Afscheid. Hoe vaak nemen we afscheid en op wat voor manier?
Afscheid
Afscheid
Voor mijn gevoel neem ik de laatste tijd vaak afscheid van mensen. Soms een alledaagse gebeurtenis. Vanmorgen van mijn lieve P. die naar zijn werk reed, vanmiddag van mijn collega’s die verder werken terwijl ik een roostervrije middag geniet. Over een paar maanden afscheid van mijn team omdat ik stop met werken. Maar ik moet deze week een lieve vriend laten gaan. Zo maar; omdat zijn hart er mee ophield vorige week. Op die momenten denk ik vaak aan mijn eigen sterfelijkheid en aan al die mensen waar ik afscheid van moest nemen. Gedwongen en verplicht; samen met een gevoel van pijn en verdriet.
In mijn eigen, diepste gedachten heb ik ook afscheid genomen van mensen die ik niet (meer) vertrouw. Maar dat is een ander verhaal.
Baby
Grote knuffelbeer
Als je een baby hebt, weet je dat afscheid nemen voor die kleine zoon of dochter, die eerste maanden overweldigend is. Die is biologisch (nog) compleet afhankelijk van jou. Als ze wat ouder worden leren kinderen en jong volwassenen los te komen van het gezin waarin ze opgroeien. Denk maar aan je eerste logeerpartijtjes. Helaas zijn er ook mensen die, vaak op onverklaarbare wijze, verschrikkelijk last hebben van heimwee. Een emotionele ramp om dan afscheid te nemen van je thuisbasis.
Als je afscheid moet nemen van je parter (al dan niet door dood of een scheiding) of van je kind staat je wereld stil en valt in duigen. De gevoelens kunnen anders zijn als je geliefde lijdt aan een verschrikkelijk verlopende ziekte of een ouder die op een respectabele leeftijd (na een rijk en voltooid leven) sterft. Dan komt er naast verdriet ook een stukje opluchting.
Veel mensen voelen in deze situaties fysieke (heftige) pijn, nog los van het (niet uit te leggen) verdriet. De dood is op die momenten, wreed en meedogenloos.
Afweermechanisme
Afweermechanisme
Gelukkig (… ) beschikken de meesten van ons, over een psychisch afweermechanisme waarmee je overleeft; ergens diep verstopt. Dat deurtje moet je wel eerst weten te openen. Ooit zal het verdriet anders zijn; de ruwe kantjes slijten. Maar dit duurt voor de één maanden en voor de ander jaren. Sommige mensen herstellen nooit weer.
Respect en eer
nooit meer
Vanmiddag eren we die goede vriend. Samen met anderen. Je mag huilen, boos zijn of gewoon stilzwijgend afscheid nemen. Iedereen doet dit op zijn of haar eigen manier. Ik moet de hele week al denken aan Jelger. Een man van de wereld. Hij had ooit een patatkraam in Ierland, werd later kok en werkte zijn laatste jaren in een jeugdgevangenis. Hij had de meest prachtige (levens)verhalen en een heldere kijk op onze samenleving. Twee weken geleden hadden we nog contact over vakanties en een nieuwe afspraak voor een gezellige maaltijd. Nu zijn er alleen nog herinneringen. Deze grote knuffelbeer zal nooit weer met een grote glimlach door onze voordeur lopen. Ik mis hem nu al.
Geef een antwoord