Erkenning is een van onze basisbehoeftes. Ik ben er van overtuigd dat mijn leven zonder baan er soms voor zorgt dat ik me overbodig voel. Mijn leven ziet er op die momenten uit als een bijzettafeltje. Handig … maar je kunt wel zonder. Hoe zorg ik voor een omslag?
Traumatisch
Erkenning is voor mij weer zo’n begrip om over na te denken. Ik zit namelijk jammer genoeg niet altijd lekker in m’n vel. Ben ik dan nog steeds bezig om het verlies van mijn baan te verwerken? Of verwerk ik de gedwongen omslag in mijn dagelijkse bestaan? Het voelt bijna als de gevolgen van een traumatische ervaring. Ik ben regelmatig op zoek naar mijn zelfvertrouwen; naar structuur en identiteit. Iedere keer maar weer de schouders er onder. Leven op de automatische piloot. Ontslag krijgen staat in de top vijf van meest ingrijpende gebeurtenissen die je in je leven mee kunt maken. Zo heb ik er nooit naar durven kijken. Nu wel. Ervaring is de beste (helaas) leermeester.
Pensioen
Mijn pensioenopbouw is tot stilstand gekomen. Wat ik heb opgebouwd blijft wel staan natuurlijk. Toch doet het pijn na jaren hard werken. Na mijn ontslag heb ik maar eens naar het overzicht gekeken. De pensioenboeken vervolgens digitaal met een klap dichtgegooid. Gebruik ik mijn ontslagvergoeding voor deze financiële catastrofe? Of op het moment dat mijn WW uitkering stopt. Of laten we het gewoon lekker staan? Spaarrente krijg je in deze huidige economie ook niet. Je wordt gedwongen om keuzes maken. Het gevoel van machteloosheid en verdriet komt vol binnen. Loslaten; want ik heb toch niets te klagen?
Verlies van identiteit
Dan maar graven in mijn eigen gevoelens. Waarom heb ik last van het verlies van identiteit en status? Krijg ik geen erkenning meer? Heeft dit impact of is het onzin. Je bent wat je doet. Wat doe ik dan? Huisvrouw en mantelzorger. Praatjes maken met klusjesmannen en de kassière van de supermarkt. Dat is geen ultiem doel. Ik word daar niet blij van. Voor mij is er geen verschil meer tussen werken en vrij zijn. Ik ben iedere dag thuis. Of de wasmachine maandag of zondag draait maakt voor mij niet uit. Is mijn leven dan misschien grauw en grijs? Zo zou ik het echt niet willen zeggen. Toch voel ik me regelmatig waardeloos en onzeker. Waar kan ik nog over meepraten? Wassen, stofzuigen en strijken? Doet mijn verhaal er nog toe? Twijfel ik aan mijn eigen kunnen? Jazeker. Ik bungel ergens onder aan mee in dit leventje.
Klassiek arbeidsmoraal
Stressfactoren genoeg dus die me uit mijn evenwicht brengen. Veel zekerheden en fundamentele waarden zijn verdwenen. Niet even kletsen met mijn favoriete vrouwelijke collega vriendin. Niet samen hard werken of de slappe lach krijgen op vrijdagmiddag. Lief en leed deelden we; net als chocola en koekjes. Ik was erg gehecht aan mijn werk, gehecht aan het bedrijf en al die andere collega’s. Voorbeeld van klassiek arbeidsmoraal. Nu moet ik gedwongen een nieuw perspectief op mijn toekomst loslaten. Ik moet opnieuw nadenken over wat mij nu eigenlijk gelukkig maakt. Daar heb ik nooit om gevraagd. Nu een gevalletje van opgedrongen geluk.
Structuur
Meer dan twintig jaar aaneengesloten werken op dezelfde plek. Dat gaf me houvast. Dat was mijn fundering. Op dit moment weet ik (nog) niet waar ik die kernwaardes weer kan vinden. Mijn zelfrespect verdwijnt nu regelmatig als sneeuw voor de zon. Toch ben ik hartstikke tevreden. Ik klaag niet zo veel. Ik heb een lieve man, lieve kinderen, familie en vrienden. Daarnaast woon ik in een klein paradijsje. Het zijn allemaal vreemde, tegenstrijdige gevoelens. Sociale contacten heb ik genoeg, maar niet altijd op de momenten dat ik ze graag zou willen. Mijn leven loopt niet meer synchroon met de rest van mijn omgeving. Nu moet ik (wil ik) nadenken over een omslag. Waar word ik weer gelukkig van? Hoe krijg ik mezelf weer op het juiste spoor? Dit is in ieder geval mijn missie. De komende tijd zal ik er achter komen wat ik wil en dat met jullie delen.
Wie zit er in een vergelijkbare periode? Deze periode kan ook een midlife crisis zijn of een burn-out. Waar heb je dan baat bij?
Wat ontzettend knap dat je je zo open en kwetsbaar hebt opgesteld. Ik ben heel benieuwd naar de reacties en ik hoop dat je goede adviezen gaat krijgen. Je bent zo’n topper en ik gun je zo echt alle geluk!!!!
Dank je. Je bent soms gewoon nieuwsgierig of je de enige bent die zich zo voelt.
Ik zit in een iets ander schuitje. Rond m’n 44ste ben ik gestopt met betaald werk en lukt het mij nog altijd prima om uitkeringsvrij rond te komen. Op m’n 67ste ga ik er op vooruit met AOW en wat pensioen. Maar eerst moet ik die leeftijd maar zien te halen. Feitelijk heb ik nooit ontslag gekregen, ik heb wel 5x ontslag genomen.
Mijn voordeel is dat ik een vaste baan met carriere nooit gezien heb als levensdoel. Werk moest voor mij leuk en nuttig zijn en salaris vond ik minder belangrijk. Veel verder dan net boven de ziekenfondsgrens ben ik dan ook niet gekomen. Waardering heb ik wel gehad, en eerder teveel. En eigenlijk kan ik daar niet goed tegen. Mensen afhankelijk van me maken staat mij nog meer tegen. Ik zat in posities waar dat eenvoudig kon en waar ik moeite had om anderen te overtuigen dat zij het best zonder me kunnen redden.
Ik denk dat m’n werkopvattingen bepaald zijn door m’n vader en door het functioneren van bedrijven met aandeelhouders. Mijn vader was getrouwd met zijn werk en moest door medische problemen rond zijn 53ste volledig stoppen. Toen had hij niets meer en begon ie van een oude hobby werk te maken. Zo ver wilde ik het nooit laten komen.
Iets anders is het vreemde aandelenmechanisme bij bedrijven, waardoor arbeiders maar een lastig bijverschijnsel zijn. Het wordt een heel verhaal waar ik misschien zelf maar eens over moet bloggen.
In elk geval heb ik nooit afkick problemen gehad en kan het heel goed dat iets van midlife je problemen versterkt.
Dank je. Een verhaal vanuit een heel ander perspectief gezien. Ook een openbaring. Helemaal dat je gewoon (…) zegt dat een vaste baan met carrière nooit je levensdoel is geweest. Wat is jouw levensdoel precies? Ik denk dat je boven de 50 je levensdoel gaat bijstellen. Er kunnen veel dingen van je ‘lijstjes’ afgestreept worden.
Een goede vraag. Eigenlijk heb ik nooit een levensdoel gehad en verwacht dat zoiets ook niet meer gaat komen. In het algemeen wil ik wel een nuttige en plezierige deelnemer van de samenleing zijn, maar wie wil dat niet?
M’n keuzes heb ik altijd gemaakt door zaken waar ik niet goed in was en/of die me tegen stonden te laten afvallen.
Op m’n weblog noem ik mezelf een zwerffietser. Maar eigenlijk zwerf ik ook door het leven. Ik kan slecht tegen doelen.
mmm ook weer iets om over na te denken dus. Het zwerven door het leven; zonder doel. Ook een keuze dus. Bewust, door schade en schande c.q. zelfkennis gemaakt. Dank je voor het meedenken.
Ik ben al ongeveer 15 jaar terug uitgevallen wegens een ziekte die men niet kan vinden. Moe, duizelig ect. Geen diagnose dus geen uitkering. De eerste jaren waren vervelend nu al veel beter. Ik heb geaccepteerd (meestal) dat ik niet meer zal werken. Ik zit in de luxe positie dat ik een partner heb met een goed inkomen. Gelukkig heb ik nooit mijn zelfbeeld aan werk opgehangen.
Je moet proberen een andere kijk op de situatie te krijgen en dat kost tijd. Veel lezen over mensen met een alternatieve levenstijl. Gerard Hormann (o.a leven van lucht en hypotheekvrij) heeft veel voor mij betekend. Zijn boeken zijn soms langdradig (heel veel metaforen!) maar zijn kijk op het arbeidsproces en het leven is verfrissend.
Verzamel een aantal blogs van mensen die je bewonderd of waarin je jezelf herkent. Voor mij zijn dat o.a de blogs van zuinigaan, min of meer, meanqueen-lifeaftermoney, garbagefinds.com en frugal woods. Ik lees deze blogs regelmatig, de eerste drie zelfs bijna dagelijks. Het geeft mij steun en soms ook troost.
Ik zie mezelf nu als met pensioen. Ik krijg elke maand 800 van mijn partner om boodschappen te doen en voor mezelf. Dat zie ik als een uitkering. Ik profiteer ervan dat de maatschappij zo in elkaar zit dat ze informatici zeer goed betalen. Daarnaast heb ik een flink bedrag op mijn spaarrekening staan.
Is het makkelijk? Niet altijd, het is niet vrijwillig en nog steeds kan ik er soms woedend om worden. Ik ben ook kwetsbaarder omdat mijn partner nu erg belangrijk is. Maar ik heb geen keus en moet het beste van de situatie maken. Meestal ben ik nu tevreden en doe zoveel mogelijk leuke dingen.
Ik ben benieuwd hoe je hiermee de komende tijd omgaat dus heb ik je toegevoegd aan mijn lijstje te lezen blogs.
Sterkte, Misty
ps, Ik ben erg voorzichtig met mijn email, sorry dat ik een vals e-mail heb opgegeven.
Wat een verhaal. Wat ben ik je dankbaar dat je dit met ons deelt. Het e-mailadres doet nooit ter zake. Wat je zegt … ik moet een andere kijk op de situatie proberen te krijgen. Het moet eerst donker worden voordat het weer licht wordt. Dat lezen ben ik idd mee begonnen. De namen zal ik van je overnemen en me in deze blogs gaan verdiepen. Het zal niet makkelijk zijn omdat het niet je vrijwillige keuze is geweest. Ook niet bij mij. Dat maakt het des te confronterender.
Ik ben 52 en werk in de zorg. Het valt mij vaak zwaar, zowel geestelijk als lichamelijk. Deze afgelopen week hadden we het over burn-out, en een van de mensen vertelde dat de laatste research aangaf dat bewegen juist heel goed is wanneer iemand een burn-out heeft.
Ik vond dit interessant, wanneer ik heen en weer fiets ipv met de auto naar mijn werk ga, voel ik mij op weg naar huis altijd beter en meer positief.
Je pensioen reflectie begrijp ik wel, dat lijkt me moeilijk en is ook de reden dat ik nog altijd FT werk.
Ik zou het ws wel redden met minder inkomen, maar maak me dan zorgen over “later” en niemand weet natuurlijk of later ons gegund is.
We hechten zoveel waarde aan werk, terwijl onze indentiteit als mensen daar los van staat. Ms komt het door de calvanistische achtergrond. Ik denk het doel om ons begrip over wie we zijn en hoe we in het leven staan los van werk te ontwikkelen, en belangrijke levenstaak is. Gr. Marjolein
Jouw verhaal zet me aan het denken. Want stel je voor dat jij uit deze situatie door een reorganisatie op straat zou komen te staan. De fundering en de kijk op je toekomst worden dan gedwongen anders. Bewegen en naar buiten gaan doe ik meer dan ooit te voren. Gelukkig heb ik een warm thuis waar ik mijn verhaal kwijt kan. We kunnen samen goed praten en tot de kern van het probleem komen. Nu moet ik leren om aan andere dingen waarde te hechten; geen werk, geen baan en geen collega’s. Het gaat me wel lukken. Vooral met reacties zoals deze. Dank je.
Ik wens je moed en sterkte toe met je ontdekkingsreis. Ik heb jaren lang in het buitenland gewoond, en mijn leven is toen (buiten mijn wens om) drastisch veranderd. Nu ik terug ben in NL moest ik opnieuw beginnen. Ik vond dit moeilijk en viel me veel zwaarder dan ik gedacht had. Maar het kan wel. Het klinkt ms als een makkelijk antwoord, maar gezondheid is belangrijker dan functie, en ik heb dat moeten leren. In de VS is er veel status aan beroep gekoppeld. En status is in mijn huidige functie imo ver te zoeken. Ik ben vpk en gelukkig kon ik daardoor ook hier weer werk vinden. (Want moet mijzelf onderhouden) maar het is zo een andere werk omgeving. En natuurlijk is een scheiding op “middelbare” leeftijd heel confrontererend, of zo heb ik het tenminste ervaren.
Ik wens je vooral vrede met het leven, en gezondheid. Beiden belangrijk en niet in salaris of status uit te drukken.
Dank je. Mooi woord: ontdekkingsreis. Dat is je leven in alle fases maar dat besef je je niet altijd. Soms komt het je gewoon aanwaaien en soms helemaal niet.
Ik kan me voorstellen dat je nu kort na je ontslag moet wennen aan een nieuwe invulling in je leven en dat, dat niet meevalt. Het is inderdaad een stressvolle gebeurtenis en als het geen vrijwillig ontslag is geweest kunnen er allerlei emoties gaan meespelen. Neem de ruimte om die te ontdekken en zoek naar de mogelijkheden die er nu ontstaan zijn. Misschien geeft de nieuwe situatie je meer ruimte voor je mantelzorg taak of voor een studie die je altijd al hebt willen doen en waar je nooit tijd voor had of een hobbycursus?
Je kan altijd nog kijken of je ergens een nieuwe baan kan krijgen of vrijwilligerswerk gaan doen. Het is niet het einde van de wereld toch?
Ja … maar door het gedwongen karakter kom ik niet tot de keuzes die ik dacht te kunnen maken. Opleiding, lezen of het oppakken van een hobby … het komt er gewoon niet van. Het voelt bijna een beetje apathisch. Het bloggen heb ik gelukkig wel ontdekt. Dat brengt me dus in contact met mensen die me tips geven. Vaak uit eigen ervaring. TNX.
Na het verlies van mijn (tijdelijke) werk sloeg ook de onzekerheid toe, verloor ik met elke afwijzing op een sollicitatie steeds meer van mijn zelfvertrouwen. Ik wilde zo graag ‘meedoen’, bijdragen aan de maatschappij, en ‘gewoon’ een baan hebben, contacten met collega’s. En eigenlijk ook heel graag eindelijk eens een vaste baan, na jaren daarvoor als zelfstandige, vanwege de financiële stabiliteit. Uiteindelijk twee keer een nieuwe tijdelijke baan, helaas niet echt in de richting, maar ja, het is werk – en dus inkomen. Hoeveel ‘eisen’ stel ik: hoe passend is het werk – passend bij wie ik ‘ben’, of zal ik gewoon maar blij zijn dat ik uberhaupt werk heb? Hoe belangrijk is het dat je met plezier naar je werk gaat?
Soms teleurstelling dat het moeilijk is werk te vinden dat ik zinvol vind – dat bij mij past, en dus ook deels mijn identiteit bepaalt, en een zwabberend zelfvertrouwen. Financiële onzekerheid is soms vervelend omdat ik alleen ben, en geen kosten en inkomen kan delen.
Naar buiten gaan helpt inderdaad, beetje sporten ook. En proberen tijd te maken voor ‘leuke’ dingen, vooral contact met anderen.
Bijzonder he dat de maatschappij niet meer op je zit te wachten … tenminste dat gevoel houd ik er van over. Contacten met collega’s; ik mis ze nog iedere dag. Ik heb er wel een paar intense vriendschappen aan overgehouden hoor maar ook die andere 500 mis ik. Soms denk je dat je er sterker van wordt maar soms voel je je ook tot je nek in de blubber.
Sinds een reorganisatie in 2009 wissel ik (54 jaar) tijdelijke contracten af met periodes van werkloosheid. Ik heb veel steun ervaren van lokale initiatieven waarbij voor en door werkzoekenden workshops, netwerkochtenden en andere activiteiten worden georganiseerd. Denk aan De Broekriem. Wellicht kun je zelf ook een rol spelen als vrijwilliger. Het kan een beginnetje zijn.
Dank je voor de tip. Ik ga me er eens in verdiepen hoe dit lokaal is geregeld.
‘You don’t inspire someone by being perfect, you inspire them by how you deal with your imperfections’.
En dat mam, is precies wat jij doet! Het steunen van en er zijn voor familie, vrienden en de kids in moeilijke tijden, is van absoluut onschatbare waarde. Voor mij ben je mijn grote voorbeeld. Die erkenning en dankbaarheid daarvoor is niet in woorden uit te drukken. Een tip van een wijze vrouw: volg je hart, want dat klopt.
xxx
Wat een mooi blog. Ook herkenbaar. De fase waarin je nu zit heb ik doorgemaakt toen ik mijn baan kwijtraakte door ziekte, nu 10 jaar geleden. Voor mij was de vraag toen ‘wie ben je nog als wat je altijd kon niet meer kan’. Op zoek naar een andere identiteit, op zoek naar zingeving.
Wat mij hielp en nog steeds helpt is te kijken naar wat wel kan in de andere situatie. En langzaam leren loslaten dat iets zin moet hebben. Je kunt ook een identiteit hebben en er mogen zijn als blij ei terwijl je ogenschijnlijk niets zinnigs doet. En dan nog, wat is zinnig? Als je kiest om dingen te doen die je leuk vindt dan rolt t balletje vanzelf wel weer. Voor mij was dat schrijven en bloggen, er ging een wereld voor me open.
Iemand die het snapt. Voor mij is het zoeken naar een eigen identiteit (erkenning) nu een moment van kracht. Ik heb nu de kans om uit te zoeken wat ik nog wil. Bloggen vind ik dus ook helemaal geweldig. Kan ik mijn energie in kwijt en het gevoel contact te houden met de buitenwereld. Zinnig of niet … je hebt gelijk. Wat is zinnig en wie bepaalt dat.