Kerstgedachte beïnvloed door een bezoek aan het ziekenhuis

Kerstgedachte. In de dagen vlak voor kerst ga ik op bezoek in het Beatrix Kinderziekenhuis in het UMCG. Cadeau onder de arm. Benieuwd wat ik aantref. Normaal maak ik me druk over opvliegers, boodschappen en pieker ik over mijn zorgtaken. Na vandaag niet meer. 

Kerstgedachte in het UMCG / Beatrixkinderziekenhuis

fonteinstraat ucmg

Als je door zo’n enorm ziekenhuis loopt, merk je hoeveel mensen er ziek zijn. Ik zie oude en jonge mensen. Alleen of samen. Artsen, verpleegkundigen en overig personeel. Wat een bedrijf. Hier staan ruim over de 1300 bedden met 35.000 opnames per jaar. Ik loop naar een ziekenhuis binnen het UMCG, waar de kinderen liggen. Tot 18 jaar. In dit Beatrix kinderziekenhuis staat het kind centraal. Letterlijk en figuurlijk, want overal waar ik loop of sta zijn zieke kinderen.

Opname en operatie

kerst in het beatrixkinderziekenhuis

Zo’n opname moet wel een enorme impact hebben op een gezin. De vriendin waar ik ben bivakkeert al weken in een kamertje op de 4^e verdieping. Zij is vol continu bij haar zoon die een ingrijpende operatie heeft ondergaan en een dezer dagen nog een extra operatie moet ondergaan. Vandaar mijn bezoek op deze grijze decemberdag.

Ik hoop dat mijn aanwezigheid een heel klein lichtpuntje is. Spannend. Wat tref ik aan? De bewegwijzering goed lezen, handen ontsmetten en de verdere instructies volgen. Als ik de deur opendoe zie ik een moedige, sterke en vooral vrolijke moeder en zoon. Een ultiem op elkaar ingewerkt team. In het kleine kamertje staat een enorm bed en er hangen heel veel kaarten en ballonnen. Zijn nachtkastje staat vol chocola en snoep.  Al dagen ligt hij strak op zijn rug en zeurt geen seconde. Details zal ik jullie besparen. Hij vermaakt zich prima voor zover dat mogelijk is.

Gouden teddyberen

gouden teddybeer

Het ziekenhuis is omgetoverd in Kerstsfeer. Slingers, kerstbomen en gouden teddyberen. Het personeel (over de 12.000 man) werkt hier met heel veel toewijding. We drinken samen een kop koffie.  Ze laat me de aparte kamer zien waar de ouders van opgenomen kinderen kunnen douchen en eten. Magnetron en koelkast; alles is aanwezig. Slapen doet ze bij haar zoon op de kamer.
Het ziekenhuispersoneel werkt dus ook met kerst en tijdens de jaarwisseling. Tijdens de zondagen en de nachten. Altijd paraat.  Als wij allemaal zitten uit te buiken na een overvloedig kerstmaal, doen zij hun ronde en verplegen met hart en ziel.

Verpleegwandelwagen

ingang beatrix kinderziekenhuis

In deze omgeving is veel ellende, waardoor ik in gedachten weer terugloop. Ik zie witte jassen, rolstoelen en brancards. Mijn overgangsklachten en de rest van mijn kerst-piekerzooi valt al lopende van mijn schouders. Vroeger draaide ik niet snel mijn hand ergens voor om. Ik rende van hot naar her, had een pittige baan en bestierde een volledige huishouding. Niet  moe te krijgen. Nu ook niet dus. Terwijl ik in de lift sta, bij een echtpaar met een doodziek jongetje die ondanks alles ook vrolijk lacht vanuit zijn ‘verpleegwandelwagen’, verbleken al mijn eigen problemen. Hij zwaait nog naar me als ik uit de lift stap. Ik geef hem mijn breedste glimlach en ga met een opgeladen accu richting parkeergarage. Heel veel stof voor mijn kerstgedachte van dit jaar.

Blijdschap en verdriet

Op de terugweg naar de auto laat ik derhalve mijn gedachten nog een keer de vrije loop. Het beeld van zo’n sterke puber in een ziekenhuisbed staat op mijn netvlies gebrand. Ik kijk dan ook weer met andere ogen naar de buitenwereld. Twee grote stoere mannen zitten samen op een bankje met zakdoekjes en snotneuzen. Verdriet in hun ogen maar ook de armen om elkaar.
Ik zoek m’n pareerkaart, betaal keurig 2,60 euro en loop vervolgens naar buiten … met een ‘beide beentjes op de grond’ gevoel. Gezondheid is dus belangrijk, de rest is relatief. Dat is mijn conclusie uit het gesprek dat ik zojuist met mezelf heb gehad.

verdriet op een bankje

Maandag is het Kerst. In de filedrukte in Groningen stel ik mezelf de volgende vragen: Heb ik alles geregeld? Ja. Ben ik blij dat mijn kinderen er zijn? Ja. Heb ik zin in mijn nieuwe baan? Ontzettend. Dinsdag zijn we nog lekker vrij. Samen.

fijne dagen xxx

Wij leven ons normale leventje en slapen in ons eigen bed. In het ziekenhuis draait alles 24 uur per dag, 7 dagen per week  ‘gewoon’ door. Misschien af en toe met blijdschap maar zeker ook met heel veel zorg en verdriet.

Samengevat: Respect is mijn codewoord voor 2018. Kerstgedachte 2017 beleef ik in het bijzonder met heel veel respect. Wat zijn jullie kerstgedachten? Hebben jullie ook een soortgelijk codewoord of thema?

Fijne kerstdagen allemaal.

ps.: de tweede operatie is vrijdag 22 december jl. met succes afgerond. nu wachten op verder herstel.