Privé. Soms heb ik ogenschijnlijk weinig te melden en publiceer ik redelijk algemene berichten. Wat ik meemaak is soms te persoonlijk. Daar schrijf ik niet altijd over.
Privé
thuis ben ik veilig
Thuis ligt mijn hart en ziel. Daar ben ik veilig en beschermd. Hier woon ik samen met degene waar ik veel van houd. Vanuit deze (privé)basis leef ik mijn leven met een grote, vette knipoog. Gevuld met zo veel mogelijk humor. Ik deel dit met mijn kinderen, onze vrienden en met de mensen die in mijn hart zijn geslopen in de afgelopen 56 jaar. Dat zijn er nogal wat.
Met een paar van die mensen (vrienden, kennissen en collega’s) is van alles aan de hand. Ziek; met verstrekkende gevolgen. Onverwacht herstel of niet. Soms zijn we blij (heel blij) maar soms helemaal niet. Het zal wel aan onze leeftijdsfase liggen. Hoort dit bij het ouder worden? Het lukt me niet altijd om dit zo maar een plekje te geven. Vaak lig ik er wakker van.
Rollatorrace
samen de rollatorrace lopen
We zijn nog geen 60 en de meeste van onze vrienden ook nog niet. Al die afspraken die we gemaakt hebben om samen oud te worden, staan de laatste weken, maanden te wankelen. Geen rollatorrace, geen klaverjastoernooi? Wel medicijnen, infusen en chemo’s. Niet samen terugkijken en klagen over het (slecht) opgebouwde pensioen. Wel nadenken over hoe nu verder. Vrienden met pijn, collega’s die zo ziek zijn dat ze de eerste tijd niet terug kunnen keren in het arbeidsproces. Mensen die het financieel niet makkelijk hebben. Het houdt me bezig.
Ik wordt weer eens genadeloos geconfronteerd met mijn eigen sterfelijkheid. Dit sleep ik helaas met me mee als ik weer eens niet in slaap kan vallen. Of andersom. Toch moet ik, wil ik, al deze onzekerheid stevig met me meedragen, helpen daar waar ik kan en verder leven met een (vette, sprankelende maar ook weemoedige) knipoog.
Onrustig over de toekomst
beleef iedere nieuwe dag
De onrust over de toekomst zo aan het begin van het nieuwe jaar, doet pijn. Veel piekeren. Soms verliest het leven z’n gouden randje. Toch heb ik die donkere, lange nachten blijkbaar nodig om een nieuwe dag te beleven. De zonsondergang in Harkstede is voor mij telkens weer de symbolische afsluiting van een intens geleefde dag. Frustraties zijn ineens minder relevant. Woede lijkt zinloos.
Als je nadenkt over de stikstofuitstoot, de vuurwerkdiscussies, en het verminderen van onze snelwegsnelheid, schaam je je bijna als je in het ziekenhuis loopt. Daar liggen veel mensen die ziek zijn. Heel erg ziek. Denk aan de paniek bij de slachtoffers van het coronavirus. Zij hebben waarschijnlijk weinig boodschap aan het idiote gedrag van Trump en het opraken van de mondkapjes.
Lief zijn voor elkaar
koester je herinneringen
We proberen dan ook maar ‘goed’ te leven. ‘Samen genieten’ in vaktaal. Weekendje weg of een dag naar een gezellige beurs. Lachen tijdens mijn wekelijkse creatieve les. Genieten van de harmonieuze samenwerking met mijn jonge collega’s. Ik verwonder me over wat ik meemaak. Alles heeft een betekenis toch? Hier moet een reden voor zijn, zou je zeggen.
Lief zijn voor onze kinderen, onze familie en vrienden is daarom op dit moment mijn missie. Mijn snelle oordeel (hart op de tong) beperkt indammen en ‘s avonds in bed terugkijken op een goed bestede dag. Herinneringen koesteren, hoe klein ook.
Je brengt je leven door met afscheid nemen van degenen die vertrekken, tot je afscheid neemt van degenen die blijven.
Sterkte!