Afscheid genomen van de collega’s en de vestiging Hoogezand. Heel veel lieve reacties. Het boek is dicht, hoofdstukken zijn afgesloten. Neus naar de toekomst. Solliciteren.

Afscheid

alle middelen ter beschikking

Vandaag de verbinding met het UWV gelegd. Via internet. Ik moet zeggen dat de aanvraagprocedure meeviel. Het was meer de psychische druk om opnieuw afhankelijk te worden van deze overheidsinstelling. Perfect geregeld (inloggen met je DigiD) maar het voelt om de een of andere vage reden gewoon niet goed om je handje op te houden. Nog afgezien van de mensen (collega’s die als vrienden worden) die je heel erg gaat missen.

perfecte werkomstandigheden

Mijn netwerk aangesproken, passende vacatures gezocht en nu ook buiten de normale grenzen denken. Wil ik iets anders? Wat wil ik eigenlijk. Tijd voor bezinning en vooral actie. Mijn curriculum is weer bijgewerkt, alle ter beschikking staande sociale media-kanalen zijn fris en fruitig. Ik ben er klaar voor. Kom maar op met die leuke baan.

Beginnen met een nieuw (tweede) boek

werken op verschillende locaties

Het laatste jaar was een enerverend jaar. Dagen vlogen voorbij. Organiseren en opschieten. Geen minuut te verliezen. Cursussen gevolgd, nieuwe werkmethodes ter harte genomen en nieuwe collega’s leren kennen. De meeste van de Lefiertoppers hebben een blijvend plekje in mijn hart. Zo maar meegeholpen met een buurtdag in Hoogezand. Samen tuinen opknappen, bloemen uitdelen. Nooit gedaan. Helemaal top. Blijvende herinneringen aan de gesprekken aan de koffietafel in Hoogezand. Ook op mijn laatste dag in Hoogezand. Vooral gelachen en tegen het leven aankijken met een vette knipoog.

dagstart met heerlijke koffie

Waar ik de laatste tijd (bij het solliciteren) tegenaan loop is dat je via een recruiter moet reageren. Zij vragen je dan beleefd een account aan te maken waar je je hele hebben en houwen nog een keer (letter voor letter) moet invullen. Als ik in mijn eerste bevestigingen lees dat er honderden kandidaten zijn, kan ik me voorstellen dat je dit uit handen geeft. Toch is het een soort werkverschaffing. Makkelijk zou zijn als ze je curriculum overnemen en je linkedin profiel openen. Efficiënter. Ook nu merk ik weer dat solliciteren een dagtaak is. Zoeken, inschrijven, inlezen en dan je beste beentje voorzetten in een spetterende, opvallende, gepassioneerde (maar toch zakelijke) brief.

Uitdaging of wanhoop

herinneringen

Ben ik wanhopig? Nee; helemaal niet. Ik zie het dagelijkse leven als een verfrissende uitdaging en overdenk wat ik kan oppakken. Is er thuis veel blijven liggen? Nee, eigenlijk niet. Toch is er zoveel meer dan alleen maar werken. Met de energie die ik nu op doe, kan ik op volle kracht naar de toekomst bewegen. Richting een leuke baan natuurlijk. Die baan komt er weer, daar ben ik van overtuigd. Bij Lefier heb ik veel geleerd en dito kansen gekregen. Op een totaal andere manier dan ik vanuit het verleden gewend ben. Maar als we het dan hebben over een jaar van  ‘ultieme loyaliteit’  en ‘collegiale teamgeest’ , was het bij Lefier wel een jaar om nooit te vergeten.

vaarwel collega’s

waar de ene deur dichtgaat, gaat de andere open …

Afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering.