administratie is voor velen van ons een dingetje. Maar na een sterfgeval moet je aan de bak.

Nalatenschap

akte van overlijden

Mijn moeder is overleden. Dat heb ik al in een eerder blog verteld. Haar overlijden kwam niet onverwacht waardoor ik veel administratieve taken kon voorbereiden. De meeste instanties hebben het goed voor elkaar. Via een keuzemenu krijg je de optie ‘wat te doen bij overlijden’ of op de website bij contact de optie ‘overlijden’.  Vaak moet je een contactformulier invullen en eventueel een akte van overlijden meesturen. Bijvoorbeeld bij Vodafone om het mobiele abonnement van mijn moeder stop te zetten. Formulier ingevuld, document in de upload en een dag erna was alles geregeld. Dan ben je dankbaar. Vaak staat erbij dat de automatische incasso wordt ingetrokken en dat eventueel te veel betaald terug wordt gestort op de rekening. Ultieme samenwerking toch?

Hulpmiddelen

Hulpmiddelen

Toch loop je her en der tegen een blinde muur. Zo had mijn moeder bijvoorbeeld hulpmiddelen in huis. Het brengen was al een administratieve en logistieke ramp. Je kunt je wel voorstellen dat het ophalen een nog grotere ramp was. Dit komt door het feit dat de hulpmiddelen nog in het huis van mijn moeder stonden en ik daar niet continu aanwezig kan zijn (… tja … sommige mensen hebben ook nog gewoon een baan ). Als je met bepaalde instellingen in contact komt beloven ze gouden bergen. Niets van dat alles werd in mijn geval, nagekomen. Geen tijdsblok in de sms en een chauffeur die tijdens zijn rit de ophaaltijd gewoon steeds met een half uur vervroegt. Brief geschreven met een klacht vooral om er voor te zorgen dat zo’n organisatie hier iets mee doet. De mensen op de werkvloer zijn vaak overgeleverd aan een management die zelf de hoed en de rand niet kennen.

Persoonsalarmering

Hoge bloeddruk

Dag na het overlijden direct gebeld met weer een andere organisatie organisatie. Gebeld en via via ergens een pop-up venster laten verschijnen dat mijn moeder is overleden. De dag erna nog een mail gestuurd. Week gewacht; niets gehoord. Via de thuiszorg nog een mailadres gekregen. Formulier en gegevens ingevuld. Week gewacht en inmiddels de stekker van het apparaat uit het stopcontact getrokken. Je raadt het al … de technische dienst aan de lijn om te zeggen dat er een stroomstoring was en ze geen contact kregen met mijn moeder. Situatie uitgelegd. Weer niets gehoord. Toch nog maar een keer de stoute (inmiddels boze) schoenen aangetrokken en mijn ongenoegen geuit. Lang verhaal kort .. na mijn frustratie te hebben uitgelegd hoop ik dat deze keer de boodschap is ontvangen. De monteur moet nog komen om de sleutelkluis te verwijderen en het kastje mee terug te nemen. Inmiddels heb ik een officiele klacht ingediend omdat er nog steeds geen gehoor aan mijn oproepen wordt gegeven. De automatische incasso wordt pas stopgezet als deze organisatie het kastje heeft opgehaald. Lekker makkelijk vangen …

Bank

geblokkeerd

Ondanks dat ik gevolmacht ben om mijn moeder haar financiele zaken te behartigen en bij testament benoemd als executeur werden bij de bank alle toegangen geblokkeerd. Ook daar moet je dus op voorbereid zijn. Mijn buurvrouw  (een paar deuren verder), die haar man plotseling is overleden, hetzelfde verhaal. Vijf duizend formulieren invullen (weggestuurd worden) en dan horen dat de dame achter de balie er ook niets van begrijpt. Ondertussen kan ze niet bij haar bankrekening. Lang verhaal kort. Ook zij loopt tegen die spreekwoordelijk, blinde muur. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat organisaties er niet op ingericht zijn dat er klanten overlijden. Maak het juist deze groep nabestaanden zo makkelijk mogelijk om in contact te komen. Bij zo’n persoonsalarmering-mutatie kun je alleen via internet informatie krijgen. Ik denk dat de gemiddelde klant van hun ver boven de 70 jaar is en niet altijd toegang hebben tot mail en internet. Maar misschien denk ik te praktisch.

Feedback

opruimen

Ik heb de mensen van alle klantenservices mijn verhaal verteld. Vaak met hoge bloeddruk maar altijd met een knipoog omdat er goed wordt geluisterd en de servicedeskmedewerkers er niets aan kunnen doen. Dat snap ik. Wel geef ik altijd de boodschap mee dat ze iets moeten doen met deze klachten. Leer er vooral van. Iets in mij zegt dat dit alleen nog maar erger wordt; klinisch en onpersoonlijk. Helaas.