Soms heb je veel zorgen en ben je bezorgd. Zorgen over het werkeloos zijn, zorgen over het vinden van een baan. Het verlammende gevoel na een afwijzing blokkeerde me zelfs af en toe. Ik kon aan niets anders meer denken. Mijn angst nam onwerkelijke vormen aan. Hoe wapen je je zelf daar tegen?
Afwijzingen
Zo vlak voor het weekend een afwijzing hakt er behoorlijk in. Iedere keer denk je dat je gewapend bent tegen afwijzingen maar niets is minder waar. Net als pesten en schelden doet afgewezen worden gewoon pijn. Eigenlijk zou je de situatie willen vermijden maar met solliciteren als rode draad in je leven, gaat dat echt niet lukken. Het gevoel dat iemand je niet goed genoeg vindt. Iemand die jou anoniem vertelt dat je niet de juiste kandidaat bent terwijl je zelf vindt dat je perfect past.
Schaamte
Stiekem schaam je je. Schaamte omdat het niet lukt om binnen een paar maanden een nieuwe baan te vinden. Laatst kreeg ik een afwijzing met daarin de complimenten voor mijn brief. Hoezo complimenten voor de mijn brief? Waarom nodig je me dan niet uit voor een gesprek. Is het mijn leeftijd soms? Als je in deze wereld boven de 50 jaar bent heb je al een probleem bij het vinden van een passende baan. Terwijl je zoveel meer voor een bedrijf kunt betekenen. Daar ben ik zelf nog steeds van overtuigd.
Stoute schoenen.
Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heb na een afwijzing gebeld met de betreffende afdeling personeelszaken. Voorbereid op een negatief gesprek. Niets was minder waar. Ik kreeg een vrolijke, vriendelijke dame aan de lijn die me uitlegde dat ze zich helemaal te pletter geschrokken waren van de hoeveelheid reacties op hun vacature. Bij deze afwijzing ging het erom dat ze per direct gingen starten met een nieuw computerprogramma. Tussen al die honderden brieven zat een kandidaat die ervaring had met dat specifieke systeem. Ik niet. Duidelijk verhaal. Aan het eind van het gesprek hebben we nog mijn brief en curriculum doorgenomen. Positieve feedback. Niets op aan te merken; gewoon zo doorgaan.
Leren incasseren
Trek het je niet persoonlijk aan. Ik ben niet slecht, slechter, slechtst. De afwijzing is niet persoonlijk maar zakelijk. Iemand anders past gewoon net even beter. Loslaten dus. Elke sollicitatie vraagt weer een nieuwe inspanning, scherpe focus en bundeling van aandacht, energie en kracht. Bijna topsport. En ook topsporters moeten incasseren. Alle tijd en inspanningen zullen uiteindelijk lijden naar een nieuwe weg van succes.
Goede tijden worden goede herinneringen. Slechte tijden worden goede lessen.
Wauw Herma! Je bent ontzettend goed bezig! Beter kan haast niet volgens mij. Trek het je niet persoonlijk aan, want er komt een dag (en daar ben ik echt van overtuigd), dat ook jij weer aan de slag mag!!!
Vaak hoor je het van andere werkzoekenden maar op het moment dat het over jezelf gaat voelt het toch even ietsjes anders. Ooit zal onze ervaring nuttig zijn en krijgen we een leuke, interessante baan.
Hoi, uit betrouwbare bron vanuit mijn werkzame leven bij HR moet ik je toch zeggen dat er wel degelijk gediscrimineerd wordt.
Is het niet op achternaam met een verdacht tintje (en dat was ver voor de aanslagen) dan is het wel tot aan het toegeven van leeftijdsdiscriminatie toe.
Natuurlijk komt zoiets nooit op schrift maar ik schrok me een hoedje toen de betreffende HR manager dit zomaar losliet.
En weer zeg ik: Jij hebt het laatste woord, niet de HR manager.
Ik ben tot twee maal toe uit een sollicitatiegesprek vertrokken voordat het gesprek van HR zijde werd afgerond. En laat ik nu juist op basis daarvan toch werk hebben gekregen!!!