Grootouders; link naar het verleden en de toekomst
Grootouders
grootouders
Tussen alle verdriet en tegenslag dit afgelopen jaar, werden we aangenaam verrast door de geboorte van onze (eerste gezonde) kleinzoon. Het prachtigste (mooiste en liefste) kleinkind op deze hele planeet. Voor mij een symbolische stap op de (mijn/onze) levensladder. Nieuwe emoties, nieuwe verwachtingen en verantwoordelijkheden. Voor ons een bron van onuitputtelijke liefde en de bijbehorende vreugde. Met zo’n prachtig nieuw mensje in je armen denk je weer terug aan vroeger. Je ziet je zoon (samen met zijn vrouw) in een nieuwe rol als liefhebbende vader. Natte ogen en een warm gevoel van binnen.
Vooropgezet plan
ontwikkelen
Ik heb geen vooropgezet plan en ben er dan ook van overtuigd dat onze band (onze rol) zich ontwikkelt de komende maanden en hopenlijk nog heel veel jaren. De band met je kinderen verandert en past zich aan in de loop der jaren. Past zich aan naarmate de jaartjes gaan tellen bij ons, hij en/of zij zelfstandig wordt en zelf daarna hun eigen koers gaan kiezen. Ook nu zal dat het geval zijn. Vooral blijven communiceren over wederzijdse verwachtingen denk ik en vooral mezelf blijven. Als grootouders staan we meer aan de zijlijn. Wel een mooie zijlijn hoor. Dat brengt dan ook minder verantwoordelijkheid met zich mee. Wel de liefde en de lusten maar weinig lasten zeggen ze dan.
Ondersteunen
elkaar ondersteunen
Waar kunnen we ondersteunen? We steunen met raad en daad indien gewenst. Blijven we in de gelukkige omstandigheden dat onze gezondheid het mogelijk maakt om samen dingen te ondernemen? P. moet ieder jaar voor controle en de leukemie van mij zal onvoorspelbaar zijn. Dat merk ik nu al; helaas. Natuurlijk hebben we een schat aan levenservaring maar die hoeven we niet op te dringen. Geen vooroordeel over deze aankomende generatie, proberen het leven te zien door hun ogen. Misschien kunnen we van hun leren en mee blijven bewegen in deze zich snel ontwikkelende periode; als we er maar voor open blijven staan.
Herinneringen
Herinneringen
Samen herinneringen maken is een belangrijke volgens mij. De banden die je vroeger had met je familie, je grootouders, ooms en tantes, neven en nichten, maken deel uit van je levensfundering. Je ziet op dat moment al vaak hoe je het wilt en zeker ook hoe je het zelf niet zal doen. Geen ‘leegzuigers’ en botsende karakters meer en zeker geen negatieve energie. Dat is voor mij wel klaar.
Vroeger maakte ik poppetjes van kastanjes bij mijn oma in Westerbroek. ’s Avonds aan de grote tafel samen kaarten en natuurlijk mochten we kiezen wat we gingen eten. We klommen in de appelboom en werden in bed gestopt met een stapel Donald Ducks en een bakje chips. De liefde was altijd voelbaar.
Geef een antwoord