Ergernis is boosheid waar geen angst komt kijken

Ergernis week. Zo’n week waarin veel misgaat. Rode curryvlekken op een licht T-shirt doen je humeur geen goed. Onze eerste lunch op Hemelvaartsdag, aan het Paterswoldse meer, maakte veel goed. Buiten eten op een coronaproof terras. 

Ergernis

Wat een kabaal

Ik had zo’n week. Zo’n week van ergernissen; vooral aan mezelf. Het begint al bij het opstaan dat je je helemaal wezenloos schrikt van het geluid van de wekker. Na een nacht vol opvliegende warmte die je op de een of andere manier niet kunt reguleren sta je als een zombie op. In de badkamer vallen mijn kleren op de grond en blijk ik geen schoon ondergoed mee te hebben genomen uit de slaapkamer. Weer naar binnen terwijl P. nog heerlijk ligt te slapen. Herstellende van zijn hernia heeft hij die rust echt wel nodig. Zachtjes stoot ik mijn teen tegen de hoek van mijn schoenenkast. De pijn schiet tot minstens mij knie omhoog. Gebroken? Nee; gekneusd, dik, stijf en donker blauw.

Mondkapje

Assen

Bij hoge uitzondering ga ik,  voor een vergadering naar onze werklocatie in Assen. Wel krap geparkeerd thuis dus mijn kleren raakten vol de (natte) zijkant van de auto.  Ik verlaat ‘onze’ vergaderruimte meer dan drie keer, zonder mijn mondkapje. In de grote ruimtes moet je bij Accare een mondkapje dragen. Logisch. Dus ik ben ook drie keer teruggelopen om mijn (bij mijn kleding passende) masker op te doen. Naast ons, in de andere vergaderruimte zaten ze er volgens mij op te wachten tot het moment dat ik weer zonder gezichtsmasker de kamer verliet en me vervolgens weer omdraaide.  Lachend om mijn eigen domheid. Gelukkig werd ik gewaarschuwd door mijn collega, voor een laaghangend oplaadsnoer. De ramp zou niet te overzien zijn als ik daar met mijn elegante lichaam overheen zou vallen. Inclusief vers gekneusde teen en mondmasker.

Gierende banden

Brug open en brug dicht

Na alle gesprekken in een razend tempo onze mail weggewerkt en als een speer in de auto. Richting mijn vier-wekelijkse B12. Eigenlijk had ik nog een boodschap bij de Albert Heijn willen doen, maar door de vele stoplichten, vijf miljoen rotondes inclusief langzaam bewegend vrachtverkeer (vier stuks op een rij, met aanhanger) en zich optrekkende bruggen en dalende spoorbomen, was ik te laat. Gelukkig vroeg genoeg om door te rijden naar het Medisch Centrum … via een omweg want de Kerkstraat in Hoogezand is/was afgesloten. In al die drukte zag ik een fietser over het hoofd. Gelukkig wist hij zo snel (atletisch) te reageren dat een ongeluk werd vermeden. Ik had het kippenvel recht op de armen staan. Remmen met gierende banden. Gestopt, alarmlampen aangezet en heel vaak mijn excuus aangeboden. In de stromende regen. Het werd met een glimlach aanvaard.

De bloemen en het fijne cadeau die ik van mijn kinderen kreeg, maakte alles goed. Moest wel m’n best doen om niet te huilen. Ik ben een huiler nl. en huil heel wat af.  Ik kon me beheersen.  We hielden het allemaal droog.

Scholeksters en vogelpoep

lekker schoon

Later, in diezelfde week boodschappen gedaan (met een redelijk eenvoudig boodschappenlijstje ongeveer vijf keer dezelfde paden doorkruist) en mezelf richting de autowasstraat begeven.  Bij ons vliegt een scholeksterechtpaar over de parkeerplaats. Nest op ons dak, boven de vierde verdieping. Hun zwart/bruine eieren (of inmiddels kuikens) vallen op ons grind-dak niet op.  Verschuiving van het ‘scholeksters-woonklimaat’ blijkt. Onze auto’s zitten met de regelmaat van de klok dan ook onder de schijt.  Van die enorme witte ‘Griekse Yoghurt achtige flatsen’. Bij de autowasstraat struikelde ik ontelbare keren over de stofzuigerslang. Na het tanken wilde ik de dagteller op 0 zetten maar drukte minstens vier keer op de ruitersproeier. Vers over mijn schone, net gedroogde auto. Je blijft in zo’n week gewoon doorzetten.  Ergernis en chagrijnig in iedere vezel van mijn lijf. Mijn ‘ring’ teentje was donker blauw en de voorkant van mijn lichte T-shirt besmeurd met rode vlekken, van de met liefde gemaakte kip/curry.

Aardbeienslippers

aardbeienslippers

Het was me vandaag begonnen om een artikel waarin stond waar oude mensen veel spijt van hadden. Toen ik dat las, krulden mijn tenen in mijn aardbeislippers. Die droeg ik omdat ik weer eens een blaar had opgelopen ergens deze week. Wat een onzin kom je toch af en toe tegen op internet.  Dat valt in de categorie ergernis. Misschien krijg je dat gevoel ook wel bij het lezen van mijn blog. Het lucht mij in ieder geval op om zo’n week eens achteraf te analyseren. Achteraf analyseren is makkelijk nl. Net zo als het opschrijven van die spijtonderwerpen.

NB: Na die lunch aan het Paterswoldsemeer verloor ik mijn lievelingsvest. Dat merkte ik ‘s avonds pas. Die bleek gelukkig gewoon op de grond op de parkeerplaats te liggen. Thuis. Niet geraakt door de scholeksters. Het zijn de kleine dingen die het doen … toch?