Veel tinten grijs en het drama van ouder worden

Veel tinten grijs in de aanloop naar ouderdom. We zijn rimpelig en soms wat slechter ter been. Klagen we teveel? Hebben we alleen maar problemen? Waarderen we het ouder worden of is het als een angstaanjagende kwaal? Is vergrijzing alleen maar verschrikkelijk? Schamen we ons om ouder te worden?

Veel tinten grijs of een flitsend trainingspak

Stel jezelf eens een aantal vragen als je over die 2^e helft van je leven gaat. Moet je perse keihard blijven werken? Moet je perse een ultieme zakelijke of gecompliceerde uitdaging houden? Of moet je iedere dag met je bejaarde lichaam in een strak, flitsend trainingspak zo hard trainen dat je medeburger bang is dat je een hartstilstand krijgt? Vraag je jezelf wel eens af hoe de jongere generatie dan naar je kijkt? Met bewondering? Of met cynisme en medelijden?

Oldtimers

Zet je angst voor die 2e helft om in gevoel van wijsheid. Toegevoegde waarde ten opzichte van de jeugd. Ach we zijn wat minder elastisch. Misschien zit er in ons pillendoosje standaard meer dan bij iemand van 20plus. Toch hoef je niet alleen maar bang te zijn in deze 2^e helft. Je bent nog niet op weg om in je eigen urine en lichtelijk dement in het bejaardentehuis te wachten op het naderende einde. Inclusief die traplift, lek geprikte rollatorbanden en een krukje (met van die gaten in de zitting) in de douche.

Als je het vergelijkt met een antieke (… oude) auto is het ook zo dat naarmate de kilometers vorderen er meer onderhoud gepleegd moet worden. Dat wil niet zeggen dat je naar de garage gaat en de hele buitenkant laat vervangen. Zo’n oldtimer wordt ook niet uitgerust met de nieuwste gadgets en strakke banden. Nee … vooral authentiek houden. Zuinig op zijn. Gebruik die grijze hersenpan. Net als die oldtimers zijn we ons gewicht in goud waard. We zijn van toegevoegde waarde.

Hardcore

Het jeugdig zijn wordt naar mijn mening te veel verheerlijkt. Moeders willen op de zus van hun dochter lijken. Vaders op de vrienden van hun zoon. Facelifts en opa’s op hardcorefeestjes. Te zielig voor woorden. Na je 30^e begint je lichaam echt al af te takelen hoor.  In de wereld van nu krijg je alleen maar lof als je probeert jong te blijven. Het lijkt wel alsof het een afgang is als je je gedraagt naar je leeftijd. Hier ontstaat de angst om oud te worden.  Ik vind het juist een zegen. De maatschappij betitelt ouderdom als een kwaal. Het is niet zo dat je in die 2e helft opgesloten wordt in een tehuis met gerimpelde en afgepeigerde ‘jeugdige’ puber-bejaarden. De pillendoosjes veilig verstopt in de incontinentieluier. De pepmiddelen binnen handbereik. Stel je toch eens voor. Wat een schijnwereld.

Postzegels verzamelen

Niets doen en genieten als je oud bent. In deze maatschappij al snel een doodzonde. Heb je geen baan (druk, druk, druk), doe je vrijwilligers werk of verzamel je postzegels? Ben je veel tinten grijs? Niets doen kan echt niet. Het is veiliger om te verzanden in trieste pogingen om jong te blijven. Blijf maar lekker in je slachtofferrol en laat je lippen nog een keer opspuiten en je borsten opvullen met siliconen. Je herkent jezelf niet meer in de spiegel. Laat je slappe lijf vooral aan de buitenwereld zien als je op je racefiets zit.

Vraag jezelf op die momenten eens af waarom de tweede helft van je leven dezelfde invulling moet hebben als de eerste helft? Jong word je echt niet meer. Ga eens op zoek naar je eigen identiteit. Geniet van die lachrimpels. Denk na over je toekomstverwachtingen. Koester in deze fase je herinneringen, je innerlijke rust en maak er gebruik van. Ga een boek lezen en maak anderen deelgenoot van deze rust en wijsheid. Dat is jouw toegevoegde waarde. Geniet er gewoon lekker van.

…. vanuit het standpunt van de jeugd is het leven een oneindig lange toekomst; vanuit het standpunt van de ouderdom een zeer kort verleden.
Bron: A. Schopenhauer.