Mythomanie. Sommige mensen liegen stelselmatig. Geen leugentje voor eigen bestwil maar liegen zonder duidelijke reden. Deze types zijn best gevaarlijk, als je er mee te maken krijgt, vind ik.
Mythomanie
mythomanie
Ik had er nog nooit van gehoord. Mythomanie. Wel van het begrip pathologische leugenaar. Dat is iemand die dwangmatig of ziekelijk liegt. Zonder reden vaak. Als je een dergelijke persoonlijkheid in je team (op het werk) hebt, zul je tegen enorme problemen aanlopen. Thuis wil je ‘gewoon’ niet met zo iemand omgaan en omarm je zeker geen vrienden met deze eigenschap. Deurtje dicht, kastje gesloten. Als je last hebt van dit ‘Pinokkio-syndroom’, zit er tussen je oren iets niet helemaal goed.
Verhalenverteller
herken de leugenaar
Als het iemand is die graag mooie verhalen vertelt, ok. Maar als je met iemand van doen krijgt in je werkkring die verhalen verzint die ten nadele van de samenwerking, heb je een groot probleem. Dit kan de teamgeest schaden; collega’s kunnen persoonlijk beschadigd worden of al zijn. Je kunt best wel een keer liegen om een ongemakkelijke situatie te vermijden maar je kunt ook liegen om de situatie naar je hand te zetten.
Je mond zal openvallen als je luistert naar een dramatisch, ingewikkeld en zeer overtuigend verhaal. Als je er zelf niet bij was geweest, zou je het geloven. Vooral met een beetje de houding van slachtoffer. Op deze manier krijgt hij/zij aandacht, sympathie en acceptatie van de anderen. Niet voor lang want iedereen herkent een leugenaar op den duur. Gevalletje schade en schande.
Leugens als waarheid
bedreiging eigen veiligheid
Het ergste is dat zo’n Pinokkio de verhalen zelf gelooft. Ik zou wel willen weten wat er in zo iemand omgaat. Misschien zijn ze zich niet eens bewust van hun eigen leugens. Want die leugens zijn dan dus waarheid. Deze Pinokkios praten vaak zachtjes, zijn schijnbaar poeslief, creatief en origineel. Ze halen van alles uit de kast om geen tekenen te vertonen van liegen. Willen graag indruk maken op een ander. Denk hierbij aan het inlassen van pauzes en het bewust vermijden van oogcontact. Ziekelijk liegen zie je soms ook bij mensen die niet in staat zijn voor zichzelf op te komen; ze willen zielig lijken.
In de kring van collega’s is het misschien uiteindelijk wel kansloos maar kan het ook een rechtstreekse bedreiging van je eigen veiligheid zijn. Niet iedereen kent deze kunst van liegen nl. Mocht de toon gezet zijn, en zich een leugenaar in je midden beweegt, heb je al snel een probleem op je afdeling of binnen je team.
Tips voor de gebruiker
ze bestaan …
Wat te doen? Verlies niet je geduld en laat je boosheid niet de boventoon voeren. Geef je grens aan en blijf vriendelijk. Vervolgens kun je partij kiezen voor die persoon en er voor zorgen dat er hulp wordt gezocht. Want een professional kan inzicht geven in waarom iemand stelselmatig liegt of het slachtoffer speelt. Ga dus geen ruzie maken maar zorg er ook voor dat je snel uit de buurt komt. Ga geen vertrouwensband aan want voordat je het weet wordt het tegen je gebruikt. Ik kan natuurlijk geen tipje van de sluier oplichten maar kan je wel verzekeren dat ze (vrouwelijke Pinokkios) bestaan.
Ik ken de problematiek van narcisme en mythomanie vanuit het gezin waarin ik opgroeide. Niet evident. Zelfs niet als je afstand van hen neemt.
Oei dat klinkt als een nare, slechte ervaring.
Ik deel jouw mening innig Anna. Ik ben zelf ook opgegroeid in een gezin van agressieve pathologische leugenaars en heb er samen met mijn zus existentieel zwaar onder geleden. Tot op vandaag. Er is (grote) afstand tussen ons, maar het blijft tot op heden een zeer pijnlijke realiteit die je in wezen niet wil accepteren, maar het moet. Veel succes ?? xxx
Heb een paar jaar een lat-relatie met zo iemand gehad. In het begin had ik het niet door, want hij kon het allemaal heel mooi brengen en als je dan verliefd bent op zo iemand, dan wil je ook geloven wat hij verteld. Maar op een gegeven moment ging er toch een alarmbelletje rinkelen. En na een tijdje de relatie beeindigd , omdat het toen toch wel erg duidelijk werd dat hij doodgewoon over van alles en nog wat loog. Toen vielen dingen die eerder voorgevallen waren ook op zijn plaats. Hij kreeg na mij weer een relatie en tijdens die relatie zocht hij me ook gewoon weer op. Nee , hij woonde niet samen met die vrouw, het was gewoon een zakelijke relatie. Nou, ik geloofde er niets van en heb duidelijk gemaakt dat ik niet meer met hem om wilde gaan. Na een paar jaar zocht hij me weer op , ik had hem in het verleden geld geleend en dat wilde hij terugbetalen , ja, ja. Tijdens het gesprek bleek dat mevrouw hem de deur gewezen had en dat hij een slaapplaats nodig had. Haha en hij was er heilig van overtuigd dat ik zou zeggen, ja hoor je bent welkom. Maar dat geld zie ik nooit meer terug, zoveel is mij wel duidelijk en nee je bent niet welkom, Beteuterd droop hij af. Een paar maanden later hoorde ik via via dat hij terug was bij een ex vriendin die nog steeds zo gek op hem is dat ze het gelieg maar voor lief neemt. Nou liever alleen dan samen met zon man. Het trieste is wel dat hij heilig overtuigd is dat hij niet liegt.
ja bijzonder he? Maar ik denk dat dat ook het ergste van alles is; dat ze het zelf niet door hebben. Uiteindelijk komt iedereen er achter. Soms heeft iemand het voordeel dat zijn of haar omgeving steeds verandert. Zoals bijvoorbeeld op het werk. Dan duurt het eeuwen voor ze door de mand vallen. Helaas.
Ik ben zo op mijn 66e na weduwschap verliefd geworden op een vrouw die “slachtoffer” was van haar eerste man. Ook de tweede heeft haar “bedrogen”, en de derde zocht na een paar jaar dames via contactadvertenties. Ze heeft me zo negen jaar voor de gek gehouden. Verhaaltjes die zó mooi gebracht werden dat ze geloofwaardig waren. Tot ze me met een faliekante leugen confronteerde: ik zou haar tijdens het vrijen “chocotofje” en “koffieboontje” genoemd hebben (mijn eerste vrouw was metisse). Ik weet pertinent dat dat niet waar is, toen heb ik de deur achter me dicht gegooid.
Verschrikkelijk dat je mensen zo wilt voorliegen. Gelukkig kwam je er achter.
Rutte. Die liegt al als hij adem haalt. En Frans Timmermans. En zo zijn er nog velen in de regering en in de eu.
Een paar jaar geleden had ik een nieuwe vriendin, die bleek het heel erg moeilijk te hebben en ze moest naar een traumacentrum voor haar problemen. Wat ik snel leerde met het samenzijn met haar is dat alles is zoals zij het vertelt en hoe een ander (inclusief) ik er echt in staat wordt stelselmatig genegeerd. Zo kon ze vaker vertellen hoe erg iets voor me was, terwijl ik daar zelf helemaal niet zo de ernst van inzag. Wat ik ook leerde is dat haar moeilijke periode nooit over ging in een betere periode en dat ze ermee schermde om niet aangesproken te hoeven worden op vreemd gedrag van haarzelf, zoals ineens rotopmerkingen plaatsen waar anderen bij zijn. Dan was ineens alles haar teveel, en dat niet een keer, maar eigenlijk stelselmatig. Zo probeerde ze ook haar eigen gedrag in mijn schoenen te schuiven. Niet zijzelf had het steeds zwaar, maar ik was steeds “zwaar”. Ik was goed in vriendelijk haar eigen gedrag te benoemen in het moment en zo haar eigen aandeel in de zaak terug te spiegelen, maar dat resulteerde eigenlijk in dat ze zich erg ongemakkelijk ging voelen bij me. Vervolgens heeft ze alle contact verbroken en het me onmogelijk gemaakt met haar te praten en het verhaal rondgebazuind dat ik dat contact heb verbroken en niet meer met haar wilde omgaan. En hoe erg dat voor haar was. Dat zielige verhaal ploft nu in haar gezicht omdat ik sinds kort op dezelfde werkvloer ben gezet als zijzelf, en beetje bij beetje zichtbaar wordt dat haar leugens, leugens zijn. Ze had me vooraf nog gemaild en me medegedeeld (zonder met me te willen praten) dat ze me zou doodnegeren en vermijden en niks met me zou doen en dat ze verwachte (lees instrueerde) dat ik hetzelfde zou gaan doen. Maar ik dacht: Ik ga gewoon mezelf zitten wezen en het past me niet om aan dit spelletje mee te gaan doen. Het lijkt er echter wel op dat wanneer de waarheid naar boven dreigt te komen deze vrouw echt in een soort angst/paniek kan geraken. En zo kwam ik op het idee om eens te gaan googlen: Wat nou als iemand het zelf echt daadwerkelijk geloofd? Vaak denk ik nog aan haar opmerkingen destijds: dat het in haar leven niet was gelukt om vriendschap te behouden en dat ze niet begreep waarom niet. Ik zou haar daar best het 1 en ander over kunnen vertellen, behalve dan dat ze me structureel de mond wil blijven snoeren. Het mooie aan dit hele drama verhaal is dat ik er werkelijk helemaal niks aan heb hoeven bijdragen om het zo’n een picasso te zien worden. En toch, ergens denk ik dat ze best wel weet wat de waarheid is.
Blijf vooral bij jezelf. Blijf in jezelf geloven; laat het niet onder je huid komen. Laat het je vooral niet raken.