Chagrijnig. Soms ben ik gewoon chagrijnig. Bij het opstaan heb ik direct een pesthumeur. Buiten is het ook nog eens pestweer. Het regent en het waait. Ik ben opstandig en boos. Ook na een nacht goed slapen; een nacht zonder klotsende oksels en zweet onder de borsten. Wat denk jij: Moeten we altijd maar vrolijk zijn dan?
Chagrijnig door storing in de chemische fabriek
Ik ben er van overtuig dat je hormonen (oestrogeen en progesteron) op en neer bewegen ergens diep in je systeem. Net als een stel hyperactieve kinderen op een trampoline. Wetenschappers weten nog steeds niet precies van de hoed en de rand (de hoe vraag). Ze hebben wel ontdekt dat oestrogeen de hoeveelheid serotonine vermeerdert en de productie van endorfine beïnvloedt. Serotonine heeft invloed op je stemming en endorfine zorgt naast pijnbestrijding, ook voor geluksgevoelens. Dubbele ellende dus als niet alles in balans is.
Lacherig
Achteraf doe ik er lacherig over. Diep in mijn hart kan ik er wel om janken en schaam me diep. Midden in zo’n bui ben ik niet voor rede vatbaar en zie alles van de duistere kant. Mijn oorbellen rollen ver onder het bed, de vuilniszak stinkt en ik stoot tijdens een woeste stofzuigpartij mijn kleine teen. Niets is leuk. Als je dan, net zo als ik, een hele dag alleen thuis bent kom je jezelf echt wel tegen. Niemand om je agressie op te botvieren. Het liefst zou ik een hap uit de gordijnen willen nemen.
Levensfase
Als je naar meerdere redenen dan de hormonen gaat zoeken, kom je tegen dat het ook te maken heeft met de andere levensfase waarin vrouwen van mijn leeftijd komen (zijn). Je jeugd is voorbij, je gladde huid laat je achter je. In de spiegel zie je wel vergrijzende (borstelige) wenkbrauwen, rimpels en los vel. In paniek zie ik enorme wenkbrauwen voor me. Van die wenkbrauwen die ook kunnen dienen als zweetbandje. Ik overweeg om te zoeken naar een wonder op mijn bankrekening en alles maar te laten liften of dicht te plamuren. Pure wanhoop. Ik ben geheel nutteloos voor deze maatschappij. Tenminste zo voelt het. Geen uitdaging meer. Vandaag zeg ik niets tegen mezelf in de spiegel. Ik lach niet en zie chagrijnig afhangende mondhoeken. Stilletjes poets ik mijn tanden en verzorg ik mijn terugtrekkend tandvlees.
Relativeren
In de loop van de dag toch maar tot tien tellen. Ik neem wat extra rust en afstand van alle dagelijkse dingen zodat het zonnetje weer gaat schijnen. Ik weet wel dat ik niet gek word. Ik weet wel dat ik af en toe in deze achtbaan van emoties terecht kom. Relativeren en vooral om jezelf lachen. Zie ik plotseling op internet voorbij komen: Eet je vrolijk. Dat is een oplossing die me wel aanspreekt. Staat daar dat je voeding moet kiezen dat rijk is aan serotonine (bananen, spinazie, geitenkaas). Wijn en chocola kwam ik helaas niet tegen. Ik dwing mezelf om op te staan van de bank.
Ik maak een afspraak bij de kapper in het dorp. De vroegere winkel van mijn opa en oma. Verwenmomentje.
Ja ik denk idd dat het iets bij vrouwen is, alhoewel mijn moeder en enige zuster er niet echt op te betrappen waren. Naar buiten kwamen die immer als opgeruimd en vrolijk over. Zelf heb ik er ook geen last van, maar ik ben dan ook een man. Heb me nooit echt met het uiterlijk bezig gehouden of daarin geinvesteerd. Ik ben al een flinke tijd met betaald werk gestopt en heb dat vervangen door vrijwilligerswerk waar ik het nut van in zie en dat me regelmatig een goed gevoel geeft. Ik moet alleen oppassen dat ik niet teveel naar me toe trek of naar me toe laat duwen. Het is nu al zo dat ik af en toe tijd tekort kom. Daar is in eerste instantie m’n tuin de dupe van en daarna de woning. Ook al omdat ik aan ontspannen en goed slapen voorrang verleen. Dat laatste lijkt me ook belangrijk om het voor jezelf leuk te houden. En dat is misschien wel het belangrijkste. Een ander gaat het niet voor je doen. Het is maar de vraag of die snapt dat je een probleem hebt. En anders heeft die zelf wel problemen, die ik niet in de gaten heb. Wat dat betreft ben ik altijd erg onafhankelijk geweest en kan erg veel (oplossen) zonder een ander daarmee lastig te vallen. Eigenlijk hadden mijn moeder en zuster dat ook. Het waren juist hun partners die voor alles iemand anders nodig hadden en sterk op een ander leunde.
Helemaal gelijk. Zorgen dat je zelf controle houdt over je eigen accu. Af en toe tijd voor jezelf. We zijn net terug van een weekendje aan zee. Heerlijk uitgewaaid … letterlijk en figuurlijk.
Ik herken de stemmingen en emoties…..helaas.
Werken doe ik nog 1 ochtend bij een oude dame. Deze is altijd erg blij dat ik er ben dus dat geeft wel voldoening. Verder heb ik nooit mijn eigenwaarde aan een baan ontleend dus dat scheelt.
Van de lichamelijke aftakeling word ik ook niet vrolijk maar het wordt nog erger als ik er met de pet naar ga gooien. Die neiging heb ik soms. Zo van: waarom zou ik nog nagels lakken/lipstick opdoen. Het maakt toch niks uit. Maar ook al is dat misschien zo, toch geeft het een oppepper als ik klein beetje moeite heb gedaan.
Tot mijn schande heb ik ook geconstateerd dat ik erg bot kan zijn. Wil ik niet, maar het gebeurt toch steeds. Kan mezelf dan achteraf wel slaan………
Hoi … ik herken een hoop in wat je schrijft. Een cursus assertiviteit hoef ik in ieder geval niet te volgen. Eerst nadenken en dan iets zeggen, en dan alleen maar als iemand er om vraagt. Dat neem ik me steeds voor. Zo blijft het leven iedere keer weer een uitdaging en merk je dat niemand perfect is. De een gaat er iets anders mee om dan de ander. Lief van je om dit met ons te delen.