Herinneringen aan die bewuste dag in 2001. Waar was jij op die dag? Ik was op mijn werk en dacht dat een collega een slechte mop vertelde. Niets bleek minder waar.
Herinneringen
herinneringen
In ons hoofd gebeurt veel bijzonders. We voelen, zien, ruiken en doen. Niet iedere dag hetzelfde natuurlijk, omdat we ons ontwikkelen. We onthouden dingen en herinneren ons daarom ook waar we waren op die ene dag in september.
Hoe werkt dit principe bij ons mensen? Korte versie: We vergaren kennis en het geheugen zorgt ervoor dat die kennis en ervaring wordt bewaard en desgewenst toegankelijk is. Voordelig als we in een gevaarlijke situatie belanden. Door deze ervaringen (leren en ontwikkelen) uit het verleden toe te passen blijven we dus (meestal) langer leven. Het leren doen we gedurende ons hele leven. Onze hersenen (zintuiglijk geheugen, kortetermijn en langetermijn geheugen) passen zich hier steeds op aan. Ze vormen een soort elektrische stroompjes die samen een netwerk vormen. Zo gebruiken we onze herinneringen.
Aanslagen
Twin Towers
Het blijkt, in tegenstelling tot dat wat we denken, we ons deze dag vaak toch niet zo goed herinneren. Details en feiten vermengen zich met elkaar, vervagen en gaan een eigen leven leiden. We romantiseren en passen onze eigen werkelijkheid aan. Onderzoekers vroegen ruim 2000 Amerikanen naar hun persoonlijke herinneringen aan 11 september (nine/eleven). Na drie en tien jaar nog een keer. Het bijzondere is dat bijna de helft steeds compleet andere antwoorden op dezelfde vragen gaf.
Ik zat achter mijn bureau, toen één van de collega’s het verschrikkelijke verhaal vertelde. In eerste instantie begreep ik niet wat ze bedoelde en vroeg haar of het een mop was. Dat werd me snel duidelijk. We konden aan niets anders meer denken. Internet lag er binnen de kortste keren uit. Geen zoeken meer mogelijk. Verder had je weinig middelen om het nieuws tot je te krijgen.
Vliegtuigen in de Twin Towers van het World Trade Center. Geen idee wat je je daar bij voor moest stellen. Al met al heb ik een goede vriend gebeld, verteld wat ik had gehoord en ben later in de middag op de fiets gestapt. Thuis hebben we samen nog uren samen verbijsterd gekeken naar de verschrikkelijke beelden van deze apocalyptische dag. In ons geheugen gegrift. Of misschien niet helemaal binnen de lijntjes van de feitelijke herinneringen? Ik kan het je niet zeggen.
Puzzelstukjes
Ground Zero
Mijn eigen herinneringen wisselen. Sommige dingen kan ik me goed herinneren. Denk ik. Maar er zijn ook momenten dat ik me bewust ben dat complete delen uit mijn geheugen verdwenen zijn. Vooral uit mijn vroege kindertijd. Ook de niet zo fijne herinneringen die ik door mijn leven zo in al die hersencellen heb opgeslagen, raak ik kwijt. Gelukkig. Dat komt dan weer doordat je hersenen steeds nieuwe verbindingen (elektrische stroompjes) aanleggen. De leuke herinneringen blijven beter hangen.
In je pubertijd doen je hersenen het juist weer heel goed. Je bent dan in topvorm wat herinneringen betreft. Je eerste zoen, je eerste verkering, je favoriete leraar. We weten het allemaal toch nog? Ik wel; maar dat ga ik jullie natuurlijk niet aan je neus hangen.
Het is misschien een beetje een onzinnig weetje wat ik je vertel maar mijn hoofd is gelukkig geen harde schijf denk ik dan maar. Ik heb geen ingebouwde usb. De beelden van 2001 krijgen we nog regelmatig te zien op de televisie. Iedereen hoopt dat we hiervan leren. Ik ook. #doeslief bijvoorbeeld. We zijn allemaal kwetsbaar en feilbaar. Ook onze herinneringen.
We moeten leren een nieuw leven te bouwen op de ruïnes van een pijnlijk verleden (Bron: J. Sandeau).
Wij zijn getrouwd op 12 september 2001. We waren dus thuis voor de laatste voorbereidingen, maar hadden indertijd nog geen TV, wel internet, maar dat lag dus idd binnen de kortste keren helemaal uit. Het voelde heel beangstigend, dat weet ik nog, we vreesden even voor WO III. En ja, de gedachte of het wel een goed idee was om ’s anderendaags alsnog te trouwen is door ons hoofd gegaan, maar ik ben blij te melden dat we morgen onze 18de trouwverjaardag kunnen vieren <3
Ik was op mijn werk, het bericht over de eerste toren werd opgepikt en gedeeld door een collega met een radio. Bij een team met televisie wegens 24 uurs dienst hebben we toen naar het nieuws gekeken en toen kwam de tweede toren. Rampzalig, achteraf bleken er collega’s in de US overleden te zijn en nog veel meer collega’s moesten familie en vrienden missen. Ook op Washington kwam nog een aanslag, daar zaten ook mensen van ons werk. Daar is het goed afgelopen.
Ik dacht: “Nu wordt het oorlog. Gelukkig heb ik mijn oude winterjas nog bewaard”. Volstrekt irrationeel natuurlijk maar door de schok en bijbehorende adrenaline ga je in een soort paraat stand.
Wat een ellende is er uit voortgevloeid. De enigen die er garen bij spinnen, zijn mensen (met aandelen) in de wapenindustrie. Voor mij reden geweest om van spaarbank te veranderen.
Ik stond in de rabobank te wachten op iemand die mij ging helpen. Ik keek naar de televisie die er hing….Alleen maar ongeloof!! Dat moment zal ik niet gauw weer vergeten… Precies een week later zou ik met een vriendin op vakantie gaan naar Curacao…Wat een hectiek en drukte toen op Schiphol…zal ik ook niet gauw weer vergeten….
Ik weet het nog goed. Ik zat in de ziektewet omdat ik op 9 september mijn linkerhand gebroken had door een bedrijfsongeval . Ik zat op de bank met veel pijn en kon niks anders dan tv kijken. Het nieuws kwam overal op. Ik heb met verbijstering gekeken en vreselijk gehuild om al dat leed.
Ik was in La Mure en heb daar in 2011 over geblogd: https://ximaar.wordpress.com/2011/05/04/mei-04-fietsvakantie-2001/
Dat blog maakte ik nadat ik het reisverslag van die fietsvakantie in 2001 over had gezet van een opgeheven website naar m’n blog. Toen viel me op dat deze gebeurtenis totaal niet in dat reisverslag stond. Dat terwijl ik de situatie daar nog altijd prima kan herinneren.
Ik belde mijn vriendin nadat ik op tv het eerste vliegtuig in de toren had zien vliegen. Mijn vriendin werd boos, ben je dronken ofzo, zei ze en ze hing op. Op de tv de beelden van het tweede vliegtuig dat zich in de toren boorde en ik huilde,van ongeloof…toen belde vriendin terug, ze had het nu ook gezien, we huilden samen aan de telefoon.
Manmanman, wat een ellendige dag was dat.